คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 982

“ทําไมพวกคุณทุกคนถึงได้วนเวียนรุมทึ้งพ่อของดิฉันคะ? พ่อของฉันท่านแก่มากแล้วและท่านก็เสียใจกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน นอกจากนี้พวกคุณคิดว่าคุณเป็นเพียงฝ่ายเดียวที่กังวลหรือคะ? เราเองก็กําลังสูญเสียตําแหน่งของเราในฐานะตระกูลที่มีอํานาจมากที่สุดนะคะ”

"หยุดทะเลาะกันน่ะ" ลีอาขึ้นเสียงเพื่อปรามพวกเขาอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม “ตอนนี้สิ่งสําคัญที่สุดในตอนนี้คือการหาไอ้โม่งในบริษัท เราต้องหาให้ได้ว่าใครคือคนที่เปิดเผยข้อมูลของห้องปฏิบัติการ”

“มีประโยชน์อะไรถึงแม้เราจะจับไอ้โม่งได้? ถึงเราจะจับคนผู้นั้นได้แต่ว่าชื่อเสียงของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็เสียหายป่นปี้ไปหมดแล้ว”

ผู้ถือหุ้นรายหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างขมขื่นว่า “บรรดาเจ้านายของบริษัทต่าง ๆ ที่เซ็นสัญญากับเราจะมาหาเราพร้อมกับสัญญาในมือในเช้าวันพรุ่งนี้ เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงการชดเชยพวกเขาได้หรอก ถ้าเราไม่จ่ายค่าชดใช้ให้หมด เราก็จะต้องนําเรื่องนี้ขึ้นศาลซึ่งการทําเช่นนี้จะทําให้ชื่อเสียงของบริษัทตกต่ำลงถึงขีดสุด ใครจะกล้าร่วมมือกับเราอีกในอนาคตล่ะ? แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับบริษัทหลังจากที่เราชดเชยเงินให้ไปแล้ว? เราจะล้มละลายไปเลยไหม?”

"นี่คุณพูดกันจนพอหรือยังครับ?"

ฌอนเดินก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่ด้านหน้า ไฟสีขาวด้านบนส่องไปยังร่างที่หล่อเหลาและสูงตระหง่านของเขา กลิ่นอายอันเยือกเย็นของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจของผู้ซึ่งดำรงตําแหน่งบนสุดมายาวนาน

“ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไม่ล้มละลายหรอกครับ ผมจะตรวจสอบสาระสำคัญเกี่ยวกับข้อมูลที่รั่วไหลให้อย่างละเอียด จากนี้ไปผู้จัดการอาวุโสทุกคนในบริษัทอาจเป็นไอ้โม่งได้ทั้งนั้น ถ้าผมรู้ว่าไอ้โม่งคือใคร ผมจะทําให้ชีวิตของคนผู้นั้นตกนรกทั้งเป็น”

จู่ ๆ ผู้อำนวยการโอเวนส์ก็หัวเราะเยาะขึ้นมาและโพล่งขึ้นมาว่า "ผมคิดว่าเลียมต้องเป็นไอ้โม่งแน่"

การแสดงออกของลีอาและเลียมเปลี่ยนไป ลีอาพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ผู้อำนวยการโอเวนส์โปรดอย่าเอาแต่กล่าวหาคนอื่น ๆ เขาเลยนะคะ เลียมเป็นลูกชายของฉัน นามสกุลของเขาคือฮิลล์เช่นกัน เขาจะไม่มีทางจะทําอะไรให้ตระกูลฮิลล์ผิดหวังหรอกค่ะ”

“ฮึ! นามสกุลของเขาอาจเป็นฮิลล์ แต่นามสกุลของพ่อเขาคือแคมโปส” ผู้อํานวยการโอเวนส์กล่าวอย่างโกรธเคือง “สักประมาณครึ่งเดือนที่แล้ว ภรรยาของผมเห็นเลียม เมสัน มอริส และชาร์ลีในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง”

หัวใจของเลียมสลาย เขาก็รู้สึกใจคอไม่ดีเขาไม่คิดว่าจะมีคนเห็นเขาในตอนนั้น

“ผู้อำนวยการโอเวนส์ครับเป็นเรื่องปกติที่ผมจะดื่มกาแฟกับพ่อและลุงของผม เราก็พบกันแทบทุกครั้งที่ผมไปหาครอบครัวแคมโปส”

"พวกคุณทุกคนโง่กันเหลือเกิน!" ผู้อำนวยการโอเว่นส์ตำหนิ “เมสันเป็นคนทะเยอทะยาน เขาซ่อนตัวได้ดีกว่ามอริสและชาร์ลีน้องชายของเขา เขาเป็นผู้บงการเบื้องหลังฉากต่าง ๆ วันนี้ที่เขาเปิดเผยตัวเองเพราะตระกูลแคมโปสกําลังจะเข้ามาแทนที่ตระกูลฮิลล์ในฐานะตระกูลที่มีอํานาจมากที่สุดในออสเตรเลีย เขาไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว”

“เมสันคนนั้นน่ากลัวเหลือเกิน”

วาเลรีพึมพํากับตัวเธอเอง สเปนเซอร์ถึงกับสูดลมหายใจอย่างแรงกล่าวว่า “เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตระกูลแคมโปสเป็นเพียงตระกูลเล็กไม่เป็นที่รู้จักในแคนเบอร์รา พวกนั้นไม่ได้เป็นมากกว่ามดในสายตาของคนตระกูลฮิลล์ ตอนนี้พวกเขากําลังแซงหน้าตระกูลฮิลล์ไปแล้วจริง ๆ”

คุณท่านฮิลล์หลับตาลง เขาถอนหายใจยาวเมื่อรู้ว่ามันสายเกินไปแล้วที่พวกเขาจะทําอะไรได้ในตอนนี้

ตระกูลแคมโปสได้เริ่มทะยานขึ้นมาแล้วตั้งแต่ตอนนั้นที่พวกเขาได้วางแผนการณ์ของพวกเขาไว้อย่างรอบคอบเมื่อสามปีก่อน

“เลียมเป็นลูกชายของเมสันซึ่งหุ้นของแคมโปส คอร์ปอเรชั่นจะเป็นของเขาในอนาคต การช่วยเหลือเมสันเทียบได้กับการช่วยเหลือตัวเขาเองนั่นแหละ” วาเลรีเลื่อนสายตาไปจ้องมองเลียมอย่างโกรธเกรี้ยว “เลียมแกปล่อยข้อมูลความลับของบริษัทรั่วไหล แกกําลังพยายามทําลายตระกูลฮิลล์ใช่ไหม?”