คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 77

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ฌอนกลับมาจากที่ทำงาน ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววของแคทเธอรีนเลย นี่เธอไม่สนใจเจ้าฟัดจ์อีกแล้วเหรอ ดูเหมือนเธอกำลังท้าทายเขาอยู่จริง ๆ

“มานี่เจ้าฟัดจ์ ไปซื้อผลไม้กับฉันเถอะ”

เขาอุ้มแมวขึ้นมาบนอ้อมแขนของเขา

เจ้าฟัดจ์ร้องเหมี๊ยวสองสามครั้งเป็นการประท้วง แมวที่กำลังตั้งท้องไม่ต้องการจะออกไปข้างนอก ทว่าเขาก็ยังจะพาเธอออกไปด้วยอยู่ดี

มีร้านค้าหลายร้านตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าหลัก ฌอนเดินไปที่ร้านขายผลไม้ด้วยอาการเหม่อลอย เขาเลือกดูผลไม้อยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี

ทำไมป่านนี้แล้วแคทเธอรีนยังไม่กลับมาถึงบ้านอีก?

หญิงเจ้าของร้านผลไม้ที่ยืนอยู่ข้างประตูแอบชื่นชมชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้เป็นพิเศษ

เขามาทำอะไรที่นี่? เขาเดินไปรอบ ๆ ร้านนับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่ซื้ออะไรเลย เธอยังสังเกตเห็นอีกว่าเขาเอาแต่แอบมองมาทางประตู เป็นไปได้ไหมที่เขาสนใจเธอแต่เขินเกินกว่าที่จะชวนเธอไปเที่ยว

ความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ในที่สุดเธอก็รวบรวมกล้าเพื่อเดินเข้าไปหาเขา

จู่ ๆ ความเคร่งขรึมก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นี้ ขณะที่เขาก้าวยาว ๆ ไปที่ประตู

เธอชะงักฝีเท้าพลางเบนสายตาไปทางเดียวกันกับเขา ตอนนั้นเองที่เธอเห็นรถ Rolls-Royce จอดอยู่ข้างทาง มีผู้หญิงสวยเดินลงมาจากรถ

ว้าว กลับกลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังพยายามจับภรรยาที่นอกใจของเขา

เขาถูกทรยศแม้ว่าเขาจะหน้าตาดีมากแค่ไหนก็ตาม โชคร้ายจริง ๆ!

...

อีกด้านหนึ่งที่ริมถนน

แคทเธอรีนกล่าวขอบคุณเวสลีย์ด้วยความจริงใจอีกครั้งหนึ่ง ทันทีที่เธอหันหลังกลับมา เธอสังเกตเห็นฌอนกำลังก้าวยาว ๆ เข้ามาหาเธอพร้อมกับฟัดจ์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

แสงจันทร์สลัวที่ส่องลงมาจากบนท้องฟ้าทำให้เห็นหน้าตาที่บึ้งตึงของเขา

“....”

เธอพูดอะไรไม่ออก

ปกติเขาจะกลับบ้านมาราว ๆ เที่ยงคืน

นอกจากนี้ เธอยังไม่รู้สึกสนใจเขาอีกแล้ว หลังจากที่รู้ว่าเขาให้รีเบคก้าดูแลโครงการปรับปรุงวิลล่า

เธอก้มหน้าลงและเดินหนีไป

ท่าทางเมินเฉยไม่ใส่ใจของเธอ สร้างความเดือดดาลให้กับฌอนมากขึ้นไปอีก เขาคว้าเรียวแขนของเธอเอาไว้อย่างแรง

“ทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? ตอนนี้คุณไม่คุยกับผมเพียงเพราะคุณเจอผู้ชายที่ร่ำรวยอย่างนั้นเหรอ? คุณออกไปข้างนอกทุกวันแล้วไม่ยอมกลับบ้านจนดึกดื่น มันเป็นความผิดของผมเหรอที่ต่อว่าคุณในเรื่องนี้?”

มือที่บีบแน่นของเขาสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ ทว่าเธอก็ไม่มีแรงมาพอที่จะดึงมือของเธอออกจากการเกาะกุมนั้น

สิ่งที่เธอรู้สึกคือผิดหวังและเหนื่อยล้า

เธอลืมตาขึ้นสบตาเขา “มันมีผลกระทบอะไรกับคุณที่ฉันกลับบ้านดึก? ฉันอยู่ที่บ้านของคุณ แต่ฉันก็ทำอาหารและทำความสะอาดบ้านให้คุณ มิหนำซ้ำคุณยังโกหกฉันเรื่องที่ฉันทำให้ฟัดจ์ป่วย"

“แมวมีสุขภาพดีกว่าเมื่อก่อนมาก ฉันไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เธอท้อง เพราะฉันไม่ได้ทำให้เธอท้อง”

“คุณกล้าดียังไงมาเถียงผม?” เขาจ้องเขม็งเธอกลับอย่างด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าของเขาบึ้งตึง ผู้หญิงคนนี้ทำผิดแต่กลับเถียงเหมือนว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย “อย่าลืมว่าคุณ...”