กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 473

เดิมทีเขาไม่ได้ต้องการจะประมูลม้วนหนังแกะโบราณ

แต่วันนั้นเขาถูกความหึงหวงเข้าครอบงำ จึงยอมทุ่มเงินจำนวนมากในการประมูล

หากางไม่พูด เขาก็คงลืมไปแล้วว่ายังมีม้วนหนังแกะโบราณ

"ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าทำไมเผ่าเพลิงฟ้าถึงต้องการม้วนหนังแกะโบราณ มีความลับอะไรในม้วนหนังแกะโบราณนั่นหรือไม่？"

"ข้าไม่รู้" เขาศึกษาอักษรรูนในม้วนหนังแกะโบราณมานานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจ

กู้ชูหน่วนค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ที่ที่นั่งเขา และกระชับความสัมพันธ์

"ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านเก็บม้วนหนังแกะโบราณไว้ที่ไหน ของสิ่งนี้ไว้ไม่ควรวางไว้ส่งเดช ข้าเกรงว่าคนของเผ่าเพลิงฟ้าจะหาเจอได้อย่างง่ายดาย พวกเขาต้องมาค้นหามันอย่างแน่นอน"

ในที่สุดเยี่ยจิ่งหานก็เข้าใจจุดประสงค์ของนาง

สิ่งที่นางต้องการจะค้นหาเมื่อวานนี้ ก็คือม้วนหนังแกะโบราณ

"ไม่ต้องกังวล ข้าเก็บไว้อย่างดี รับรองได้ว่าไม่มีใครหาเจอ อีกอย่างจวนอ๋องของข้าเป็นตลาดงั้นหรือ？ไม่ว่าใครก็สามารถมาได้？"

"ข้าเชื่อว่าท่านเก็บไว้อย่างดี เมื่อวานข้าหาดูรอบ ๆ แล้ว และแทบจะพลิกหาทั้งจวนอ๋อง แต่ก็หาไม่เจอ"

"อ้อ.....ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนหาม้วนหนังแกะโบราณ？"

"เป็นจิตใต้สำนึก แต่ข้าไม่ได้จะช่วยเผ่าเพลิงฟ้าหานะ เพียงแค่อยากรู้ว่าท่านเก็บไว้มิดชิดแล้วหรือไม่ หากเก็บไว้ไม่มิดชิด ข้าจะได้บอกท่านว่าให้เก็บไว้ให้ดี"

"งั้นหรือ....." คำพูดนี้ แม้แต่คนโง่ก็ไม่เชื่อ

กู้ชูหน่วนรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เชื่อ

นางค่อย ๆ ขยับเขามาใกล้เขาอีกครั้ง และกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง ท่านเฉลียวฉลาดและห้าวหาญ ข้าจะบอกความจริงกับท่าน เผ่าเพลิงฟ้าสนใจม้วนหนังแกะโบราณมาก และข้าก็อยากจะรู้ว่าในม้วนหนังแกะโบราณมีอะไร และในนั้นบันทึกอะไรไว้บ้าง"

กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้เขามาก จนลมหายใจของนางเกือบจะพ่นเข้าไปในหูของเขา เยี่ยจิ่งหานจิตใจเตลิดเปิดเปิง

เขาขยับออกไปและพยายามรักษาระยะห่างจากกู้ชูหน่วน "หากเจ้าอยากดูม้วนหนังแกะโบราณจริง ๆ ก็ไม่เห็นต้องเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้"

"ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านให้ข้ายืมดูหน่อยได้หรือไม่ เห็นแก่ความเป็นภรรยาของข้า และเห็นแก่ลูกในครรภ์ ท่านให้ข้าดูเถิด ได้หรือไม่......"

กู้ชูหน่วนจับมือของเขาและแกว่งไปมา นางทำตาปริบ ๆ อย่างน่าสงสารและไร้เดียงสา

นางไม่ได้ใช้ไม้แข็ง แต่ใช้ไม่อ่อน

และเขาก็ชอบให้ใช้ไม้อ่อน และชอบที่กู้ชูหน่วนออดอ้อนเช่นนี้

เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า "มันเป็นอักษรรูนที่ยากจะเข้าใจ มีอะไรน่าดูกัน"

"โธ่ ท่านก็ให้ข้าดูสักหน่อยไม่ได้หรือ เพียงแค่เดี๋ยวเดียว เดี๋ยวเดียวจริง ๆ"

"เอาล่ะ เจ้าบอกว่ามีของขวัญจะให้ข้าไม่ใช่หรือ？ขอเพียงแค่ของขวัญที่เจ้าให้ ทำให้ข้าพอใจ ข้าจะเอาม้วนหนังแกะโบราณมาให้เจ้า"

กู้ชูหน่วนดีใจมาก "จริงหรือ"

"กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคํา"

"ได้เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ข้ารับรองได้ว่าท่านจะต้องชอบของขวัญที่ข้าให้อย่างแน่นอน"

เยี่ยจิ่งหานอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ

อันที่จริงขอเพียงแค่นางเป็นคนให้ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ล้วนแต่พอใจ และย่อมให้ม้วนหนังแกะโบราณกับนาง

แต่หลังจากที่เห็นกู้ชูหน่วนดีดนิ้ว ในสวนก็มีสาวงามออกมามากมาย

เยี่ยจิ่งหานตกตะลึง

กู้ชูหน่วนยิ้มแล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋อง ท่านดูสิ มีความงดงามต่าง ๆ มากมาย สาวงามเหล่านี้ไม่ใช่หญิงสาวจากหอนางโลม พวกนางล้วนเป็นหญิงสาวจากตระกูลที่ดี และแต่ละคนก็มีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นการขับขานบทกลอน หรือรูปโฉมที่งดงาม ท่านลองดูว่าชอบหรือไม่"

เยี่ยจิ่งหานตกตะลึง

"เจ้าพูดมาตามตรงเถอะ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่？"

กู้ชูหน่วนขยิบตาใส่เขา

"ยังจำตำรากามสูตรได้หรือไม่？"

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานทรุดลงในทันที

ในสวนมีผู้คนมากมาย

นางพูดคำว่าตำรากามสูตรออกมาโดยตรง ไม่รู้สึกเขินอายบ้างเลยหรือ？

"กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไร？"

"ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าท่านอดทนอดกลั้นมานานแล้ว ดังนั้นข้าจึงหาสาวงามมากมายเช่นนี้มาให้ท่าน ท่านดูสิ แต่ละคนผิวพรรณอ่อนโยนมาก หากข้าเป็นผู้ชายก็คงต้องเคลิบเคลิ้มอย่างแน่นอน"

"ดูคนนี้สิเจ้าคะ หน้ารูปเมล็ดแตงโม อ่อนโยนและจิตใจดี นี่คือลักษณะที่ดีของการเลือกภรรยา"

"แล้วก็คนนี้ สะโพกผาย รับรองได้ว่าจะให้กำเนิดบุตรชายที่อ้วนท่วมสมบูรณ์แก่ท่านได้อย่างแน่นอน อ้อ ไม่สิ เป็นลูกชายที่อ้วนท่วมสมบูรณ์เป็นโขยง"

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปได้

"อะแฮ่ม...... หากท่านไม่ชอบพวกนาง ข้าจะหามาให้ใหม่ ดูสิ ท่านทำให้พวกนางตกใจกลัว ไม่เข้าใจเลยหรือว่าบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี"

"กู้ชูหน่วน เจ้าสนุกพอแล้วหรือไม่？"

"อะไรกัน ข้าจัดเตรียมอาหารรสเลิศมาให้ท่าน อีกทั้งยังหาสาวงามมาให้ท่านด้วย ท่านจะไม่สนจเลยหรือ"

"......"

เยี่ยจิ่งหานระงับความโกรธ และพยายามที่จะควบคุมตัวเอง

กู้ชูหน่วนต้องคำสาปโลหิต และยากที่จะมีชีวิตอยู่ เขาจึงไม่สามารถทำให้นางโกรธได้อีก

เขาเกือบจะระงับความโกรธได้แล้ว แต่ประโยคถัดมาของกู้ชูหน่วนทำให้เขาทนไม่ไหว

"หรือท่านคิดว่าสาวงามสิบแปดคนน้อยเกินไป？ใช่แล้ว ท่านเป็นท่านอ๋องเทพแห่งสงคราม สูงส่งเหนือใคร สาวงามสิบแปดคนคงจะไม่สมฐานะของท่านจริง ๆ ข้าจะหาให้ท่านอีกสิบสองคนให้ รวมเป็นสามสิบคน เช่นนี้ท่านจะได้เปลี่ยนหนึ่งคืนละหนึ่งคน รับรองได้ว่าทุกคนท่านจะไม่อ้างว้าง"

"กู้ชูหน่วน"

เสียงโกรธดังสนั่นจนนกตกใจและบินหนีไป

ทุกคนสั่นสะท้าน

แม้แต่กู้ชูหน่วนก็ตระหนกตกใจเช่นกัน

"พ่อบ้าน"

"ท่าน... ท่านอ๋อง บ่าวอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ"

"ในฐานะพ่อบ้านของจวนอ๋อง เจ้าปล่อยให้พระชายาทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้หรือ？เป็นเพราะชายายังอายุน้อยและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เจ้าก็ไม่รู้รู้เรื่องรู้ราวด้วยหรือ？"

พ่อบ้านเหงื่อตก "ท่าน......ท่านอ๋อง......บ่าว......"

เขาก็ถูกบังคับเช่นกัน

ท่านอ๋องทรงพะเน้าพะนอพระชายามาก และสั่งให้คนรับใช้ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่งของพระชายา

เขาไม่กล้าขัดขืน จึงทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าถูกปลดออกจากตำแหน่งพ่อบ้าน"