คุณหนูใหญ่เกิดใหม่เป็นสาวชาวนาอัปลักษณ์ นิยาย บท 2

มือของนางยังกำหญ้าที่เหี่ยวเฉาบนพื้นดินไว้แน่น ร่างกายของนางสั่นสะท้านเพราะความเกลียดชัง หลังจากผ่านไปนาน นางถึงสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงได้ ในเมื่อนางกลับมาเกิดใหม่ อย่างแรกนางก็ต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีจงได้ จะต้องมีสักวันที่นางจะได้กลับไป พระสนมจิ้งกุ้ยเฟย พวกเจ้าคอยก่อนเถอะ ความเจ็บปวดที่พวกเจ้าทำต่อจวนขุนนางอันหนิงของพวกเราข้าจะจ่ายคืนให้เป็นสิบเท่าร้อยเท่าแก่พวกเจ้า

และยังมีเสด็จพี่ที่ถูกพำนักตำหนักเย็นอีก รอข้าก่อนเถอะ !

นางสัมผัสรูทั้งสองบนคอของนางที่ถูกงูพิษกัด นางหายใจเข้าลึก ๆ และลุกขึ้นยืน มีเพียงแต่ต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้เท่านั้นถึงจะได้แก้แค้น ตอนนี้ต้องถอนพิษก่อน ยังดีว่านี่คือบนภูเขา สมุนไพรน่าจะหาได้ไม่ยากนัก

สำหรับความทรงจำในร่างก่อน นางก็รื้อฟื้นขึ้นมาได้แล้วบางส่วน สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือ ร่างกายของเรือนร่างนี้กลับมีความไร้ศีลธรรมยิ่งกว่านางเสียอีก

เพราะเกรงว่าจะถูกพ่อจอมหัวสูงขายให้พ่อค้ามนุษย์ จนนึกไม่ถึงว่านางจะบังคับขืนมีอะไรกับนักพรานในหมู่บ้าน และที่สุดนางก็ทำสําเร็จ

ขณะซูลั่วหลีลงมาจากภูเขา ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ดวงอาทิตย์กำลังใกล้จะตกอยู่ ณ ขอบฟ้าราวกับริบบิ้นสีแดงเพลิงพาดผ่านฟากฟ้า อบอุ่นจนผู้คนไม่สามารถละสายตาจากมันได้

ซูลั่วหลีมองไปที่หมู่บ้านข้างหน้า รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฎที่มุมปาก จากนี้ไปนางจะต้องใช้ชีวิตในฐานะซูจ้าวตี้ สายตาของนางกลับมีประกายแห่งความห่างเหิน และค่อย ๆ เก็บซ่อนความเกลียดชังที่แข็งกร้าวเอาไว้ในใจของนาง เป็นลูกสาวชาวนาแล้วมันยังไง ? นางซูลั่วหลีที่เชี่ยวชาญทั้งด้านการแพทย์และยาพิษ ก็แค่ค่อย ๆ กลับไปยังเมืองหลวงอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพื่อล้างแค้นให้กับครอบครัวของนาง

เมื่ออ้างอิงจากความทรงจำและเดินเข้าบ้านไป ยังไม่ทันเข้าบ้านดี ซูจ้าวตี้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังของซูต้าซานพ่อของนางดังมาจากบ้านดินที่ทรุดโทรม

ซูจ้าวตี้ขมวดคิ้วและเผลอชะลอฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว

"ท่านลุงเหอวางใจได้ ลูกสาวทั้งสามของข้า นอกจากจะไม่งามแล้ว แต่เรื่องการงานนั้นยกให้ที่หนึ่ง ไม่ว่าจะงานไร่นา งานบ้านงานเรือนก็ล้วนทำได้ทั้งนั้น เงิน 500 เหวินของท่านยังไงก็คุ้มแน่นอน"

ซูจ้าวตี้ยืนอยู่ที่ปากประตู พอได้ยินคำพูดของซูต้าซานมุมปากของนางก็กระตุกอย่างรุนแรง ที่แท้นางมีค่าแค่ห้าร้อยเหวินและยังจะถูกท่านพ่อของตัวเองขายตัวไปอย่างหน้าด้านนขนาดนี้เลยหรอกเหรอ

อย่างไรก็ตาม ซูต้าซานเมื่อเห็นซูจ้าวตี้ ก็เดินมาถึงข้างกายของซูจ้าวตี้ด้วยใบหน้าที่มีความสุขพร้อมกับผลักนางหวังออกไปและดึงซูจ้าวตี้เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

บนเก้าอี้ไม้ในห้องมีชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครานั่งอยู่ ดวงตาดุร้ายคู่หนึ่งของเขาเพียงแค่เห็นก็สัมผัสได้ถึงความเลวทราม

“ลุงเหอ ท่านดูสิ นี่ไงลูกสาวคนที่สามของข้า”

ลุงเหอมองพิจารณามาที่ซูจ้าวตี้อยู่หลายครั้ง คิ้วหนาคู่หนึ่งของเขาก็ขมวดขึ้นทันที ซูต้าซานราวกับตั้งใจและไม่ตั้งใจพยายามต้องการปิดบังครึ่งหน้าของซูจ้าวตี้ที่มีปานดำเอาไว้ แต่ปิดบังแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

ลุงเหอลุกยืนขึ้นพร้อมกับเดินไปรอบ ๆ ซูจ้าวตี้อีกครั้ง ราวกับว่าเขากำลังเลือกหยิบสินค้าอย่างใดอย่างนั้น จากนั้นก็ส่ายหัวพูด "ซูต้าซาน ลูกสาวเจ้าคนนี้ไม่ใช่ขี้เหร่ธรรมดา ราคาที่ให้ก่อนหน้าคงจะไม่ได้ นางรูปลักษณ์แบบนี้ ต่อให้ข้าอยากขาย ข้าก็ยังขายได้ยากเลย"