คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 20

"คุณจะบ้าเหรอใครเขาฝากอะไรกันแบบนี้..สกปรก!" ด้วยความซื่อ..พิมพ์ญาดาไม่คิดว่าเขาจะเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้ แต่พอเห็นใบหน้าคมกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"ผมมีวิธี..อยากลองวิธีของผมไหมล่ะ"

"ไม่!!" มือเรียวรีบผลักคนตัวโตออก แล้วเธอก็มุดออกมาจากเต็นท์นั้น

"หึ.." สุขายะลุกขึ้นนั่งยิ้มแล้วส่ายหน้าให้กับตัวเอง แว๊บหนึ่งในห้วงความคิดของเขา..เราเป็นอะไรไป.. ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมความรู้สึกที่มีกับเธอมันไม่เหมือนเดิม

พิมพ์ญาดารีบเดินไปเข้าห้องน้ำของรีสอร์ทที่อยู่ด้านนอก เธอไม่จำเป็นต้องชวนเขามาเป็นเพื่อน เพราะที่นี่ไม่ได้มืดเหมือนในป่านั้น

พอเข้าห้องน้ำเสร็จ หญิงสาวก็รีบกลับมาที่เต็นท์

"ไหนคุณบอกว่าปวดฉี่ไง ทำไมไม่ไปเข้าห้องน้ำล่ะ" ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะพูดกับเขาหรอก แต่นี่มันเลี่ยงไม่ได้ เพราะกลับมาเขายังนอนอยู่ที่เดิม

"ผมบอกว่าปวด..แต่ไม่ได้ปวดฉี่สักหน่อย ปวดอย่างอื่นมากกว่า" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปดูไอ้ยะ 9 นิ้ว เหมือนจะสื่ออะไรสักอย่าง

พิมพ์ญาดาพอจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดแล้ว หญิงสาวรีบนอนหันหลังให้เขาทันทีก่อนที่มันจะเกิดอะไรขึ้น

ชายหนุ่มไม่ทำอะไร เพราะที่นี่มันคือที่โล่งแจ้ง ขืนแตะต้องตัวเธอตอนนี้ เขาได้หยุดตัวเองไม่อยู่เหมือนที่ลำธารนั้นแน่ สุขายะก็เลยได้แต่นอนเอามือก่ายหน้าผาก

..เช้าวันต่อมา..

พิมพ์ญาดาไม่ต้องได้เก็บอะไร เพราะเธอไม่มีของติดตัวมาเลย เสื้อผ้าที่ใส่ก็ยืมของแม่บ้านที่รีสอร์ทนั่นแหละ ถ้าจะให้ยืมของวาวานางคงจะยอมให้ยืมหรอก

หญิงสาวเลือกที่จะขึ้นไปนั่งด้านหลังรถเหมือนตอนที่มา ไม่สิ..ไม่ได้เลือก เพราะว่าด้านหน้าไม่ว่าง วาวากลัวว่าเธอจะมานั่ง ก็เลยรีบมาขึ้นก่อนเพื่อนเลย

ขับรถออกมาได้สองชั่วโมงกว่า กลุ่มเพื่อนก็พากันแวะทานข้าวที่ริมทาง ตรงนั้นจะมีสวนสวยเพื่อให้ถ่ายรูปเก็บภาพ

"ยะคะ ถ่ายรูปกัน" วาวาควงแขนสุขายะเพื่อไปหามุมถ่ายรูป

ส่วนพิมพ์ญาดา พอเข้าห้องน้ำเสร็จเธอก็รีบเดินมารอที่รถ

"ทำไมคุณไม่เข้าไปทานอะไรล่ะครับ" เจนจัดหาจังหวะที่จะคุยกับพิมพ์ญาดาสองต่อสองมานานแล้ว พอได้จังหวะเท่านั้นแหละเขาก็รีบเดินตามเธอออกมาที่รถ

"ฉันไม่หิวค่ะ เมื่อไรพวกคุณจะเดินทางต่อ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

"ผมอยากจะสอบถามอะไรคุณบางอย่าง คุณเป็นอะไรกับไอ้ยะเหรอครับ"

หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดเลยว่า..

"เป็นเพื่อนร่วมโลกค่ะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่าาคุณตอบได้เหมือนดารามาก แถมหน้าตาก็สวยด้วย ผมขอไลน์หน่อยสิครับ" เริ่มเข้าเรื่องจนได้

"ฉันไม่มีโทรศัพท์" เพราะตอนนี้โทรศัพท์ของเธอก็ยังอยู่กับเขา

"ผมขอเบอร์หรือเป็นเฟสบุ๊คก็ได้" เจนจัดพยายามพูดเกี้ยวพิมพ์ญาดา โดยมีสายตาของใครมองมาแบบไม่พึงพอใจเอามาก ๆ แต่ก็ปลีกตัวออกจากอีกคนไม่ได้ เพราะถูกเกาะไว้แน่นยิ่งกว่าตังเม

"กลับกันเถอะ" พอถ่ายรูปเสร็จ สุขายะก็เดินเข้ามาชวนพวกเพื่อนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่

"จะรีบกลับไปไหนเพิ่งจะเริ่มทานกันเอง"

"พวกมึงจะกินก็กินไป เดี๋ยวกูกลับก่อน" ตอนนี้วาวาไม่ได้อยู่ตรงนั้น พอถ่ายรูปเสร็จก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ สุขายะก็เลยจะชิ่งหนีก่อน

"กลับ" ไม่ใช่แค่พิมพ์ญาดาที่ยังไม่กินอะไร สุขายะก็ยังไม่กิน และก็กินไม่ลงด้วย

"อ้าวทำไมรีบกลับเร็วจัง" เจนจัดก็ยังยืนคุยกับพิมพ์ญาดาข้างรถที่เดิม

สุขายะไม่ตอบเพื่อน พอเดินมาถึงรถเขาก็เปิดประตูเข้าไปนั่งด้านคนขับแบบหน้าบึ้งตึง พิมพ์ญาดาต้องได้รีบเปิดประตูด้านหลังขึ้นไปนั่ง เพราะเธอกลัวว่าเขาจะทิ้งไว้ที่นี่ เงินก็ไม่มีติดตัวมาสักบาท

"มานั่งด้านหน้า ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ" เขาพูดกับเธอโดยมองผ่านกระจกหลัง

"แล้วแฟนของคุณล่ะ ฉันไม่อยากจะไปนั่งทับรอยใคร" หน้าบูดบึ้งเป็นคนเดียวหรือไง พอหญิงสาวพูดจบ เธอก็กอดอกหลังพิงเบาะหลังในท่าที่สบาย

บรื้นนนนน~

"กรี๊ดดด!!" หญิงสาวตกใจเพราะเขาออกตัวรถอย่างแรง

"คุณจะบ้าเหรอขับเบา ๆ หน่อยสิ แล้วนี่แฟนคุณไปไหน" พิมพ์ญาดาคิดว่าวาวาจะตามมา พอขึ้นรถเธอก็เลยยังไม่ได้ระวังตัว

แต่สุขายะไม่ตอบเขายังเหยียบคันเร่งต่อไป ถึงจังหวะทางเลี้ยวโค้งชายหนุ่มก็เหยียบเบรก