เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ฌอนกลับมาจากที่ทำงาน ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววของแคทเธอรีนเลย นี่เธอไม่สนใจเจ้าฟัดจ์อีกแล้วเหรอ ดูเหมือนเธอกำลังท้าทายเขาอยู่จริง ๆ
“มานี่เจ้าฟัดจ์ ไปซื้อผลไม้กับฉันเถอะ”
เขาอุ้มแมวขึ้นมาบนอ้อมแขนของเขา
เจ้าฟัดจ์ร้องเหมี๊ยวสองสามครั้งเป็นการประท้วง แมวที่กำลังตั้งท้องไม่ต้องการจะออกไปข้างนอก ทว่าเขาก็ยังจะพาเธอออกไปด้วยอยู่ดี
มีร้านค้าหลายร้านตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าหลัก ฌอนเดินไปที่ร้านขายผลไม้ด้วยอาการเหม่อลอย เขาเลือกดูผลไม้อยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี
ทำไมป่านนี้แล้วแคทเธอรีนยังไม่กลับมาถึงบ้านอีก?
หญิงเจ้าของร้านผลไม้ที่ยืนอยู่ข้างประตูแอบชื่นชมชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้เป็นพิเศษ
เขามาทำอะไรที่นี่? เขาเดินไปรอบ ๆ ร้านนับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่ซื้ออะไรเลย เธอยังสังเกตเห็นอีกว่าเขาเอาแต่แอบมองมาทางประตู เป็นไปได้ไหมที่เขาสนใจเธอแต่เขินเกินกว่าที่จะชวนเธอไปเที่ยว
ความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ในที่สุดเธอก็รวบรวมกล้าเพื่อเดินเข้าไปหาเขา
จู่ ๆ ความเคร่งขรึมก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นี้ ขณะที่เขาก้าวยาว ๆ ไปที่ประตู
เธอชะงักฝีเท้าพลางเบนสายตาไปทางเดียวกันกับเขา ตอนนั้นเองที่เธอเห็นรถ Rolls-Royce จอดอยู่ข้างทาง มีผู้หญิงสวยเดินลงมาจากรถ
ว้าว กลับกลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังพยายามจับภรรยาที่นอกใจของเขา
เขาถูกทรยศแม้ว่าเขาจะหน้าตาดีมากแค่ไหนก็ตาม โชคร้ายจริง ๆ!
...
อีกด้านหนึ่งที่ริมถนน
แคทเธอรีนกล่าวขอบคุณเวสลีย์ด้วยความจริงใจอีกครั้งหนึ่ง ทันทีที่เธอหันหลังกลับมา เธอสังเกตเห็นฌอนกำลังก้าวยาว ๆ เข้ามาหาเธอพร้อมกับฟัดจ์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
แสงจันทร์สลัวที่ส่องลงมาจากบนท้องฟ้าทำให้เห็นหน้าตาที่บึ้งตึงของเขา
“....”
เธอพูดอะไรไม่ออก
ปกติเขาจะกลับบ้านมาราว ๆ เที่ยงคืน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...