คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 917

โทมัสวางโทรศัพท์ลงและพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “คุณชายใหญ่ฮิลล์ใจร้าย เธอเกือบจะตายแต่เขาไม่กังวลเอาซะเลย เฮ้อ ซาร่า เธอคิดว่าพวกเขาเบื่อลูกไม้ฆ่าตัวตายของเธอแล้วหรือเปล่า?”

"หุบปากซะ" ซาร่าถลึงตาใส่เขา “นายคิดว่าฉันชอบทําหรือไง? เขาปฏิเสธที่จะรับสายหรือมาหาฉัน ฉันต้องทําให้เขาเชื่อว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของโลแกนเลย”

“แต่ฉันสังหรณ์ใจว่าเขาสงสัยเธอ” โทมัสถอนหายใจออกมา “ฉันคิดว่าเธอควรถอดใจยอมแพ้กับคุณชายใหญ่ซะเถอะ คุณชายสโนว์ก็ไม่เลวนะ”

“อย่าพูดถึงเขา คนไร้ประโยชน์นั่นยังถูกตระกูลสโนว์ขังอยู่เลย”

ซาร่าหลับตาลง

ไม่มีใครในออสเตรเลียเทียบได้กับผู้ชายที่โดดเด่นอย่างฌอน เธอถึงยังลังเลที่จะตัดใจจากเขา

อีกอย่างเธอยังรักฌอนอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอคงไม่อยู่เคียงข้างเขาทั้งที่เขาไม่อาจจะสัมผัสเธอได้

นี่เป็นครั้งเดียวที่ฌอนเพิกเฉยเมื่อเธอเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล

วันรุ่งขึ้นเธอก็อดทนอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว เธอควบคุมอารมณ์ไม่อยู่และทุบทำลายข้าวของในวอร์ด เธอก่อเรื่องใหญ่โตและพยายามฆ่าตัวตาย

เธอแน่ใจว่าสมาชิกไลโอน่าที่ด้านนอกวอร์ดจะแจ้งให้ฌอนทราบถึงเรื่องนี้

โชคดีว่าในที่สุดฌอนก็ปรากฏตัวขึ้นในวันที่สาม

แต่ว่าเขานั่งมาบนรถเข็นและสวมชุดของโรงพยาบาลเหมือนกับเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซูบตอบลงทําให้โครงหน้าของเขาดูเด่นชัดและเย็นชายิ่งไปกว่าเดิม

เมื่อดวงตาสีเข้มของเขาจับจ้องมาที่เธอ ซาร่ารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ฌอนนิค อะไรคะ... คุณเป็นอะไรไปคะ?” ซาร่ามองเขาด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด "คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?"

เฮดลีย์กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “คุณชายใหญ่เพิ่งได้รับการผ่าตัดทางเดินอาหาร หมอบอกว่าเขาไม่ควรจะลุกจากเตียง แต่คุณทำตัวเอะอะโวยวายสร้างปัญหาทุกวัน เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมา”

ทันใดนั้นปากของฌอนก็กระตุก เขาสงสัยว่าทําไมแต่ก่อนเขาถึงได้โง่เหลือเกินไม่ได้สังเกตว่าซาร่ากับ

โทมัสร้องรับประสานเสียงเป็นลูกคู่กันเสมอ คนพวกนี้ทําให้ตัวเขารู้สึกเหมือนเป็นคนบาปหากเขาเพิกเฉยต่อซาร่า

“ซาร่าหยุดรังควานผมและปล่อยให้ผมอยู่ตามลำพังบ้างมันยากแค่ไหนเหรอ? บอกผมหน่อย"

ซาร่าตัวสั่น นี่เป็นครั้งแรกของเธอได้ยินคําพูดไร้ความปราณีเช่นนี้จากฌอน

ดูเหมือนว่าเขาจะเบื่อเธอแล้วจริง ๆ

"ฉันขอโทษค่ะ ฌอนนิค" เธอปิดหน้าและร้องไห้ “ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้ว่าฉันทําให้คุณเดือดร้อน...”.

“ซาร่า ไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษ” โทมัสพูดอย่างโกรธเคืองรำคาญว่า “คุณชายใหญ่ คุณใจร้ายมาก คุณลืมไปแล้วหรือว่าตอนนั้นใครรักษาอาการป่วยของคุณ? เธออยู่กับคุณร่วมทุกข์ร่วมสุขผ่านร้อนผ่านหนาวกันมา ถึงแม้ว่าคุณทั้งคู่ไม่อาจเป็นคู่รัก แต่คุณก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ถูกไหมครับ?”