คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 30

"นอนขี้เซาเป็นเด็กไปได้" ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้แบบเบามือพอให้คลายคิดถึงเธอบ้าง

"ผมดีใจนะที่ได้ยินคุณบอกว่าคิดถึงผม..ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันพิมพ์ญาดา" เขาดีใจมากถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้สึกตัวเต็มที่ แต่เธอก็บอกว่าคิดถึงเขาจนเห็นเขาปรากฏตัวต่อหน้า

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"อึดอัด" มือเรียวค่อยๆ ผลักเขาออก แต่เธอก็ยังไม่ตื่นตัว หญิงสาวแค่รู้สึกว่าอึดอัดมาก เพราะถูกกอดไว้แน่น

"คุณอย่าดิ้นสิผมขอนอนพักผ่อนก่อน" เขาแค่อยากจะพักเอาแรงไว้ก่อน เพราะกลัวว่าสภาพของเขามันจะเหมือนวันที่ตามเธอเข้าไปในป่านั่น

แต่พอหญิงสาวดิ้นเท่านั้นแหละ ชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่ ชายกระโปรงมันได้เปิดขึ้นจนเห็นเนินเนื้อ

"ผมคิดว่าจะอดทนแล้วนะพิมพ์" เขาพูดเบา ๆ คนเดียว แล้วสุขายะก็ขยับกายต่ำลงมาที่หว่างขา นิ้วแกร่งค่อยๆ แหวกกางเกงชั้นในของเธอออกเพียงเล็กน้อย เพื่อให้เห็นร่องกลีบกุหลาบอันน่าเย้ายวนนั้น ริมฝีปากหนาจุ๊บลงตรงเนินเนื้อนั้นเบาๆ เพราะคิดถึงมันมาก

"น่ารักจัง" ชายหนุ่มพูดกับน้องสาวของเธอเบาๆ เพราะมันน่ารักและน่ามองมาก

"ขอกินหน่อยนะคนดี" จบคำพูดลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปในร่องคับแคบนั้น เพื่อลิ้มรสความหอมหวาน

เขาตวัดลิ้นเลียวนอยู่แถวกลีบร่อง เพียงไม่นานหญิงสาวก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง.. เธอบิดกายเล็กน้อยคงคิดว่าตัวเองฝันไป

นิ้วแกร่งค่อยๆ หายเข้าไปในร่องแทนลิ้น ส่วนสายตาจ้องมองขึ้นมาดูใบหน้าหวาน

"อะไรกันจะไม่รู้สึกตัวจริงเหรอ" นิ้วของชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเข้าออกในร่องกลีบนั้นแบบช้า ๆ

"อื้ออ" เสียงครางได้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

มือข้างที่ว่างสุขายะใช้มันถอดกางเกงของตัวเองออก ส่วนอีกข้างยังทำหน้าที่ชักเข้าออกอยู่แบบนั้น

พอทุกอย่างพร้อมชายหนุ่มก็ดันไอ้ยะ 9 นิ้วเข้าไปแบบเบาที่สุด

"คิดถึงคุณแทบใจจะขาดอยู่แล้วรู้ตัวบ้างไหม..ซี๊ดด..ทำไมเข้ายากแบบนี้" เพราะตอนนี้กางเกงชั้นในของเธอก็ยังอยู่ เขาแค่แหวกตรงขามันออกเล็กน้อย เพื่อที่จะสอดแทรกแก่นกายของตัวเองเข้าให้ได้ แต่พอมันเข้าลำบาก ชายหนุ่มก็เลยต้องได้ถอดกางเกงชั้นในตัวนั้นออกก่อน แล้วจับขาหญิงสาวชันขึ้นเล็กน้อย

"อื้อออ" พอมันเข้ามาได้ยังไม่เท่าไร พิมพ์ญาดาก็ลืมตาขึ้นมา เพราะเจ็บจี๊ดตรงหว่างขา

"กรี๊ดดด อืมมม!!" หญิงสาวตกใจมาก ที่แรกคิดว่าตัวเองฝันไป แต่พอลืมตามาถึงกับกรี๊ด เขาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ก็ถูกชายหนุ่มปิดปากไว้ก่อนด้วยจูบของเขาเอง

สุขายะจูบไปได้สักครู่พอเธอหยุดดิ้นเขาก็ปล่อย..ปล่อยแค่จูบแต่ไม่ได้ถอดไอ้นั่นออกมาด้วย

"นี่ฉันฝันไปใช่ไหม" ดวงตางามคู่นั้นจ้องมองใบหน้าของเขา แบบพิจารณา

"คุณไม่ได้ฝันไปหรอก ผมกลับมาแล้ว ผมคิดถึงคุณนะพิมพ์" จมูกคมถูกฝังลงที่ซอกคอหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับสูดดมกลิ่นกายของเธอเข้าจนเต็มปอด

"คุณยะ!!" พิมพ์ญาดารีบผลักดันเขาออก เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาคือสุขายะตัวเป็นๆ

"คุณรู้ไหมว่าผมรีบบินกลับมาเพื่อที่จะพูดคำนี้ให้คุณได้ยิน ผมเสียใจที่คุณไม่เชื่อผม"

"คุณจะให้ฉันเชื่อคุณได้ยังไงทั้งๆ ที่ คุณรักอยู่กับผู้หญิงอีกคน..วันก่อนคุณยังบอกคิดถึงเธอ..." พอพูดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาตัวเองไว้อีกต่อไปได้ เธอก็เลยปล่อยมันออกมา

"คุณรู้ไหม ที่ผมรีบรับสายนั้น เพราะคิดว่าเป็นสายของคุณ คำที่ผมพูดออกมา เพื่อที่จะให้คุณฟังคนเดียวแต่พอผมพูดจบแล้ว..ถึงรู้ว่าเป็นสายของชมพู่ ผมน่าจะดูให้ดีก่อน แต่เพราะผมคิดถึงคุณมากจนไม่ได้ดูอะไรเลย"

"คุณหมายความว่ายังไงคะ"

ที่สุขายะรีบบินกลับมาหาเธอ เพราะเขารู้ดีว่าชมพู่เป็นคนเจ้าแผนการณ์มากแค่ไหน พอพิมพ์ญาดาไม่รับสาย เขาก็เลยโทรไปหาแม่บ้านว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แม่บ้านก็บอกไปว่ากำลังคุยอยู่กับชมพู่ที่หน้าบ้าน แค่นั้นเขาก็รู้แล้ว..ว่ามันคือแผนของชมพู่

"ผมเสียใจนะที่คุณเห็นคำว่ารักของผมเป็นแค่การหลอกลวง" เขาไม่ได้แกล้ง แต่ตอนนี้เขาน้อยใจจริงๆ ที่เธอคิดว่าคำที่เขาพูดออกมามันเป็นแค่การหลอกลวง เธอคงคิดว่าเขายังพัวพันกับชมพู่อยู่

แก่นกายลำใหญ่ได้ถูกถอดออกจากการเชื่อมต่อ แล้วร่างหนาก็ยันกายลุกขึ้น ..เขาหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่ พอใส่สร็จสุขายะก็เดินมาที่ประตู

"นั่นคุณจะไปไหน"

"กลับ"

"กลับไหน" หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามแบบตกใจ

"กลับไปต่างประเทศ" ที่จริงธุระเรื่องของพ่อยังไม่เสร็จ และที่เขาหนีกลับมาประเทศไทยก็ไม่ได้แจ้งทางนั้นด้วย สุขายะคิดว่าจะบินกลับมาเพื่อปรับความเข้าใจกับเธอแล้วก็รีบบินกลับไปให้เร็วที่สุด