คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 704

ร็อดนีย์มองไปที่สเต็กซึ่งยังมีน้ำมันร้อน ๆ อยู่แล้วรู้สึกตกใจมากจนเขารีบกระโดดไปที่เก้าอี้อีกตัว “เฟรยา ลินช์ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจถ้าเธอยังโยนมาอีกชิ้น”

“เอาเลย อย่างมากฉันก็ถูกสั่งให้จ่ายค่าปรับ ฉันจ่ายได้อยู่แล้ว” เฟรยาโยนทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะใส่เขา

ร็อดนีย์หลบไม่ทันจึงทำได้เพียงคว้ามือเฟรยามาจับไว้

มือของเฟรยาถูกรั้งเอาไว้ เป็นเช่นนั้นเธอจึงหันหน้าไปกัดหูของเขาอย่างแรง

“โอ้ย!” ร็อดนีย์ร้องขึ้นเสียงดังหลังจากที่ถูกกัดแล้วจับตัวเธอเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว จึงทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่นุ่มมือ

เมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังจับอะไรอยู่ เขาก็ถูกเฟรยาเตะผ่าหมากอย่างแรงเสียแล้ว

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด

จู่ ๆ เขาก็เข้าใจความเจ็บปวดของฌอนเมื่อวันก่อน ๆ ขึ้นมา ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะเข้าโรงพยาบาลไปตรวจร่างกาย

มันเจ็บเจียนตายจริง ๆ

“สารเลว!” เฟรยาจ้องเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ยังไงของนายก็ไม่ได้ใช้การอยู่ดี กำจัดให้สิ้นซากไปซะก็ดี”

“ของฉันไม่ได้ใช้การอย่างนั้นเหรอ?” ร็อดนีย์ขดตัวด้วยความเจ็บปวดและแทบจะหายใจไม่ออก

“ไม่ใช่เหรอ? นายมอบกายถวายชีวิตให้กับซาร่า นีสัน แต่ยัยนั่นกำลังก็จะแต่งงานกับฌอนอยู่ดี นายคงจะไม่มีโอกาสแล้วในชีวิตนี้ นายน่าจะเป็นขันทีไปซะ”

เฟรยาเยาะเย้ย “ฉันไม่เคยพบเจอผู้ชายคนไหนโง่เท่านั้นมาก่อนเลย ซาร่านีสันพูดถูกแล้วล่ะว่า ไม่ว่าเธอจะทำอะไร นายก็ยังเห็นดีเห็นงามด้วยไปซะหมด นายยังมีสมองอยู่ไหม?”

“เฟรยา ลินช์ ฉันท้าให้เธอพูดมาอีกคำ”

ดวงตาสีเข้มของร็อดนีย์เต็มไปด้วยความเย็นชา

“ฉันพูดอะไรผิดไม่ทราบ? ฉันไม่ชอบนายมาตั้งนานแล้ว นายเป็นผู้ชาย แต่ก็ยังเสียงดังหนวกหูยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ขอให้ชาติหน้าไปเกิดเป็นผู้หญิง...”