คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 949

บนหน้าต่างของวิลล่าที่ชั้นสอง ร่างเล็ก ๆ ที่คล่องแคล่วว่องไวของลูคัสปีนขึ้นที่หน้าต่างเหลือบมองออกไป “แม่ครับฌอนอยู่ที่ประตูรั้วอีกแล้ว”

หลายคืนมานี้ฌอนมักจะมาหยุดรถของเขาที่ทางเข้าวิลล่าของตระกูลยูล และบางครั้งเขาจะออกไปก็ต่อเมื่อหลังจากที่แคทเธอรีนออกไปทํางานแล้ว

จนแคทเธอรีนชินกับมัน

“ไม่ต้องสนใจเขา ไปนอนได้แล้ว”

แคทเธอรีนอุ้มลูคัสลงมาจากเก้าอี้และดึงบานมู่ลี่หน้าต่างลง เกรงว่าดวงตาคมกริบของฌอนจะเห็นลูคัสเข้า

“แม่ครับ เขามาที่นี่ตลอดเลย จะเกิดอะไรขึ้นครับถ้าเขารู้ว่าแม่กําลังจะแต่งงานกับลุงเวสลีย์?” ลูคัสพูดอย่างกังวล

“เขาไม่รู้หรอกจ้ะ เมื่อถึงเวลาแม่จะให้บริษัทประกาศว่าแม่กําลังเดินทางไปทําธุรกิจและหายไปสองสามวัน” แคทเธอรีนลูบหัวเล็ก ๆ ของเขาเพื่อปลอบโยน “ลูคัส ลูกจะ...ไม่พอใจไหมที่แม่กําลังจะแต่งงาน?”

“ไม่ครับ ผมดีใจที่ในที่สุดแม่ก็ได้พบคนที่จะดูแลเอาใจใส่ต่อแม่เป็นอย่างดี” ลูคัสกล่าวอย่างจริงจัง “และลุงเวสลีย์ก็ดีกับผมและซูซี่มาก แน่นอนถ้าหากวันใดเขาปฏิบัติต่อแม่ไม่ดีขึ้นมา ผมจะสั่งสอนบทเรียนให้เขาเองเพื่อแม่ ตอนนี้ผมเก่งศิลปะการต่อสู้มากนะครับ เมื่อผมโตขึ้นผมจะมีพลังมากมายจนไม่มีใครรังแกแม่ได้อีกต่อไป”

"จ้ะเด็กดี" แคทเธอรีนจูบหน้าผากของเขา

…

วันรุ่งขึ้น แคทเธอรีนขับรถออกจากวิลล่า

เมื่อเธอพ้นจากประตูรั้ว เธอก็ขับออกไปทันทีราวกับเธอไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีฌอนอยู่

ฌอนเฝ้ามองดูรถเธอห่างออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

แต่ก่อนเมื่อเขามารออยู่ที่ประตูรั้ว เธอยังออกมาแวะคุยกับเขาบ้างในตอนเช้า มาบัดนี้เธอไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาได้พบกับเธอด้วยซ้ำ

แต่เธอไปทํางานแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่จําเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วสินะ

ในตอนเย็น เมื่อเขาเตรียมพร้อมจะไปหาครอบครัวยูล จู่ ๆ ท่านผู้หญิงฮิลล์ก็โทรตามให้เขากลับมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน