“ฌอนนิคคะ ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกิน” ซาร่าซุกอยู่ในอ้อมแขนของฌอน นheตาของเธอเจิ่งนองจนเสื้อเขาเปียก “หลายวันมานี้ฉันได้พิจารณาตัวเองแล้วค่ะว่าฉันโง่และเหลวไหลเกินไปมาก ฉันสาบานว่าฉันจะไม่ทําผิดกับคุณอีกต่อไปแล้วค่ะ กลับมาหาฉันเถอะนะคะ ฉันคิดถึงคุณจริง ๆ”
ฌอนหรี่ตาและอุ้มเธอไปที่เตียง หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาและพูดกับหมอข้างนอกว่า "เข้ามาสิครับมารักษาเธอสิ"
“ไม่ค่ะ ถ้าคุณไม่สัญญากับฉัน ฉันจะไม่ยอมรับการรักษา” ซาร่าทำตัวดีดดิ้นส่ายไปมา
เมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ ดวงตาของฌอนฉายแววความรําคาญ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาค่อย ๆ เผยให้เห็นถึงความเด็ดเดี่ยวดุดันขึ้นมาทันที “พอกันที หยุดใช้ร่างกายของคุณเพื่อบังคับขู่เข็ญผม”
เขาไม่รู้ว่าทําไมซาร่าถึงได้กลายมาเป็นคนหน้าด้านไร้เหตุผลขนาดหนัก ตอนนี้เธอถึงกับข่มขู่บังคับเขาซึ่งเป็นกลวิธีที่เขาเกลียดที่สุด
นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่พูดด้วยน้ำเสียงดุดันน่ากลัวเช่นนี้กับซาร่า หลังจากมึนงงไปเลยอยู่ครู่หนึ่งเธอก็เริ่มร้องไห้โฮมากขึ้นอีก “ฉันเกลียดที่จะทําตัวแบบนี้เหมือนกันค่ะ ฉันเกลียดคนแบบที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ แต่ฉันจะทําอย่างไรได้ล่ะคะ? ฉันต้องยอมให้เสียคุณไปหรือ? ฉันฝืนใจตัวเองให้ทําแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”
“ซาร่า ทําไมเราไม่แค่แยกทางกันโดยไม่ต้องบาดหมางขุ่นเคืองล่ะ ไม่ได้หรือไง?”
ฌอนไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งด้วยเลย แต่เขากลับรู้สึกถึงคลื่นแห่งความเหน็ดเหนื่อยแผ่ซ่านไปทั้งตัว “ขาของคุณก็เป็นของคุณ ถึงคุณจะพิการในอนาคต ผมก็จะไม่รับผิดชอบเพราะผมไม่ใช่คนที่ผลักคุณลงบันได”
ซาร่ามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างไม่เชื่อว่าเป็นไปได้ เขาเคยอ่อนโยนและอดทนมาโดยตลอด จากคําพูดตอกย้ำของเขาในค่ำคืนนี้ เธอมีความรู้สึกต่อเขาต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณยั่วยุมิสนีสันอีกไม่ได้นะคะ” ยาเอลเริ่มกังวลใจ “คุณลืมไปหรือเปล่าว่ามิสนีสันเป็นคนที่รักษาอาการป่วยของคุณ? ถ้าไม่ใช่เพราะมิสนีสันอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชเดียวกับคุณ คุณคงไม่เข้มแข็งพอที่จะลุกขึ้นยืนบนขาของตัวเองได้”
“นั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงได้ตัดสินใจแต่งงานกับเธอ แต่เธอเป็นคนที่ทําสิ่งเหล่านั้นเอง” ฌอนพูดอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ฉันกลายเป็นตัวตลกให้ทุกคนหัวเราะไปทั้งแคนเบอร์ราแล้ว เมื่อมีคนเปิดเผยในระหว่างงานแต่งงานของเราว่าผมเป็นสามีซึ่งถูกภรรยาสวมเขา ผมอดทนและให้อภัยคุณแต่ทําไมคุณไม่ปล่อยผมไปล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะลูซิเฟอร์เสียชีวิตไป คุณก็คงจะทําเรื่องแย่ ๆ เหล่านั้นกับเขาต่อไป ซาร่าอย่าทำกับผมเหมือนผมเป็นคนโง่”
ทันใดนั้นใบหน้าของซาร่าก็เปลี่ยนไปอย่างน่าหวาดหวั่น “ฉันเปล่านะคะฌอนนิค อย่ามองฉันในแง่ลบแบบนั้นสิคะ”
เธอโยนผ้าห่มลงบนพื้นเหมือนหญิงบ้าและร้องไห้ฟูมฟายอย่างโกรธแค้นขื่นขมขึ้นมาทันที “ทําไมคุณถึงทําให้ฉันเป็นแบบนี้? การถูกผู้ชายที่น่าขยะแขยงขืนใจครั้งแล้วครั้งเล่าก็น่าสังเวชสําหรับฉันเช่นกัน”
“คุณนีสันห้ามขยับไปมาสิคะ ขาของคุณได้รับบาดเจ็บ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...