คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 39

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความตามที่ผมพูด หรือคุณคิดว่า..." สายตาเจ้าเล่ห์ของเขามองจ้องที่ใบหน้าหวานแบบมีเลศนัย

"ฉันไม่คิดว่าคุณจะยอมช่วยฉันเลยด้วยซ้ำ คุณต้องการอะไรก็บอกมาสิ" ถึงแม้เขาจะพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ดาวพระศุกร์ก็รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร โชคดีเท่าไรแล้วที่เขามีข้อเสนอยื่นมาให้ นั่นแสดงว่า..เขายังคิดจะช่วยเธออยู่

"ผมจะให้คุณย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของผม จนกว่าจะคลอด"

"คะ?" แว๊บหนึ่งในความคิดของหญิงสาว..เขาคงจะเป็นห่วงลูกของเขามาก คงกลัวเราจะพาลูกเขาไปตกระกำลำบาก..

แต่จะให้มาใช้ชีวิตร่วมชายคาเดียวกับผู้ชายคนนี้ เราจะทำได้ไหม

"ฉัน.." ดาวพระศุกร์ไม่อยากจะผูกพันกับผู้ชายคนนี้มาก แค่นี้เธอก็ใจสั่นเพราะเขาแล้ว

"ถ้าคุณไม่ยอมรับข้อเสนอของผมก็ไม่เป็นไร เชิญคุณลงจากรถ..ผมจะกลับ" หิตายะพูดเหมือนยื่นข้อเสนอไปแค่ตัดรำคาญที่เธออ้อนวอนขอร้อง แต่ในใจชายหนุ่มเต้นแรงไม่แพ้กันเลย

"ก็ได้ค่ะ" ยังไงเธอก็ต้องยอมตกลงไปก่อน เพราะเรื่องบริษัทสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

"แต่ขอเวลาฉันหน่อย" หญิงสาวอยากจะใช้เวลาคุยกับตัวเองให้เข้าใจก่อน..ว่าสถานะของเธอเป็นได้แค่ไหน

ถึงแม้จะขอเวลาแต่นั่นแสดงว่าเธอตกลง หิตายะแอบยิ้มในใจไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้..เราเป็นบ้าอะไรวะ หรือเราเป็นห่วงลูก กลัวผู้หญิงคนนี้จะพาไปเกิดอุบัติเหตุอีก..เขาได้แต่ถามตัวเอง ช่วงหลังที่ไม่ติดต่อเธอกลับไป เพราะสงสัยในความรู้สึกของตัวเอง ทำไมคิดถึงแต่ภาพวันนั้น วันที่เธอขอทำเอง..ผู้หญิงบ้าอะไร ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ แต่ยังพยายามทำจนสำเร็จ..เพราะเขาไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงที่ไหนมาขย่มจนน้ำพุ่งได้ขนาดนั้น

"พรุ่งนี้เราเจอกันที่ธนาคารนะคะ" ก่อนที่จะลงรถหญิงสาวได้นัดวันและเวลาเพื่อที่จะให้เขาเป็นคนเซ็นต์ยินยอมเรื่องกู้ยืมเงินจากธนาคาร

"ทำไมต้องไปเจอกันที่ธนาคารด้วย"

"ก็ฉันคุยกับธนาคารไว้แล้ว รอแค่ลายเซ็นต์ของคุณ"

"ลงไป..และก็พักผ่อนให้มากๆ ไม่ต้องคิดอะไรกับเรื่องนี้ผมจัดการเอง"

"คะ?" หญิงสาวไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา แต่ก็ไม่กล้าถามกลัวเขาจะรำคาญเอา ดาวพระศุกร์ก็เลยยอมลงจากรถแบบงงๆ

วันต่อมา..ที่บริษัท

เอื้อก.. เสียงหญิงสาวถอนหายใจ เธอมองดูบริษัทที่คุณตารักมาก ท่านสร้างมันมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่าน เพื่อหวังจะให้ลูกหลานได้มีชีวิตที่เป็นอยู่สบาย แต่พอตกมาถึงมือของเธอ... มือเรียวรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เพราะไม่อยากให้พนักงานเห็น มันยิ่งจะดูไม่ดี

พอก้าวเดินเข้ามาในบริษัททุกอย่างดูแปลก ดูเหมือนทุกคนตั้งใจทำงานกว่าหลายเดือนที่ผ่านมา และใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพนักงานก็ดูแปลกมาก เพราะเธอไม่เห็นพวกเขายิ้มหัวเราะกันแบบนี้มานานแล้ว

แต่ดาวพระศุกร์ไม่มีเวลามองนานขนาดนั้น เพราะเธออายที่ไม่มีเงินจ่ายค่าแรงให้กับพวกเขา หญิงสาวรีบขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

สายตางามคู่นั้นมองดูเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ

"เอกสารอะไรคะ" เธอถามเลขาส่วนตัว

"เอกสารเงินเดือนพนักงานค่ะ รวมทั้งโบนัสสิ้นปี ตอนนี้รอแค่ลายเซ็นต์ของคุณดาวค่ะ"

"อะไรนะคะ?..โบนัสสิ้นปี!" ตั้งแต่เธอบริหารงานมาก็หลายปี เรื่องโบนัสไม่ต้องพูดถึง แค่มีเงินเดือนจ่ายพนักงานไปแต่ละเดือนก็ถือว่าดีมากแล้ว

"ใช่ค่ะโบนัสหกเดือนของพนักงานทุกคน"

"หกเดือน?!" หญิงสาวถึงกับหน้าซีด หกเดือนจะหาเงินที่ไหนมาจ่าย นี่ต้องเป็นฝีมือของเขาอีกแน่เลย เราก็ตกลงทำตามเขาทุกอย่างแล้วนี่ แค่เราขอเวลา..แค่เวลาก็ให้เราไม่ได้งั้นเหรอ

ดาวพระศุกร์รู้ดีว่ามีแค่เขาคนเดียวที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ และเขาก็มีสิทธิ์แค่คนเดียวด้วย เพราะที่นี่ยังเป็นชื่อของเขาอยู่