กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 474

"ท่านอ๋องได้โปรดเมตตา ท่านอ๋องได้โปรดเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ ต่อไปบ่าวจะไม่กล้าอีกแล้ว"

"ลากตัวออกไป"

พ่อบ้านถูกลากออกไป และทุกคนก็ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

"ใครไปช่วยพระชายาหาหญิงสาวเหล่านี้？"

"กราบทูลท่านอ๋อง เป็น......เป็นผู้ดูแลสวีพ่ะย่ะค่ะ"

"ปลดเขาออกจากตำแหน่ง"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เยี่ยจิ่งหานมองไปทางหญิงสาวที่ตัวสั่นเหล่านั้น

มีสาวงามที่ขี้ขลาดร้องออกมา "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ ต่อไปบ่าวไม่กล้าเข้ามาในจวนอ๋องแล้ว ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย"

"ท่านอ๋องได้โปรดระงับโทสะ บ่าวจะปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องเป็นอย่างดีเจ้าค่ะ"

"เจ้าเป็นใคร เจ้าคู่ควรที่จะปรนนิบัติรับใช้ข้างั้นหรือ ทหาร เอาตัวไปโบยยี่สิบไม้ และขับไล่ออกไปจากจวนอ๋อง ส่วนหญิงคนอื่น ๆ ไล่ออกไปให้หมด ต่อไปหากกล้าเข้ามาในจวนหานอ๋องอีก ข้าไม่เพียงแต่จะฆ่านาง แต่จะฆ่าทั้งครอบครัวของนางด้วย"

"เจ้าค่ะ ๆ ๆ ......"

คนเหล่านั้นหายไปในชั่วพริบตาเดียว

กู้ชูหน่วนตกตะลึง

นี่มันอะไรกัน？

หรือว่านางจะประจบสอพลอไม่ถูกจุด？

แต่วันนั้นเขาดูตำรากามสูตร และทฤษฎีการเลี้ยงบุตรไม่ใช่หรือ？

เขาไม่อยากแต่งงานและมีลูกหรือ？

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งหานสะบัดแขนเสื้อและเดินจากไป กู้ชูหน่วนก็รีบตามและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง เมื่อครู่ท่านกล่าวว่าจะให้ม้วนหนังแกะโบราณแก่ข้า"

"ให้เจ้า？เหอะ......ใช่ข้าเคยกล่าวไว้ แต่ข้ายังประโยคข้างหน้าไว้ว่า หากของขวัญที่เจ้าให้นั้น ทำให้ข้าพอใจ ข้าจะไตร่ตรองที่จะให้สิ่งนั้นกับเจ้า แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่ชอบของขวัญที่เจ้าให้ข้า"

นี่......

ผู้ชายอะไรกัน

พอโกรธกันก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสือเสียอีก

หลังจากที่เยี่ยจิ่งหานจากไป ชิวเอ๋อร์ก็ทำหน้าตาบูดบึ้ง "คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าทำเช่นนี้ไม่ได้ แต่ท่านก็ไม่เชื่อ มีภรรยาเอกที่ไหนหาหญิงสาวจำนวนมากเช่นนี้มาให้สามีของตนเอง"

"เจ้าจะเข้าใจอะไร"

"อย่างน้อยบ่าวก็รู้ว่าไม่สามารถปล่อยให้ผู้ชายของตนเองอยู่กับหญิงอื่นได้ แต่คุณหนูกลับยอมให้หญิงทั่วทั้งใต้หล้าอยู่กับท่านอ๋องได้"

กู้ชูหน่วนเกาหัวตัวเองด้วยความกลัดกลุ้มใจ

ผู้ชายใจแคบ ยากที่จะปรนนิบัติจริง ๆ และไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

หรือ......

เป็นเพราะมอบหญิงสาวมากมายเช่นนั้นให้เขาต่อหน้าผู้คนจำนวนมากในจวน เขาหน้าบางและเขินอาย จึงพาลโกรธเอาดื้อ ๆ

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

"ในครัวยังมีน้ำแกงหรือไม่？"

"น้ำแกง น้ำแกงอะไรเจ้าคะ？"

"น้ำแกงอะไรก็ได้ ของบำรุงกำลัง ขนม หรือผลไม้ก็ได้"

ชิวเอ๋อร์กลัดกลุ้มใจ "คุณหนู ท่านกำลังคิดจะทำอะไรเจ้าคะ"

"เหลวไหล พูดจาอะไร ข้าเป็นคุณหนูหรือเจ้าเป็นคุณหนูกันแน่ ทำตามที่ข้าบอก”

ชิวเอ๋อร์จึงไปนำจานผลไม้มาด้วยความกังวลใจ "คุณหนู นี่ล้วนแต่เป็นผลไม้ที่ท่านชอบที่สุด ท่านอยากกินอะไรอีกหรือไม่ ชิวเอ๋อร์จะไปเอามาให้"

"ไม่ต้อง แค่นี้ก็พอแล้ว"

กู้ชูหน่วนหยิบองุ่นแล้วโยนเข้าไปในปากแล้วกิน นางค่อย ๆ เดินไปที่ห้องตำราทีละก้าว

นางยื่นมือออกไปและกำลังจะผลักประตูห้องตำรา ชิวเอ๋อร์กล่าวอย่างกังวล "คุณหนู ท่านอ๋องยังโกรธอยู่ อย่างน้อยก็ควรรอให้ท่านอ๋องคลายความโกรธเสียก่อน แล้วค่อยเข้าไปนะเจ้าคะ"

"เจ้าจะรู้อะไร โกรธมากไปจะทำร้ายร่างกาย หากท่านอ๋องเป็นอะไรไปจะทำอย่างไร ข้าครุ่นคิดต้องคิดแทนเขา"

ในห้องตำรา เยี่ยจิ่งหานโกรธมากจนทำอะไรไม่ถูก

เขาอยากจะผ่าสมองของกู้ชูหน่วนออกมาดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

"ก๊อก ๆ ......" เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เยี่ยจิ่งหานจัดเสื้อผ้าของตนเอง และแสร้งทำเป็นไม่พอใจ "เข้ามา"

"ท่านอ๋อง ว่ากันว่าให้กินผลไม้หลังอาหาร เพื่อช่วยย่อยอาหาร ข้าจึงนำผลไม้มาให้ท่านกิน สดมากเจ้าค่ะ ท่านลองชิมดู"

"เจ้าผิดตรงไหน？" สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานดีขึ้นเล็กน้อย

"ผิดที่ไม่ควรยัดเยียดสาวงามให้ท่านต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก"

"แล้วอย่างไรอีก" เยี่ยจิ่งหานขมวดคิ้ว ทันใดนั้นองุ่นในปากของเขาก็กลับไม่หวานแล้ว

"แล้วอีกอย่าง ต่อไปข้าจะยัดเยียดสาวงามให้ท่านอย่างเงียบ ๆ และรับรองว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด"

"ปัง....." เยี่ยจิ่งหานตบโต๊ะและเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนสะดุ้งตกใจอย่างบอกไม่ถูก และโกรธขึ้นมาในทันที

"เยี่ยจิ่งหาน ท่านเป็นอะไรไป？หากป่วยก็รีบไปรักษา"

"หากเจ้าไม่ทำให้ข้าโกรธ เจ้าก็จะไม่หยุดใช่หรือไม่？" เหลวไหล หรือว่านางดูไม่ออกว่าเขาสนใจนางเพียงผู้เดียว？

"ตอนนี้เป็นท่านที่โกรธข้า เห็นได้ชัดว่าข้าหาสาวงามมาให้ท่าน แต่ท่านก็ไม่เอา นำผลไม้มาให้ท่าน ท่านก็โกรธ แล้วท่านต้องการอะไร？สวรรค์หรือ？"

"ข้าต้องการเพียงเจ้าเท่านั้น"

จากนั้นเยี่ยจิ่งหานก็ออกแรงที่เอวของเขา จนทำให้กู้ชูหน่วนล้มลง และจูบปากของนาง

โครม......

กู้ชูหน่วนตกตะลึง

เยี่ยจิ่งหานก็ตกตะลึงเช่นกัน

พวกเขาไม่คิดว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันอีกครั้งในเวลาเช่นนี้

กู้ชูหน่วนกะพริบตา และกล่าวอย่างคลุมเครือว่า "ท่านอ๋อง ท่านต้องการมีความสัมพันธ์กับข้า แล้วท่านจะให้ม้วนหนังแกะโบราณกับข้าใช่หรือไม่？"

ขนตาที่เหมือนปีกผีเสื้อของเยี่ยจิ่งหานกะพริบ และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเขาจูบกับกู้ชูหน่วนได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนคิดว่าเขายอมรับ

นางกัดฟัน

ก็แค่นี้เอง

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีอะไรกับเขา

และอีกอย่างชายผู้ก็รูปร่างหน้าตาดี ไม่มีอะไรเสียหาย

กู้ชูหน่วนเปลี่ยนจากรับเป็นรุก นางกอดเยี่ยจิ่งหานไปพลาง เร้าอารมณ์เพิ่มไปพลาง