คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 29

"*การผ่าตัดถือว่าสำเร็จไปได้ 60% ส่วนที่เหลือต้องรอให้คนไข้ฟื้น เราถึงจะมาคุยกันอีกทีครับ*" (ถ้ามีเครื่องหมาย *แสดงว่าพูดภาษาต่างชาติ*)

"*แล้วเมื่อไหร่พ่อผมจะฟื้นครับ*"

"*ท่านอายุเยอะแล้วผ่าตัดครั้งนี้เป็นผ่าตัดใหญ่ ให้เวลาท่านฟื้นตัวอีกหน่อย*"

ทั้งสองคุยสื่อสารกันด้วยภาษาอังกฤษ เพราะอาจารย์หมอคนนี้เป็นคนต่างชาติ

การผ่าตัดไม่ใช่ว่าผ่าเสร็จก็ฟื้นตัวได้เลย ต้องค่อยๆ ติดตามผลเป็นระยะเวลาหลายเดือน เพราะที่ที่ท่านผ่าตัดคือสมองส่วนสำคัญ ท่านจึงต้องได้พักฟื้นอยู่ที่นี่ และไม่แน่อาจจะได้ผ่าตัดอีกครั้ง ถ้าเนื้องอกนั้นมันยังเจริญเติบโตอยู่

สุขายะได้แต่มองผ่านกระจกเข้าไปดูร่างผู้เป็นพ่อที่นอนไม่ได้สติอยู่ในนั้น เขายังแอบตำหนิตัวเอง ที่พ่อเป็นแบบนี้อาจเป็นเพราะคิดมากเรื่องของเขา..ที่ใช้ชีวิตเกเรไปวัน ๆ ไม่เอาไหนเลย

"ผมจะทําให้พ่อภูมิใจในตัวผมให้ได้" เขาพูดเบา ๆ คนเดียว แต่สายตาก็ยังมองไปที่เดิม

ตัดมาอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาลนั้น ขณะที่สุขายะกำลังคุยกับทีมแพทย์อยู่

{"คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ} พิมพ์ญาดาวิดีโอคอลไปหาแม่สามี เพื่อสอบถามอาการหลังผ่าตัด และตอนนี้เธอก็อยู่ที่ทำงาน

{"พ่อพอจะรู้สึกตัวบ้างแล้ว แต่ต้องได้รับยาให้พักผ่อนเพิ่ม"} ท่าทางของพิมพ์ประไพดูอิดโรยมากจนเห็นได้ชัด

{"คุณแม่พักผ่อนบ้างนะคะ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย"} สายตาของหญิงสาวพยายามมองที่จอเผื่อว่าจะเห็นสามีบ้าง..แต่ก็ไม่

{"หนูทำงานเถอะจ้าขอบใจมากนะที่โทรมา..ตอนเย็นค่อยคุยกันใหม่"} พอคุยกับลูกสะใภ้ไปได้สักพักพิมพ์ประไพกำลังจะกดวางสาย..

แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ในมือก็ถูกแย่งไปสะก่อน

"ตายะแม่ตกใจหมดเลย แล้วอาจารย์หมอว่ายังไงบ้างลูก"

"เดี๋ยวผมเล่าให้แม่ฟังครับ" เขารีบหันหน้าจอโทรศัพท์นั้นมาที่หน้าตัวเอง และชายหนุ่มก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันทีที่เห็นชุดของภรรยา

{"บอกแล้วใช่ไหมว่าชุดพวกนี้ไม่ต้องใส่มาทำงานอีกแล้ว"}

{"คุณไม่ให้ฉันใส่ชุดพวกนี้ แล้วจะให้ฉันใส่ชุดอะไร"}

{"ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนพนักงานทั่วไป เดี๋ยวผมจะให้กนกลักษณ์ไปเบิกมาให้"}

{"คุณจะบ้าเหรอ! ฉันไม่ใส่หรอก"}

{"ถ้าไม่ใส่ชุดยูนิฟอร์ม..งั้นใส่ชุดแม่บ้านไปเลย"}

{"คุณสุขา!"}

{"โอ้ยย!!อยากจะหายตัวได้จังเลยว่ะ"} ชายหนุ่มนึกมันเขี้ยวขึ้นมา ถ้าอยู่ที่ประเทศไทยนะ จะไม่ปล่อยให้ลอยนวลเลยคอยดูสิ!

พอพิมพ์ประไพเห็นลูกชายคุยกับภรรยา ความเหนื่อยล้า ความกังวลเรื่องสามีก็เบาลงมาก เพราะภาพนี้ที่นางอยากจะเห็นมานานแล้ว

สองวันผ่านไป..

"เรื่องงานแกดูแลช่วยพี่บ้างไหม" มันคือคำพูดของพ่อเขา เพราะตอนนี้ท่านได้ฟื้นตัวและพอที่จะคุยกับญาติได้บ้างแล้ว