คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 865

แชนซ์ขอให้เซียนคอมพิวเตอร์เล่นฟุตเทจที่บันทึกไว้ “รถที่เคยลักพาตัวคุณนีสันออกจากที่จอดรถและมุ่งหน้าไปยังบริเวณที่จอดรถของสนามเด็กเล่นใกล้เคียงในย่านชานเมือง เนื่องจากสนามเด็กเล่นเพิ่งเปิดให้บริการประชาชนทั่วไป ในบริเวณที่จอดรถยังไม่มีกล้องวงจรปิด จึงติดปัญหาเล็กน้อย

“เมื่อเราไปถึงที่นั่นก็ไม่มีใครอยู่ในรถแล้ว เราสงสัยว่าผู้ลักพาตัวออกไปด้วยรถคันอื่น จากการตรวจสอบรถทุกคันเมื่อคืนนี้เรายืนยันได้ว่าเป็นรถซานตาน่าสีดํา”

เชสเตอร์กล่าวว่า “จากที่ฉันได้ยินมา ซานตาน่าแล่นเข้าไปยังป่าในเชนีย์ฮิลล์ก่อนที่จะหายไป”

“หยุดพล่ามแล้วไปที่นั่นกันก่อนเถอะ” ร็อดนีย์พูดอย่างใจร้อน “ผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว อาจเกิดเหตุอะไรต่าง ๆมากมายได้ทั้งนั้น”

คําพูดเหล่านั้นทําให้ใบหน้าของทุกคนอึมครึม

ฌอนขึ้นรถ เขาเร่งความเร็วฝ่ายวดยานบนท้องถนนมุ่งหน้าไปยังชานเมือง ระหว่างทางไปที่นั่น เขาถามขึ้นว่า "นายรู้หรือยังว่าใครทํา?"

“เรายังไม่เห็นใบหน้าของผู้ลักพาตัวจึงไม่แน่ใจ อาจจะคู่แข่งทางธุรกิจของนายก็เป็นได้” เชสเตอร์กล่าวเพิ่มเติมอย่างลังเลว่า “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หลายคนเริ่มไม่ชอบหน้านายขึ้นเรื่อย ๆ พอเห็นนายมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับซาร่า หลายคนอาจวางแผนที่จะคุกคามนายโดยใช้เธอ เจ้าของโกลเวย์ก็เคยทำในลักษณะนี้กับนายมาก่อนใช่ไหมล่ะ?”

ฌอนขมวดคิ้วย่น

ร็อดนีย์จ้องฌอนอย่างคลั่งแค้น “ผู้ลักพาตัวเหล่านั้นคงตาบอด! พวกเขาน่าจะลักพาตัวแคทเธอรีนแทน ไม่เห็นจะต้องทำอะไรกับซาร่า? นายทําร้ายเธอมากพอแล้ว เธอโชคร้ายแค่ไหนที่ตกหลุมรักนาย”

ฌอนยังคงนิ่งเงียบงับริมฝีปากบางของเขาอย่างเคร่งขรึม

“นายควรภาวนาให้ซาร่าไม่เป็นไร” ร็อดนีย์กังวลมากจนเส้นเลือดของเขาปูดโปนออกมา

…

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงชนจำนวนมากมาออกันเต็มอาณาบริเวณโดยรอบของเชนีย์ฮิลล์

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา มีคนโทรมาอ้างว่าพบซานตาน่าสีดําทางทิศตะวันตก

ฌอนและคนอื่น ๆ รีบรุดไปที่นั่นทันที แชนซ์เอ่ยขึ้น “เราได้ค้นหาโดยรอบแล้ว ผมคิดว่าคนที่ลักพาตัวได้พาเหยื่อออกไปโดยใช้เส้นทางนี้”

"คนที่ลักพาตัว?" ฌอนเลิกคิ้วอย่างเคร่งขรึม “คุณสงสัยว่ามีผู้เกี่ยวข้องเพียงคนเดียวเองเหรอ?”

ฌอนถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกอย่างรวดเร็วและพันไว้รอบตัวซาร่า

“ฌอนนิค ฌอนนิค ฉันกําลังฝันอยู่หรือเปล่า? ในที่สุดคุณก็มาช่วยฉัน” ซาร่าซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาพร้อมทั้งบีบน้ำตาร่ำไห้

"ขอโทษ” ทันทีที่ฌอนเริ่มพูด ซาร่าก็ผลักเขาออกไปอย่างแรงทันที จากนั้นเธอก็ขดตัวและซ่อนตัวที่มุมนึง “อย่าแตะต้องฉัน ฉันสกปรก ฉันสกปรกมาก”

“คุณไม่ได้สกปรก เราอยู่ที่นี่แล้ว และคุณจะไม่เป็นไร” ฌอนปลอบโยนเธออย่างนุ่มนวล "ให้ผมพาคุณกลับบ้านนะ โอเคไหม?"

“ไม่ ฉันรับไม่ไหวแล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” ทันทีที่ซาร่าพูดจบ เธอก็หมุนตัวเอาหัวเธอไปกระแทกกับผนังเสียงดัง

“ซาร่า...” ฌอนรี่เข้าไปหาและอุ้มเธอไว้ทันควัน

หัวของซาร่าเต็มไปด้วยเลือด ขณะที่พยายามจะเงยหน้าขึ้น เธอสัมผัสใบหน้าของเขาและสะอื้นไห้อย่างน่าเวทนา “ฌอนนิค... ม ไม่ต้องเป็นห่วงมาช่วยฉันอีกต่อไป ที่จริง ฉะ... ฉันเหมือนตกนรก อันที่จริง...ฉันอยากจะตายเหลือเกินตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ฉัน... ไม่รู้สึกเหมือน... มีชีวิตอยู่อีกเลย ฉันเกลียด...ที่ฉันสกปรกเพียงใด ฉันเกลียด... ที่คุณกับแคทเธอรีน... ช่างหวานกันเหลือเกิน…มันทําให้ฉันเจ็บปวด... ไม่เป็นไร... ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว...”