แคทเธอรีนเอามือถูหน้าผาก “บ้านของฉันมีที่ไม่พอที่จะเก็บเสื้อผ้าเหล่านี้ทั้งหมดหรอก...”
“งั้นเก็บไว้ที่ไซออน เรสซิเดนท์ แล้วกัน เวลาคุณมาพักคุณจะได้ไม่ต้องนําเสื้อผ้ามาด้วยไงล่ะ” ฌอนตอบถือวิสาสะทึกทักไปเองราวกับว่า... ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการ
แคทเธอรีนพูดไม่ออกอย่างสิ้นเชิงยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าไร้ยางอายของเขา “ฉันขอทราบได้ไหมว่าทําไมฉันควรอยู่ที่นั่นเหรอคะ?”
“ถ้าคุณไม่มาพักอยู่ที่บ้านผม คุณวางแผนจะไปพักอยู่ที่ไหนครับ? ผมไม่อนุญาตให้คุณอยู่ในบ้านของผู้ชายคนอื่นหรอก” ฌอนกล่าวอย่างวางอำนาจ
อย่างไรก็ตามแคทเธอรีนไม่มีแรงจะโต้เถียงกับเขาอีกต่อไป
ถ้าเขาอยากหว่านเงินเอาใจเธอ เธอก็ปล่อยเขาให้ทำไป เพราะเธอต่างหากที่เป็นคนที่ตัดสินใจว่าจะอยู่หรือไม่อยู่ที่บ้านของเขา
ในที่สุดฌอนลงเอยด้วยการซื้อเสื้อผ้าให้แคทเธอรีนมากกว่า 100 ชุด ผู้ซึ่งในตอนแรกแค่อยากซื้อกางเกง
ยีนส์สักตัว
ฌอนเขียนที่อยู่ของไซออน เรสซิเดนท์ในแบบฟอร์มเพื่อส่งเสื้อผ้าบางส่วนไปที่นั่น จากนั้นเขาก็ช่วย
แคทเธอรีนหิ้วเสื้อผ้าอีกส่วนกลับบ้าน
เมื่อทั้งสามคนลงลิฟต์ โจแอนซึ่งกําลังช้อปปิ้งก็มองเห็นพวกเขา เธอถ่ายรูปพวกเขาทันทีและส่งให้ซาร่าผ่าน ว้อทสแอป [ซาร่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับฌอนล่ะ? ฉันเพิ่งเห็นเขามาช้อปปิ้งกับแคทเธอรีน พวกเขายังซื้อเสื้อผ้าตั้งมากมาย]
พูดตามตรง ก่อนหน้านี้โจแอนเคยชื่นชมซาร่าที่ได้เป็นคู่หมั้นของคุณชายฮิลล์ เธอใช้เวลาและความพยายามสุด ๆ ประจบประแจงซาร่ามากมาย คิดไม่ถึงเลยว่าในท้ายสุด... ก็นะ
ทุกคนรู้ว่าซาร่าจะไม่มีใครให้พึ่งพาได้นอกจากฌอน นึกดูสิว่าเธอเป็นเพียงนักจิตวิทยา เธอจะมีความจําเป็นก็ต่อเมื่อมีผู้ป่วยทางจิตเท่านั้น
…
วินาทีที่ซาร่าเห็นรูปถ่าย เธอปรี๊ดแตกอยู่ในวิลล่าริมทะเล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...