คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 76

แคทเธอรีนดึงดันที่จะเดินกลับไปยังวิลล่าของเวสลีย์ เพื่อควบคุมดูแลความคืบหน้าของการปรับปรุงก่อสร้าง

เธออยู่ที่ไซต์งานตลอดทั้งวัน เวสลีย์แวะมาในช่วงบ่ายเพื่อนำของขวัญมามอบให้กับคนงานที่ทำงานอย่างหนัก

เธอรู้สึกซาบซึ้งเมื่อซองหนาเตอะวางอยู่บนมือของเธอ “ประธานโลว์ยอนส์คะ ของขวัญชิ้นนี้อาจจะมากเกินกว่าที่ดิฉันสมควรจะรับไว้”

“เป็นแค่ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อแสดงความขอบคุณครับ” เขาพิจารณาใบหน้าของเธอคราว ๆ “คุณดูไม่สบาย ป่วยหรือเปล่าครับ?”

“แค่ไข้หวัดค่ะ”

“หยุดพักผ่อนบ้าง ผมเชื่อว่าการปรับปรุงก่อสร้างจะเสร็จตามกำหนด ผมไม่ใช่เจ้านายที่ใจไม้ไส้ระกำอะไรนะครับ” เสียงของเขาฟังดูอบอุ่นและอ่อนโยน

เธอพยักหน้ารับ คนนอกกลับมีความคิดมากกว่าฌอนที่อยู่กับเธอ

ฌอนไม่แม้แต่จะถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง

ตอนนี้เขาอาจจะเกลียดเธอเข้าไส้ไปแล้วก็ได้ แล้วทำไมเขาต้องเป็นห่วงด้วย?

ผู้หญิงคงจะไม่สามารถใช้ชีวิตให้มีความสุขกับผู้ชายที่ใจจืดใจดำได้ใช่ไหม?

“ขอบคุณนะคะประธานโลวยอนส์”

เธอพยักหน้าอีกครั้งและเดินออกมา

เธอเดินได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ก่อนที่เธอจะรู้สึกเวียนหัว โชคดีที่เวสลีย์ก้าวไปข้างหน้าและรับเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลง

ความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากผิวหนังของเธอทำให้เขาตกใจ “คุณมีไข้สูงนี่ ให้ผมพาไปส่งโรงพยาบาลนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ...”

“คุณผู้หญิง เลิกดื้อเถอะครับ ตอนนี้คุณทำงานให้กับผม และผมจะต้องรับผิดชอบถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น” เขาตอบขณะที่อุ้มเธอขึ้นรถ

เธอรู้สึกลาง ๆ ว่ามีคนคอยดูแลเธออยู่ใกล้ ๆ ระหว่างการเดินทาง

มีบางอย่างแหลม ๆ จิ้มลงบนแขนของเธอ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังป้อนน้ำให้กับเธอ

เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา เธอก็พบว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและมีสายน้ำเกลืออยู่บนหลังมือของเธอ