กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 475

ไม่เหมือนกับเยี่ยจิ่งหานที่ได้ลิ้มรสจูบของนางแล้วหยุด หรือพูดอีกอย่างก็คือ เดิมทีนางคิดว่าหลังจากที่ได้ลิ้มรสจูบแล้วจะหยุด แต่เยี่ยจิ่งหานเหมือนน้ำในลำธารที่เย็นชุ่มคอ ทำให้นางลุ่มหลงจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ เยี่ยจิ่งหานจ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยความงุนงง

กู้ชูหน่วนปิดตาของเขา และกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า "เชื่อฟัง หลับตาลง"

ราวกับว่าคำพูดของนางทำให้ลุ่มหลง เยี่ยจิ่งหานอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง และจมอยู่กับนาง

แผนการไม่ทันกับการเปลี่ยนแปลง

กู้ชูหน่วนไม่ต้องการที่จะมีอะไรกับเขาจริง ๆ แต่พวกเขาก็ค่อย ๆ ถลำลึกลงไปทีละขั้น

มันเป็นค่ำคืนที่มีเสน่ห์ และห้องก็เต็มไปด้วยเสียงที่คลุมเครือและคลุมเครือของชายหญิง

ข้างนอกห้อง ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยยืดหลังตรง จากนั้นพวกเขาก็กลืนน้ำลาย

ไม่คิดเลยว่านายท่านกับพระชายาจะเร่าร้อนเช่นนี้ และเปล่งเสียงดังเช่นนี้ออกมา

หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากจะออกไปจากที่นี่ พวกเขาจะได้ไม่หน้าแดงเวลาที่ได้ยิน

เช้าวันรุ่งขึ้น

เสื้อผ้าของกู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานก็ไม่เรียบร้อย พวกเขามองหน้ากัน

หลังจากครั้งก่อนที่มีความสัมพันธ์กัน นี่ก็เป็นครั้งที่สองที่พวกเขามีอะไรกัน

เยี่ยจิ่งหานควรจะมีความสุข เพราะเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่อยู่ในใจเขา

แต่......

แต่ทำไมทุกครั้งล้วนเป็นเขาที่อยู่ข้างล่าง？

เมื่อครรู่เขารู้สึกว่าตัวเองถูกกู้ชูหน่วนขืนใจอีกครั้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อกู้ชูหน่วนกล่าวว่า "ปรนนิบัติได้ไม่เลวเลย ครั้งหน้าพี่หญิงก็จะอุปถัมภ์เจ้าอีก"

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานมืดมนลง เขาแก้ไขว่า "ข้าเป็นท่านอ๋อง และเป็นบุรุษ เป็นข้าที่อุปถัมภ์เจ้า"

"เจ้าค่ะ ๆ ๆ ท่านอุปถัมภ์ข้า ข้าได้ปรนนิบัติท่าน ถือเป็นความโชคดีของข้า"

นางกล่าวอย่างไม่ได้ใส่ใจ ทำให้เยี่ยจิ่งหานรู้สึกว่าตัวเองถูกสบประมาทอีกครั้ง

"คราวหน้า ข้าต้องอยู่ข้างบน"

"ยังมีคราวหน้า？"

โอ้

แม้ว่าฝีมือของเขาจะดีกว่าครั้งแรกมาก

แม้ว่าความจริงแล้วเขาจะอร่อย

แต่นางก็เหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่สามารถเหยียดขาได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือการมีความสัมพันธ์กัน จะต้องเป็นความเต็มใจของคนทั้งคู่ มิเช่นนั้น.....นางจะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกขายออกไป

"อื้ม？"

เยี่ยจิ่งหานอยากจะลึกซึ้งกับนางอย่างต่อเนื่อง

แต่นางเหงื่อท่วม หน้าแดงก่ำ ทั้งตัวจนไปถึงขาของนางล้วนแต่อ่อนแรง

เยี่ยจิ่งหานไม่กล้าทำซี้ซั้ว เขากลัวว่าร่างเล็ก ๆ ของนางจะทนไม่ไหว

ในตอนนี้ความสัมพันธ์หยุดลงแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องหาโอกาสที่จะดึงกลับมาอีกครั้งให้ได้

ไม่เช่นนั้นหากใครรู้เข้า เทพแห่งสงครามเช่นเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

กู้ชูหน่วนกัดฟัน

"ตกลง ท่านว่าอย่างไรก็อย่างนั้น แต่ท่านอ๋อง ข้ามีความสัมพันธ์กับท่านแล้ว ท่านจะไม่ให้ของขวัญข้าหน่อยหรือเจ้าคะ？"

เยี่ยจิ่งหานอารมณ์ดี เขาลูบใบหน้าเล็ก ๆ ที่แดงก่ำของนาง และกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ให้สิ แน่นอนว่าต้องให้ เจ้าเป็นพระชายาของข้า เพียงแค่เจ้าต้องการ ข้าก็จะให้เจ้าทุกอย่าง"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็จะได้ม้วนหนังแกะโบราณแล้ว

"เหนื่อยหรือไม่？"

"ไร้สาระ เหนื่อยสิเจ้าค่ะ ไม่ดูเลยว่าใครอยู่ข้างบน คนที่เพลิดเพลินคือคนที่อยู่ข้างล่างต่างหาก"

"......"

ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานมืดมน "เช่นนั้นคราวหน้าเปลี่ยนให้เจ้าเป็นคนเพลิดเพลิน"

"เรื่องคราวหน้า ไว้ค่อยว่ากันอีกทีนะเจ้าคะ ท่านอ๋อง ท่านเพลิดเพลินแล้ว ควรจะไปเตรียมอะไรได้แล้วหรือไม่"

"เจ้าดื้อ พอดีว่าข้ามีเรื่องต้องไปจัดการ เจ้านอนอีกสักพักเถอะ แล้วข้าจะมาหาเจ้า"

"แล้วของขวัญของข้าล่ะ？"

"ไม่ต้องห่วง แน่นอนว่ามี อีกเดี๋ยวชิงเฟิงจะให้คนเอามาให้เจ้า"

"เจ้าค่ะ"

กู้ชูหน่วนยิ้มหวาน นางดึงผ้าห่มแล้วนอนลงบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ในห้องตำรา ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเฝ้าดูนายท่านของเขาพูดต่าง ๆ นานา