คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 97

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อของอีธานก็โทรเข้ามาด้วยความโกรธ

“แกนี่มันเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ แกทำบ้าอะไรลงไป? แม้แต่น้าของแกก็ยังโกรธ และโกลเด้น คอร์ปอเรชั่นกำลังจะถอนการลงทุนออกไป กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

...

รุ่งเช้าของวันต่อมา แคทเธอรีนได้รับโทรศัพท์จากเวสลีย์

“คุณพอจะมีเวลาว่างมาทานอาหารกลางวันด้วยกันไหมครับ? ผมอยากจะคุยกับคุณเรื่องวิลล่า”

“ได้ค่ะ”

“ผมจะขับรถไปรับคุณนะครับ” เวสลีย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ผมเกรงว่าคุณจะไม่รู้ทางไปร้านอาหาร”

แคทเธอรีนทำได้เพียงตอบรับข้อเสนอของเขาเท่านั้น

เวลาเที่ยงตรง รถของเวสลีย์ก็จอดรออยู่ที่ด้านล่าง

เธอขึ้นไปบนรถแล้วเวสลีย์ก็ยื่นชานมให้กับเธอ “ผมขอโทษสำหรับเรื่องที่คุณถูกกล่าวหาเมื่อวานนี้”

ชานมราคาไม่แพง ดังนั้นแคทเธอรีนจึงรับเอาไว้โดยไม่มีปัญหา

“หลังจากที่ดิฉันเคยถูกญาติหักหลัง ดิฉันเชื่อว่าคุณเองก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกันใช่ไหมคะประธานโลว์ยอนส์”

"คุณฉลาดจริง ๆ" ดวงตาของเวสลีย์เต็มไปด้วยความขมขื่น แต่ก็ยังมีความชื่นชมจริงใจอยู่ในน้ำเสียง "อีธานทำผมผิดหวังจริง ๆ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน"

แคทเธอรีนเองก็รู้สึกผิดหวังและคับแค้นใจไม่ต่างกัน เธอจึงเข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้น

เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเล่นที่แสนจะอบอุ่นและสดใสในวัยเด็กของเธอที่ทำให้เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้?

เวสลีย์สตาร์ทรถ “การร่วมลงทุนระหว่างโกลเด้น คอร์ปอเรชั่น และโลว์ คอร์ปอเรชั่นจะถูกยกเลิกทั้งหมด”

“นั่นจะต้องเป็นผลกระทบครั้งใหญ่ของอีธานเลยนะคะ” แคทเธอรีนถอนหายใจออกมา ตำแหน่งผู้สืบทอดโลว์ คอร์ปอเรชั่น ที่อีธานปรารถนานักหนาคงจะไม่มั่นคงอีกต่อไป

จู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย

“ให้โอกาสผมชวนไปทานอาหารเย็นได้ไหมครับ?” เวสลีย์กะพริบตามองไปที่เธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก

แคทเธอรีนเถียงเขาไม่ได้อีกแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับมาถึงร้านอาหารตะวันตกที่หรูหราในเมลเบิร์น

แคทเธอรีนนิ่งอึ้งไป มันค่อนข้างน่าสงสัยที่ผู้ชายและผู้หญิงมาที่ร้านอาหารนี้เพื่อรับประทานอาหารเย็น

“เข้าไปกันเถอะครับ” เวสลีย์เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้กับเธอ

แคทเธอรีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องตามเขาเข้าไป

เห็นได้ชัดว่าเวสลีย์จองเอาไว้แล้ว แล้วพนักงานเสิร์ฟก็พาคนทั้งคู่ไปยังหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานที่สว่างสดใส ดอกไม้สีชมพูที่สั่งมาจากต่างประเทศถูกประดับตกแต่งอยู่เหนือพวกเขา

“ดอกกุหลาบสีชมพู ความหมายของมันคือ ‘ฉันชอบรอยยิ้มที่สดใสของเธอ’ ” เวสลีย์หยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาแล้วยื่นให้กับเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน “เคธี่ครับ ผมคงจะกล้าเกินไปที่พูดแบบนี้ แต่ผมอยากสารภาพกับคุณว่าผมมีความรู้สึกดี ๆ กับคุณ คุณได้รับทุกข์มามากเมื่อหลายวันที่ผ่านมา แต่ผมหวังว่าในอนาคต ผมจะสามารถปกป้องคุณจากอุปสรรคต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้”

แคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิดใจที่คิดไม่ถึงว่าเวสลีย์สารภาพกับเธอตอนนี้