คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 11

"ถ้ามันยุ่งยากนัก ผมจะแต่งก็ได้!! แต่งมันพรุ่งนี้เลย แล้วพ่อก็เตรียมตัวเดินทางไปรักษาตัว" ชายหนุ่มพูดเหมือนตัดปัญหา แต่มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

หญิงสาวได้แต่กล้ำกลืนอดทน ถ้าเธอลุกออกไป มันยิ่งน่าสมเพช นั่งมันอยู่ตรงนี้แหละให้พวกเขาเหยียบย่ำให้หนำใจไปเลย

"คงพอใจเธอแล้วใช่ไหม" เสียงเขายังตวาดมาที่เธออีกคน

"ค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปพร้อมยิ้มนิดหนึ่ง เหมือนเป็นผู้ชนะ แต่ไม่ใช่เลย ในรอยยิ้มนั้นมันแค่กลบเกลื่อนความอับอายไว้

"ยิ้มแบบนี้ให้มันได้ตลอดแล้วกัน" จบคำพูดสุขายะก็เดินออกจากห้องนั้นไป

"ยาก็พาหนูชมกลับบ้านเถอะลูก ทางนี้เดี๋ยวแม่จะดูแลพ่อเอง" ตอนนี้พิมพ์ประไพคิดแค่อย่างเดียว คือจะต้องพาสามีไปรักษาตัวที่ต่างประเทศให้ได้

"ครับแม่" แล้วชายหนุ่มก็พยุงภรรยา เดินออกจากห้องนั้นด้วย

"เดี๋ยวยา..แม่ฝากหนูญาดากลับไปด้วยสิ" พิมพ์ประไพร้องตะโกนตามหลังลูกชายคนโตไป แต่ก็ไม่ทัน

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ญาดากลับเองได้" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกมาตรงไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงพยาบาล

"เราจะกลับยังไงล่ะ เงินก็ไม่ได้เอามาสักบาท" ออกมาแบบรีบ ๆ ก็เลยไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาด้วย

หญิงสาวคิดว่าให้แท็กซี่ไปส่งถึงบ้าน แล้วให้เขาจอดรอสักพัก เธอรีบขึ้นไปเอาเงินมาจ่ายก็คงจะได้

แต่กว่าจะเรียกแท็กซี่ได้ก็เกือบชั่วโมง เพราะมันเป็นชั่วโมงเร่งด่วน

นั่งแท็กซี่มาเพียงไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่โต

"คุณลุงคะ ฉันขอขึ้นไปหยิบเงินแป๊บหนึ่งนะ" พิมพ์ญาดาไม่กล้าบอกตอนที่ขึ้นรถว่าเธอลืมเอากระเป๋าตังค์มา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่มาส่ง

"อ้าวไม่มีเงินแล้วเรียกแท็กซี่ได้ยังไง อย่าให้รอนานนะ" แท็กซี่เคยเจอแบบนี้บ่อยก็เลยขยาดกับคนพวกนี้ ให้มาจอดบ้านหลังใหญ่แบบนี้แหละยิ่งอันตราย เพราะถ้าลงรถแล้วชอบเดินอ้อมหนีหายไป

"แป๊บเดียวค่ะ" พิมพ์ญาดารู้สึกหน้าชาขึ้นมา

หญิงสาวลงรถได้ก็รีบเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น เจอรถของผู้ชายคนนั้นจอดอยู่

"มาถึงแล้วเหรอ" เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะยังไงถ้าขึ้นไปบนห้องก็เจอเขาอีก

ก๊อก~ ก๊อก~ ที่ต้องได้เคาะประตูเพราะมีคนล๊อกจากทางด้านใน และเธอก็ไม่มีกุญแจห้องนี้ด้วย

เงียบ~

ก๊อก~ ก๊อก~

"เปิดประตูให้ฉันหน่อยฉันลืมของ"

ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก..เงียบกริ๊บ

ปี๊ดดดดดด!!! เสียงแท็กซี่บีบแตรเรียกเพราะเธอหายเข้ามาในบ้านนานแล้ว

"แป๊บหนึ่งค่ะ" หญิงสาวรีบวิ่งลงมาตะโกนบอกแท็กซี่ แล้วเธอก็รีบเข้าไปในห้องครัวเพื่อที่จะยืมเงินแม่บ้าน

"ขอบคุณนะคะคุณลุง" พิมพ์ญาดายกมือไหว้ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้ารู้ว่าไม่มีเงินทีหลังอย่าขึ้น หรือบอกแท็กซี่ให้รู้ก่อนที่จะขึ้น" พูดใส่อารมณ์แล้วก็ขับรถออกไป

มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ทันทีที่แท็กซี่ออกตัว

และทุกการกระทำของเธอมีสายตาคู่หนึ่งจ้องลงมาจากด้านบน

"เธอยังจะเจออะไรอีกเยอะ อย่าเพิ่งถอยก่อนล่ะ..พิมพ์ญาดา" สองมือล้วงกระเป๋า มุมปากแสยะยิ้ม เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างได้

20 : 00 น.

พอเขาออกจากบ้าน เธอถึงกลับเข้าห้องได้ เพราะเขาล็อกห้องอยู่ด้านในทั้งวัน

"เธอกลายเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายตั้งแต่เมื่อไรพิมพ์ญาดา" พอเข้ามาในห้องเขาได้ หญิงสาวก็ไปยืนมองหน้าตัวเองในกระจกบานใหญ่

สมัยที่เรียนอยู่เธอเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยผู้เย่อหยิ่ง มีผู้ชายมากมายเข้ามาจีบ แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธ ถ้าเธอยอมคบกับใครสักคนในสมัยนั้น ป่านนี้คงจะมีคู่ไปแล้ว คงไม่ต้องมาทนอยู่เป็นพจมานแบบนี้หรอก

คิดไปคิดมาพิมพ์ญาดาก็นึกถึงหน้าผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นรักเธอมาก แต่ตอนนั้นหญิงสาวไม่อยากจะเปิดใจให้ใคร เธอก็เลยคบเขาแบบเพื่อน

"แล้วเรื่องที่มันตกลงว่าจะแต่งงาน มันจะเอายังไงกันแน่" สุริยาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง

"เราได้คุยกันแล้วล่ะคะคุณพ่ออย่าคิดมากนะ" หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีเธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง

"เราจะจดทะเบียนสมรสกัน ไม่อยากจะให้มีงานใหญ่โต เพราะคุณพ่อก็สุขภาพไม่แข็งแรง" ที่จริงเรื่องนี้พิมพ์ญาดายังไม่ได้คิดไตร่ตรองก่อนพูดเลยด้วยซ้ำ แต่เธอแค่อยากจะพูดให้ผู้มีพระคุณสบายใจ

"จริงเหรอจ๊ะหนูญาดา แม่ดีใจจังเลยที่หนูคุยกับตายะรู้เรื่อง"

"ถ้างั้นก็เอาแบบนี้ก็ได้ พ่อรักษาตัวหายกลับมาแล้ว พ่อจะจัดงานแต่งให้ทีหลังนะ" สุริยาพอใจในลูกสะใภ้คนนี้มาก ดูเธอจะฉลาดหลักแหลม สักวันเธอต้องเอาลูกชายเขาอยู่หมัดแน่

[บาร์] 20 : 45 น // วันเดียวกันนั้น

"อีกสองวันคุณพ่อก็จะเดินทางไปรักษาตัวที่ต่างประเทศแล้ว ระหว่างนี้ฉันขอร้องให้คุณกลับไปนอนที่บ้านได้ไหม" พิมพ์ญาดาลงทุนมาตามเขาที่บาร์เหมือนวันนั้น เพราะตั้งแต่เขาตกลงว่าจะแต่งงานกับเธอ ก็หายหัวไปเลย

"หน้าด้าน" เขาพูดพร้อมกับยกเหล้าขึ้นดื่ม มืออีกข้างก็กอดผู้หญิงอีกคนอยู่

"ขอบคุณค่ะที่ชม ฉันว่าคุณดื่มเยอะไปแล้ว กลับบ้านดีกว่า" หญิงสาวแย่งแก้วเหล้านั้นออกจากปากของเขาแล้ววางลงที่โต๊ะ

"เธอ!!" คนที่ตวาดก็คือวาวา เพราะไม่พอใจที่พิมพ์ญาดา คว้าตัวของสุขายะออก

"ฉันว่าเธอหยุดดีกว่า" พิมพ์ญาดาชี้นิ้วไปที่หน้าวาวาเหมือนจะเอาเรื่อง

"ผู้ชายคนนี้คือสามีของฉัน ฉันไม่ถือสาหรอกนะ ที่เขาจะมาหากินนอกบ้านเป็นบางครั้งบางครา" แล้วเธอก็ชี้กลับมาที่หน้าของสุขายะ แบบไม่เกรงกลัวสายตาของเขาเลย วันนี้ยังไงก็ต้องเอาเขากลับบ้านให้ได้

"นี่!!" วาวาตวัดมือขึ้นกำลังจะตบพิมพ์ญาดา เพราะไม่พอใจ ที่ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงหากิน เพราะคำพูดของพิมพ์ญาดามันส่อมาทางนั้น

"เธอแน่ใจนะว่าจะตบกับฉัน" พิมพ์ญาดาทำท่าทางถมึงทึงใส่วาวา

"ยะคะ" วาวาเรียกหาตัวช่วยในทันที

"เอกมัย เดี๋ยวกูจะกลับบ้าน ฝากทางนี้ด้วย" สุขายะพูดกับเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกล แต่สายตาของเขามองจ้องมาที่เธอ..คนที่ชี้หน้าเขาเมื่อสักครู่//แล้วชายหนุ่มก็พูดกับเพื่อนต่อ

"กูกินนอกบ้านอิ่มแล้ว เดี๋ยวกูจะกลับไปกินที่บ้านบ้าง"