คุณหมอที่รัก นิยาย บท 18

ผับดังย่านทองหล่อ

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นทางเดินดังแทรกแข่งกับเสียงเพลงด้านล่างที่เล็ดลอดขึ้นมาให้ได้ยินยันบริเวณชั้นสามของผับ ซึ่งเป็นชั้นส่วนตัวของเจ้าของผับ

“เจ้าภาพวันนี้มาแล้วโว้ย ตรงเวลาเป๊ะไม่ขาดแม้แต่นาทีเดียว” น่านฟ้าพูดขึ้นพร้อมกับยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นดูเวลาเมื่อชายหนุ่มที่กำลังพูดถึงนั้นก้าวขาพ้นขอบประตูเข้ามา

“สมแล้วที่มีไอคิวสูงเกือบ 300 ทำอะไรไม่เหมือนคนโง่ปกติทั่วไปแบบพวกกู” นทีพูดเสริมขึ้นพร้อมขยับที่นั่งเพื่อให้ชายหนุ่มที่พึ่งมาถึงกระแทกสะโพกลงนั่งสีหน้าเรียบนิ่ง

“ไม่พาเด็กฝึกงานมาด้วยเหรอ” นทีพูดจาเย้าแหย่ยั่วโมโหสนุกปากเมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งหน้านิ่งไม่ตอบโต้อะไรยิ่งได้ใจ

“จะแดกเหล้าหรือจะแดกฟอร์มาลินแทน” กองทัพที่นั่งนิ่งตั้งแต่เข้ามาถึงตะคอกถามเสียงดุดัน

“แค่ปากเสีย ยังไม่ตายและไม่ได้เน่า..ไม่ต้องฉีดฟอร์มาลินไอ้ห่า”

“แต่ฉีดเข้าที่ปากมึงก็ดีนะ กูฉีดให้ฟรีไม่คิดเงิน” พูดจาถากถางด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว

“ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งเหรอวะ วันก่อนกูเข้าไปที่โรงพยาบาลเจอแค่เลขามึงนั่งทำงานหัวหมุนอยู่คนเดียว” วันนั้นรู้สึกปวดหัวไม่หายจึงกะจะเข้าไปให้เพื่อนตรวจให้ที่โรงพยาบาลเพราะวันนั้นเป็นเวรที่กองทัพต้องเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลพอดี แต่เมื่อไปถึงกับเจอแต่เลขาคนสนิทโดยไร้เงาเพื่อนรัก เมื่อสอบถามไปยังเลขาได้คำตอบเพียงแค่ว่า..เจ้านายนั่งทำงานอยู่ที่บริษัท

“อือ”

“เหอะ..มันคงยุ่งมากเพราะช่วงนี้มันเข้าบริษัททุกวัน คงลืมไปว่าตัวเองเป็นศาสตราจารย์และมีคำว่านายแพทย์ต่อท้าย” นทีพูดขึ้นลอยๆ พร้อมกับประชดออกมาเบาๆ

“มึงเลิกสอนนักศึกษาแพทย์แล้วเหรอวะ”

“ไม่ได้เลิกแค่ส่วนมากจะรับเป็นอาจารย์พิเศษมากกว่า ส่วนนักศึกษาแพทย์ชั้นคลินิกที่โรงพยาบาลก็ให้แพทย์ประจำแผนกเป็นคนสอน”

เช้าวันต่อมา

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อนตามทางเดินเป็นจังหวะ เสียงดังใกล้เข้ามายังทิศทางที่รดานั่งทำงานอยู่ วันนี้รดาออกมานั่งทำงานโต๊ะด้านนอกเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะไม่สบายจึงไม่อยากเข้าไปนั่งตากแอร์เย็นๆ ภายในห้องกับเจ้านายหนุ่ม

“ขอโทษนะคะ กองทัพอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ” นิสาสาวสวยหุ่นนางแบบในชุดเดรสเกาะอกสีดำเอ่ยถามรดาอย่างมีมารยาท

“อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้แจ้งคุณกองทัพว่าใครมาขอพบคะ” รดาถามกลับพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

“คู่หมั้นค่ะ” มือที่กำลังกดอินเตอร์คอมถึงกับต้องหยุดชะงัก ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมา

“คุณกองทัพคะ คู่หมั้นคุณมาขอพบค่ะ”

“ให้เธอเข้ามา” มือเล็กถึงกับสั่นเทาแปรเปลี่ยนเป็นชาวาบพร้อมหัวใจที่หล่นวูบเมื่อได้รับคำตอบจากเจ้านายหนุ่ม ในใจก็แอบหวังว่าจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่นแต่เมื่อชายหนุ่มไม่ปฏิเสธนั้นเป็นคำตอบที่ช่วยตอกย้ำสถานะที่ชัดเจน

“เชิญด้านในเลยค่ะ” รดาลุกจากเก้าอี้เดินมาเปิดประตูให้กับแขกคนสำคัญ

“คิดถึงจัง” เท้าเรียวเล็กบนรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดัง สาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มเจ้าของห้อง หย่อนก้นลงนั่งพนักเก้าอี้ด้านข้าง วาดวงแขนยกขึ้นโอบรอบคอชายหนุ่มดูสนิทสนม

“มายังไง” กองทัพเอ่ยถามเสียงเรียบ ไม่มีทีท่ารำคาญหรือปฏิเสธทั้งยังนั่งเซ็นเอกสารอยู่ที่เดิมโดยมีหญิงสาวนั่งแนบชิดอยู่ข้างๆ

“ขับรถมาค่ะ ที่รักพาไปกินข้าวหน่อยสิ นิสาหิวข้าวมากเลย” นิสาเอ่ยบอกเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำตาปริบๆ ออดอ้อนชายหนุ่ม

“มาถึงนี่ได้แต่หาข้าวกินเองไม่ได้ สั่งมากินที่นี่แล้วกันตอนบ่ายฉันมีประชุม” เมื่อพูดจบก็กดอินเตอร์คอมสั่งเลขาหน้าห้องทันที

“รดา สั่งอาหารกลางวันมาให้ผมกับคุณนิสาด้วยอะไรก็ได้ที่ไม่ใส่พริกไทย นิสาเธอแพ้”

“ค่ะ คุณกองทัพ”

หลังจากวางสายรดาก็จัดการโทรสั่งอาหารร้านประจำสำหรับสองท่าน และไม่ลืมกำชับที่ร้านว่าห้ามใส่พริกไทยปนมาเด็ดขาดแม้เมนูที่เธอสั่งไปนั้นจะไม่มีส่วนผสมของพริกไทยก็ตาม

“อาหารพร้อมแล้วค่ะ” อาหารจากร้านดังถูกจัดใส่จานสวยหรูราวกับนั่งทานที่ร้าน เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยรดาก็หันหลังเดินออกจากห้องไปโดยมีสายตาของกองทัพมองตามหลังตลอดเวลา

รดานั่งทานข้าวกล่องที่เธอสั่งมาจากร้านอาหารแถวบริษัท ช้อนพลาสติกสีขาวยังคงเขี่ยข้าวไปมา ปกติทุกวันรดากับกองทัพจะทานมื้อเที่ยงด้วยกันตลอดนอกซะจากว่าวันนั้นกองทัพจะออกไปพบลูกค้าหรือวันไหนที่ต้องเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาล ซึ่งพักหลังๆ ตั้งแต่รดาเข้ามาทำงานก็ไม่ค่อยเห็นชายหนุ่มเข้าไปโรงพยาบาล นอกซะจากแวะเข้าไปช่วงเย็น

“รดา ทำไมวันนี้นั่งทานข้าวคนเดียวไอ้กองทัพไปไหน วันนี้มันไม่ได้มีนัดกับลูกค้าที่ไหนไม่ใช่เหรอ” ทัพบกเดินออกมาจากห้องทำงานที่อยู่ติดกันขณะกำลังจะออกไปทานข้าวเที่ยงจำต้องหยุดชะงักฝีเท้า เมื่อเหลือบมาเห็นเลขาของน้องชายนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวทั้งที่ปกติทั้งสองตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา

“คุณกองทัพมีแขกค่ะ” รดาระบายยิ้มบางปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ในขณะที่มือบางกระชับจับช้อนในมือแน่น

“ถ้างั้นวันนี้พี่ขอควงสาวสวยไอรดา ไปทานมื้อเที่ยงสักหนึ่งวันได้ไหมครับ” ทัพบกจับพิรุธจากสีหน้าและท่าทางของเด็กสาวก็รู้ทันทีว่าบุคคลที่อยู่ในห้องนั้นต้องไม่ใช่แขกธรรมดาแน่นอน

“แต่รดาสั่งข้าวมาแล้วนะคะ” รดาปฏิเสธกลายๆ

“วันนี้พี่ขออนุญาตทำตัวอวดรวยหนึ่งวัน ขอทิ้งข้าวกล่องละ50บาทเพื่อพาสาวสวยตรงหน้าไปทานอาหารอิตาเลียนนะครับ” สิ้นสุดคำพูดข้าวผัดหมูก็ลงไปกองอยู่ในถังขยะ พร้อมกับมือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กออกแรงจูงแขน เด็กสาวเดินตามอย่างว่าง่าย

ใช้เวลาขับรถประมาณ15นาทีทั้งสองก็เดินทางมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก

“ถึงแล้วครับคนสวย” เมื่อรถยนต์คันหรูจอดสนิทเท้าเรียวก้าวลงจากรถโดยไม่รอให้ทัพบกที่ทำหน้าที่คนขับในวันนี้มาเปิดประตูให้

“คุณลูกค้าได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ” พนักงานที่ออกมาต้อนรับถามขึ้น

“จองไว้ ชื่อทัพบกครับ” ร่างสูงหุ่นนายแบบตอบกลับเสียงเรียบ แขนแกร่งโอบรอบเอวบางเดินเข้าไปยังด้านใน