คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 815

มีมือยกมาบังริมฝีปากฌอนไว้ก่อนที่เขาจะได้จูบแคทเธอรีน

“ฉันเป็นหนี้จูบคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" แคทเธอรีนงง เธอกําลังจะพ่ายแพ้ต่อความไร้ยางอายของเขา

“เมื่อคืนวานซืนไงล่ะ" ฌอนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาให้เธอดูอีโมจิจูบที่เธอส่งให้เขา

ใบหน้างดงามของแคทเธอรีนแดงระเรื่อเมื่อเธอเห็นอีโมจิจูบบนโทรศัพท์ ที่เธอส่งไปโดยไม่ได้คิดอะไรนั้นก็เพียงอยากจะทําให้ผู้ชายคนนี้โหยหาเธอแค่นั้นจริงๆ อย่างไรก็ตามเธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะจํามันไม่ลืมขนาดนี้

“แหม ฉันจําได้สิ แต่... คุณก็ไปหาซาร่าทันทีหลังจากได้รับอีโมจิของฉันใช่หรือเปล่าล่ะ?” เธอถามด้วยรอยยิ้มเสเสร้ง

"ไม่เลย"

ฌอนดูเกร็ง และพูดอย่างเก้กังว่า “ผมไปอาบน้ำเย็น ๆ หลังจากได้รับมัน”

“...”

เนื่องจากพวกเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว แคทเธอรีนเองเข้าใจคําพูดของเขาได้ทันที

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อก่อนที่แก้มของเธอจะร้อนผ่าว เธอพูดไม่ออก

จริงน่ะเหรอ? มันก็แค่อิโมจิที่ทุกคนเขาก็ใช้กันไม่ใช่เหรอ? ทําไมเขาถึงได้หื่นขนาดนั้น?

“คุณเพิ่งเลิกกับซาร่าเมื่อไม่กี่วันเอง ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ? ” เธออดไม่ได้ที่จะพึมพําเบา ๆ

แต่ฌอนก็หูไวเหลือเกิน เขาได้ยินเสียงเธอชัดเต็ม ๆ ความเขินอายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แล้วริมฝีปากของเขาก็ขยับจะพูด ตอนแรกเขาอยากบอกไปว่าเขาตอบสนองต่อเธอคนเดียวเท่านั้น แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาหลงใหลแค่เพียงเรือนร่างเธอไม่ใช่ที่ตัวตนของเธอ ซึ่งหากเธอรู้ความจริงเข้าก็คงยุ่งอยู่เหมือนกันถ้าเธอคิดมากไป

“ไม่หรอก คุณเป็นคนเดียวที่มีพลังทําลายล้างผม”

แคทเธอรีนเบนสายตาของเธอที่จ้องอยู่ไป “หมายความว่าคุณเป็นหนี้ฉันไหมถ้าฉันส่งอีโมจิต่อยหมัดเปรี้ยงให้คุณในครั้งต่อไป?”

"แน่นอน" ฌอนจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอด้วยสายตาร้อนรน เขาต้องทนเจ็บปวดไปถึงไหนกันนะถึงจะได้จูบเธอ

“ผมจะไปส่งคุณที่ทำงาน เราจะได้ใช้เวลาร่วมกันให้มากขึ้นระหว่างเดินทางไง” “ริมฝีปากบางของฌอนยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ผมเพิ่งรู้ว่าแม้แต่อากาศก็ยังหวานขึ้นได้เมื่อผมได้อยู่กับคุณ”

แคทเธอรีนตัวสั่นระริก "หุบปากเลย"

ฌอนขมวดคิ้วท่าทางน้อยใจ เขานอนไม่ค่อยหลับอยู่ในรถตลอดทั้งคืนหวังเพียงว่าจะได้เอ่ยบรรดาถ้อยคําที่โรแมนติกและน่าประทับใจที่เขาเรียนรู้มาจากโทรศัพท์ของเขา แต่เธอไม่ให้โอกาสเขาได้ใช้มันเลยแม้แต่นิดเดียว

“ก็ได้ผมจะหุบปาก แต่หัวใจของผมเต็มไปด้วยเสียงของคุณอยู่แล้ว ดังนั้นถึงเราจะไม่ได้คุยกันก็ไม่เป็นไร” เขายิ้มอย่างเสน่หา

“...”

มุมปากของแคทเธอรีนกระตุกยิ้มขณะที่เธอวางมือกุมหน้าผาก “แล้วรถสปอร์ตของคุณล่ะ? คุณจะทิ้งมันไว้ตรงนั้นเหรอ?”

“ก็คุณบอกไม่อยากนั่งบนรถนั้น ผมเลยไม่ต้องการมันอีกแล้ว ผมจะหารถคันใหม่” ฌอนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาโทรหาเฮดลีย์ เขาดูโลโก้บนพวงมาลัยของแคทเธอรีนแล้วพูดว่า "เอาแอสตัน มาร์ตินมาให้ฉันสักคัน"

“แต่คุณเพิ่งซื้อรถของคุณมาเมื่อไม่นานนี้เองนะครับ”