คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 824

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป ดวงตาเข้มของเชสเตอร์จดจ่ออยู่กับซินดี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนก็เข้มขึ้นเช่นกัน “ผม... ทิ้งรอยจูบไว้ที่คอของซาร่าเมื่อไหร่กัน?”

ฌอนแม้แต่จะแตะต้องตัวซาร่ายังทำไม่ได้เลย แล้วเขาจะไปทิ้งรอยจูบได้ยังไง?

ซินดี้บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์เข้าไว้ พูดขึ้นว่า "แคทเธอรีน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอกําลังพูดถึงอะไร"

“อันที่จริงฉันรู้สึกขอบคุณเธอมากเลยนะ” แคทเธอรีนกล่าว “ในตอนนั้นฉันท้องและถูกฌอนกักบริเวณในบ้าน จนในที่สุดฉันต้องไปตรวจร่างกาย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันคงไม่รู้ว่าสื่อได้เผยแพร่ข่าวเฟรยาได้รับบาดเจ็บ และฉันคงไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าโทมัสได้ประกาศต่อสาธารณะว่าเฟรยาเป็นคนยั่วยวนเขาซึ่งนั่นทําให้ฉันโกรธมากจนกลับไปอาละวาด ฉันถึงกับทะเลาะกับฌอนซึ่งสุดท้ายเขาผลักฉันลงกับพื้น...”

นั่นคือเวลาที่เธอสูญเสียฝาแฝดไป

สีหน้าฌอนเปลี่ยนไปอย่างมาก

วันนั้นแคทเธอรีนดูเหมือนเธอเป็นบ้าไปแล้ว เธอยังหยิบมีดมาพยายามจะแทงเขา เขาจึงไม่สนใจจะฟังว่า

แคทเธอรีนรู้เรื่องทั้งหมดนั้นได้ยังไง

ปรากฎว่าเป็นซินดี้นี่เองที่บอกเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะความปากสว่างของหล่อน เขาคงไม่ต้องสูญเสียลูกทั้งสองของเขาไป

"เธอนั่นเอง"

เขายืนขึ้นฉับพลัน กระชากแขนซินดี้และกดเธอลงบนโต๊ะอย่างแรง “ใครปล่อยให้เธอเป็นคนปากสว่างขนาดนี้? ลิ้นของเธออยู่เฉยแล้วมันกวนใจนักเหรอ? ถ้างั้นฉันจะตัดมันออกให้เอง”

หลังเขาพูดจบ ก็หยิบมีดเล่มหนึ่งมาจากโต๊ะ

ดวงตาของซินดี้เบิกกว้างด้วยความกลัว เธอสั่นเทาไปทั้งตัว “ฉันเปล่านะ ฉันบริสุทธิ์ เชสเตอร์ช่วยฉันด้วย”

เธอแอบชำเลืองใบหน้าที่หล่อเหลาและคาดเดาไม่ได้ของเชสเตอร์ เธอรู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม

เมื่อพวกเขาเข้าห้องส่วนตัวแล้ว เชสเตอร์ก็ปิดประตูและจุดบุหรี่ มีร่องรอยของความเป็นอริบนใบหน้าสุภาพบุรุษของเขา “ซินดี้ ปากของคุณทําให้ผมเดือดร้อนมาก”

“เชสเตอร์ ฉันขอโทษ.. แคทเธอรีน เฟรยา และฉันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ตอนนั้นฉันแค่คิดว่าพวกเขาค่อนข้างน่าสงสาร ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะพูดความจริง” ซินดี้อธิบายทั้งน้ําตา

“พอเถอะ อย่าทำเหมือนผมเป็นคนโง่”

เชสเตอร์ตบหน้าเธอเบา ๆ เขาแสดงความเย็นชาและห่างเหิน “ถ้าคุณห่วงใยพวกเขาจริง ๆ ทําไมคุณถึงคลุกคลีอยู่ใกล้ซาร่าในช่วงสามปีที่ผ่านมา? บางที่คุณรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับซาร่า และบางทีคุณก็บอกว่าแคทเธอรีนและเฟรยาเป็นเพื่อนของคุณ ดีจัง หัวใจของคุณแม่งช่างเห็นอกเห็นใจเขาไปทั่ว”

เสียงของเขาสงบ แต่สําหรับซินดี้ มันฟังดูเหมือนคลื่นลมพายุ ที่ทําให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ