กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 476

"ท่านอ๋องพระราชทานเครื่องประดับหยกสิบสองหีบ ภาพวาดพู่กันโบราณหกหีบ เรือนทางตอนใต้แปดเรือน ร้านทางตอนเหนือสามสิบหกแห่ง"

อู๊......

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันส่งเสียงอึ้งออกมา

เครื่องประดับหยกเป็นเครื่องประดับที่ดีที่สุดในใต้หล้า เป็นสัญลักษณ์ของฐานะ ไม่ว่าจะจักรพรรดิไปจนกระทั่งไพร่ฟ้า ล้วนรู้สึกมีเกียรติเมื่อได้ประดับหยกบนตัว

ท่านอ๋องมอบเครื่องประดับหยกมากถึงสิบสองหีบเลยทีเดียว

ร่ำรวยเกินไปหรือเปล่า

แล้วยังมีแปดเรือน ร้านค้าสามสิบหกแห่ง พวกเขาไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

ร้านค้าในย่างตะวันตกของเมืองคือศูนย์การค้าของเมืองหลวง ซึ่งเจริญรุ่งเรืองที่สุด แค่หนึ่งร้านก็มีมูลค่ากว่าพันตำลึงทอง

ท่านอ๋องถึงให้มอบให้สามสิบหกแห่งเลยหรือ

หรูหราอลังการงานสร้างเกินไปแล้ว

ขนาดจักรพรรดิสู่ขออัครมเหสียังไม่มีสินสอดเท่านี้เลย

ดูเหมือนท่านอ๋องจะปักใจรักพระชายามาก และไม่มีทางสั่นคลอน

ถึงแม้กู้ชูหน่วนตะลึงตะลานกับสิ่งของมากมายจากเยี่ยจิ่งหาน ถึงกระนั้น นางก็ยังสนใจม้วนหนังแกะโบราณมากที่สุด

นางเดินฉับ ๆ เข้าไปเปิดหีบที่มีภาพวาดโบราณ

ภาพวาดโบราณที่งามวิจิตรตระการตาพวกนี้เป็นฝีมือคนเลื่องชื่อในราชวงศ์ก่อน ผลงานแต่ละชิ้นมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าหนึ่งเรือน

ทว่ากู้ชูหน่วนไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ นางหยิบภาพวาดขึ้นมาแล้วคลี่ออกทีละม้วน จากนั้นก็โยนไปอีกด้านทุกแผ่น

โอ้.......

ทุกคนเห็นแล้วอึ้งตาค้าง?

ถ้าทำเสียจะทำเช่นไร?

กระทั่งชิงเฟิงยังนึกเสียดาย เขารีบกล่าวว่า "พระชายาพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงเบามือหน่อยเถอะ ภาพวาดพวกนี้ทั่วหล้ามีเพียงภาพเดียว ราคา......."

"ของที่ข้าต้องการล่ะ?"

"หา......พระชายาต้องการสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ?"

"......"

กู้ชูหน่วนอยากกระทืบเขาเหลือเกิน

"ก็ม้วนหนังแกะโบราณไง"

มิฉะนั้นนางจะเอากระไร?

นางชื่นชอบพวกเพชรพลอย ทว่าเมื่อเทียบกับราษฎรนับพันนับหมื่นของเผ่าหยก ของพวกนี้ก็ไม่มีคุณค่าอันใด?

นางไม่อยากเห็นปวงชนเผ่าหยกต้องทนทุกข์ทรมานกับคำสาปโลหิตอีกต่อไป

ไม่อยากแม้แต่วินาทีเดียว

ชิงเฟิงดูรายการของขวัญ พลางส่ายหัวกล่าว "ทูลพระชายา รางวัลที่นายท่านมอบให้ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณพ่ะย่ะค่ะ"

"เป็นไปได้เช่นไร เจ้าดูดี ๆสิ"

ชิงเฟิงอ่านอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนบรรทัดสุดท้ายหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ส่ายหัว "ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณ"

กู้ชูหน่วนแย่งรายการมา ก่อนจะตั้งใจดูหนึ่งจบ จากนั้นก็โยนทิ้ง ใบหน้ามืดครึ้มประหนึ่งหม้อดำ "คนหลอกลวง ข้าจะไปหาเขา"

"คุณหนู ไยท่านจึงโกรธเกรี้ยวปานนี้ ท่านอ๋องให้รางวัลท่านมากมายแล้วนะเจ้าค่ะ ท่านควรขอบพระทัย จะไปขอรางวัลกับท่านอ๋องได้อย่างไรอีก"

"หลีกไป อย่ามาบ่นกระปอดกระแปดเหมือนคนแก่"

ทุกคนในล้วนอ๋องล้วนงงเป็นไก่ตาแตก

ท่านอ๋องมอบของขวัญให้มากมายเพียงนี้ พระชายายังไม่รู้จักพออีกหรือ?

โอ้สวรรค์ พระชายารู้จักคำว่า การรู้จักพอถึงจะมีความสุขหรือไม่

ชิงเฟิงก็คาดไม่ถึง พระชายาไม่รื่นรมย์ใจ ทั้งยังโกรธขึ้งอีกต่างหาก

เขารีบวิ่งตามไป ทว่ากู้ชูหน่วนได้ถีบประตูห้องหนังสือแรง ๆ แล้ว

นางกล่าวหน้าเย็นเยียบ "เยี่ยจิ่งหาน ของที่ท่านรับปากให้ข้าล่ะ?"

เยี่ยจิ่งหานวางแผนที่ในมือลง รู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดสีหน้ากู้ชูหน่วนจึงแย่ปานนี้

"ข้าให้ชิงเฟิงส่งไปแล้วนี่?"

"ท่านแกล้งโง่อันใด ด้านในไม่มีสิ่งที่ข้าต้องการ"

"ของที่เจ้าต้องการ?" เยี่ยจิ่งหานชะงักงัน

หรือว่าเขาไม่ได้ตรึกตรองถี่ถ้วน ลืมมอบบางสิ่งไป

"ม้วนหนังแกะโบราณล่ะ ท่านเคยรับปากว่าจะมอบให้ข้า ท่านเป็นท่านอ๋อง ตระบัดสัตย์คืนคำไม่ได้"

เยี่ยจิ่งหานเข้าใจในบัดดล

"เจ้าร้อนใจอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณทำไม หรือมันมีความลับอะไร?" หรืออี้เฉินเฟยต้องการม้วนโบราณนั่น?

นางอยากมอบให้แมงดาอี้เฉินเฟย?