คุณหนูใหญ่เกิดใหม่เป็นสาวชาวนาอัปลักษณ์ นิยาย บท 3

ซูต้าซานกระวนกระวายและรีบพูดขึ้นมา "ท่านเหอ อย่ามาตัดราคาอย่างงี้สิ ไม่ใช่ว่าพวกเราตกลงคุยกันดีแล้วหรอกรึ ? ข้าไม่ขออะไรมากกว่า 500 เหวินแล้ว ราคาแค่นี้ก็พอ"

ท่านเหอจ้องไปที่ซูจ้าวตี้พร้อมกับส่ายหัว "ไม่ได้ ปานบนใบหน้าของนางใครเห็นก็กลัว คนส่วนใหญ่มักจะเอาไปเป็นสาวใช้ ใครเห็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะเอาทั้งนั้น ให้มากสุดได้แค่ 100 เหวิน เจ้าอยากขายก็ขาย ไม่ขายก็เรื่องของเจ้าแล้ว"

ซูต้าซานเมื่อเห็นว่าท่านเหอกำลังจะจากไปก็รีบคว้าตัวเขาไว้ด้วยใบหน้าอันประจบสอพลอ "ท่านเหอ ท่านก็มีประสบการณ์ผ่านโลกมาเยอะ เพิ่มให้ข้าอีกหน่อยเถอะ สามร้อย สามร้อยเหวิน แล้วท่านจะพานางไปไหนก็แล้วแต่ท่านเลย"

นางหวังเดิมทีก็เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าประตูโดยตลอด เมื่อนางได้ยินเสียงที่ดังมาจากในห้อง นางก็พุ่งไปยังข้างกายของซูจ้าวตี้พร้อมกับคว้ารั้งไว้ราวกับจะมีคนมาฆ่าแกงชีวิต นางมองอย่างร้องขอขณะที่มีน้ำตาเอ่อไหลไปยังซูต้าซาน

“ข้าขอล่ะ ลูกสาวคนสาม…เจ้าอย่า…อย่าขายนางเลยได้ไหม ? ในภายภาคหน้าให้ข้ากินให้น้อยลง นางก็ยังทำงานได้”

ซูจ้าวตี้มองนางหวังด้วยความประหลาดใจ ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ท่านแม่ของนางมักจะขี้ขลาดมาโดยตลอด เมื่ออยู่ต่อหน้าซูต้าซานไม่เคยกล้าที่จะพูดแม้แต่คำเดียว แม้ว่านางจะระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่นางก็มักจะถูกซูต้าซานทุบตีตลอด

ซูต้าซานกวาดสายตามองนางหวังอย่างดุร้าย "อีแก่อัปลักษณ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างเจ้า ไปอยู่นิ่ง ๆ ที่มุมตรงนั้นไป !"

ซูจ้าวตี้รู้สึกได้อย่างชัดเจนได้ถึงนางหวังที่กำลังสั่นเทา แต่นางก็ยังคงจับมือของซูจ้าวตี้อย่างไม่วางมือโดยที่ก้มหน้าและมีน้ำตาคลอยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

จ้าวตี้ก็รู้สึกปวดร้าวขึ้นมาในใจ นางอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมไปที่หัวใจ อารมณ์นี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ของนาง หลังจากที่ได้เห็นโศกนาฏกรรมที่เลือดไหลเป็นดั่งสายน้ำในจวนขุนนางอันหนิงด้วยตาของนางเองในครั้งนั้น ตั้งแต่นั้นมาก็ทำให้หัวใจของซูจ้าวตี้แข็งแกร่งขึ้นมามากจริง ๆ จึงไม่ง่ายที่นางจะถูกนำพาอารมณ์ไป

นี่ไม่ใช่อารมณ์ของนาง แต่เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นความคิดถึงแม่ของเจ้าของร่างเดิม

ท่านเหอทางด้านนั้นพูดขึ้นมาอย่างรำคาญ "ซูต้าซาน วันนี้ฟ้าใกล้มืดแล้ว ข้าไม่มีเวลามาต่อคำเล่นลิ้นกับเจ้า 200 เหวิน เจ้าจะขายก็ขายไม่ก็เรื่องของเจ้าล่ะ" หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มเดินจากไป

ซูต้าซานเหลือบมองไปซูจ้าวตี้พร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างดุร้ายและกระทืบเท้า จนสุดท้ายก็ตกลง

"ได้ ท่านเหอ ก็เอาตามที่เจ้าพูด สองร้อยเหวิน เจ้าเอามันไปเถอะ"

ใบหน้าของท่านเหอไม่สู้ดีนัก แม้ซูต้าซานจะยอมรับแล้ว แต่เขาก็ยังคงลังเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจ้องไปที่ใบหน้าของซูจ้าวตี้ คิ้วและหน้าผากของเขาก็ยิ่งมีรอยย่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านเหอ ท่านไม่เสียเงินเปล่าแน่นอน ลูกสาวข้าคนนี้ทำงานคล่องแคล่ว แค่เจ้าสั่งให้นางออกไปทำงาน ไม่นานก็สามารถทำเงินกลับมาได้ 200 เหวินแล้ว”

ท่านลุงเหอเหลือบมองไปที่ซูต้าซานก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปลดถุงเงินจากเอวของเขา

“ท่านแน่ใจหรือว่าต้องการใช้เงิน 200 เหวินเพื่อซื้อข้าในสารรูปที่ไร้พรหมจรรย์และอัปลักษณ์เช่นนี้ ?”

ดวงตาของนางหวังเบิกกว้าง จากนั้นร่างกายของนางก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เพียงพริบตาที่สายตากลอกไปรอบเดียวก็ล้มลงไปกับพื้นในทันที

ซูจ้าวตี้เหลือบมองนางอยู่ครู่และเห็นเพียงแค่ว่าสลบไป นางก็ไม่ได้สนใจอีก

ท่านลุงเหอสีหน้ากลับตกตะลึงเมื่อมองไปที่ท่าทางที่สงบและไม่ละอายของซูจ้าวตี้ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงข่าวลือด้านนอก ว่าซูจ้าวตี้คนนี้เป็นคนไม่มีเหตุผล และยังบ้าผู้ชาย และมักจะหลอกล่อผู้ชายในหมู่บ้านไปทั่ว แต่ด้วยใบหน้าของนางนั้นก็ทำให้ผู้ชายต่างก็ปลีกตัวออกห่าง

ซูต้าซานมองเห็นเหรียญทองแดงที่อยู่ตรงหน้าที่ยังไม่ได้รับไป  ตอนนั้นซูจ้าวตี้ก็เอ่ยคำพูดอันไร้ยางอาย จนทำให้เขาโกรธแค้นในพริบตา

เขาหันหน้ามาอย่างรวดเร็วที่มีดวงตาอันโกรธแค้นคู่หนึ่งราวกับกับเพลิงที่ลุกโฉนออกมา

“เจ้า...เจ้าพูดอีกครั้งซิ เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?”