คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 41

"คุณก็รู้ว่าหลักทรัพย์ของฉัน กู้เงินได้ไม่มากขนาดนี้ แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาคืนคุณ!!"

"ในเมื่อไม่มีเงินคืนผม..คุณก็เอาอย่างอื่นมาให้ผมแทนสิ"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็ในเมื่อคุณไม่มีเงิน.. คุณก็คืนผมด้วยวิธีอื่น..มันเข้าใจยากตรงไหน"

"คุณต้องการอะไรกันแน่คุณหิตายะ! คุณพูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า" ดาวพระศุกร์รู้ดีว่าผู้ชายแบบเขามันเจ้าเล่ห์

"คุณก็เป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง คงจะรู้ดี อะไรที่ลงทุนไปแล้วถ้ามันขาดทุน ผมคงไม่ยอมลงทุนหรอก" มึงพูดอะไรไปวะไอ้ยา.. พอพูดจบถึงรู้ตัวว่าไม่น่าพูดออกไปเลย แล้วเธอจะคิดยังไง

แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น มันไม่เคยทำให้หิตายะหยุดคิดถึงผู้หญิงคนนี้ได้เลย มันเป็นเพราะอะไรเขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ทำไมเธอถึงมีอิทธิพลมาควบคุมจิตใจและความคิดของเขาได้ถึงขนาดนี้

"คุณหมายถึงตัวฉันงั้นเหรอ?" หญิงสาวพอจะตีความหมายของเขาออกแล้ว ถ้าไม่ใช่ตัวเธอมีอะไรอีกที่จะแลกได้ เพราะเธอไม่มีอะไรอีกแล้ว

"ก็แล้วแต่คุณจะคิด"

"คุณพูดให้ฉันคิดทำไมล่ะ คุณต้องการตัวฉันไปอีกทำไม? ในเมื่อคุณก็ได้มันไปแล้ว" ดาวพระศุกร์ไม่คิดจะทนกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เธอยิ่งอารมณ์แปรปรวน คงเพราะฮอร์โมนที่เปลี่ยนไป

"คุณพูดผิดหรือเปล่า? คุณต่างหากที่ได้ตัวผม.." เพราะวันนั้นเขาแทบจะไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยด้วยซ้ำ พอมันแข็งตัว..เธอก็ขย่มเอาๆ จบคำพูดชายหนุ่มถึงกับควบคุมรอยยิ้มตัวเองไม่ได้

"คุณ!!" และมันก็ทำให้หญิงสาวอายจนหน้าแดง อุตส่าห์จะไม่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้วยังพูดขึ้นมาให้คิดอีก

"จะไปไหน"

"จะไปหาเงินมาคืนคุณไง" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็รีบเดินมาที่ประตู

"เดี๋ยว" หิตายะรีบเดินตามมา แล้วคว้าตัวเธอไว้ทันทีก่อนที่เธอจะออกจากห้อง

"ปล่อยนะ!"

"คุณจะไปหาเงินที่ไหนตั้งหลายล้าน"

"ยังไม่รู้" หญิงสาวจับมือของเขาออกแล้วเธอก็เปิดประตู

ยังไงตอนนี้เขาต้องหยุดเธอไว้ก่อนที่จะทำอะไรลงไป

"ผมให้เวลาคุณ 24 ชั่วโมง ถ้าคุณยังหาเงินมาไม่ได้ ผมจะเอาบริษัทคุณไป...ทำอะไรดีน้าาา" จบกับคำพูดชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะ

" 24 ชั่วโมง? คุณจะบ้าเหรอ!! ฉันหาเงินมานี่เกือบครึ่งปีแล้วยังไม่ได้ คุณจะให้เวลาฉันแค่วันเดียวเนี่ยนะ!!" ดาวพระศุกร์รีบเดินตามมาด้วยความโมโห

"นั่นมันก็เรื่องของคุณเห็นเก่งไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาพอดี

"คุณ! โอ้ย" หญิงสาวหยุดไม่ทันชนเข้ากับร่างหนาจนเกือบจะล้ม

"ทำอะไรระวังหน่อยสิ" เขารีบคว้าเธอเข้ามากอดไว้

"ปล่อย!!"

"ยังทำเป็นเก่ง ถ้าล้มลงไปจะทำยังไง"

"คุณคงเป็นห่วงลูกของคุณมากสินะ"

"ใช่..ผมเป็นห่วงลูกมาก"

"ฉันขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้ระวังตัว" อุตส่าห์หลงดีใจคิดว่าเขาเป็นห่วงเรา..แล้วเขาจะเป็นห่วงเราทำไมล่ะ

"ผมไม่รับคำขอโทษ กลับบ้านแล้วเก็บกระเป๋าเท่าที่จำเป็น ผมจะให้คนไปรับ"

"ไหนคุณบอกให้เวลาฉัน 24 ชั่วโมงไง ทำไมให้ฉันกลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วล่ะ"

"คุณคิดเหรอว่า 24 ชั่วโมงคุณจะหาเงินมาให้ผมได้"

"นั่นมันเรื่องของฉัน" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็เดินออกจากห้องนั้นมาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ในความรู้สึกตอนนี้ เธอคิดว่า..จะไปอยู่กับเขาในฐานะอะไร

"โธ่เอ๊ย! อะไรของมึงวะไอ้ยา!!" พอเธอออกไปแล้วเขาก็ไม่เป็นอันทำงาน ชายหนุ่มวางงานทุกอย่างแล้วรีบตามลงมาข้างล่าง

แต่ก็ลงมาไม่ทัน เพราะเธอได้ขับรถออกไปแล้ว หิตายะรีบวิ่งไปที่รถตัวเอง แล้วขับตามดาวพระศุกร์ออกมา

"จะไปไหนของเธอ" ทางที่ดาวพระศุกร์ขับไปนั้น ไม่ใช่ทางกลับบริษัทหรือบ้านของเธอเลย ชายหนุ่มก็เลยขับตามไปเรื่อย ๆ

พอถึงจุดหมายปลายทาง ดาวพระศุกร์ก็เลี้ยวรถเข้าไปในบริษัทแห่งหนึ่ง...

"สวัสดีค่ะฉันมาขอพบอานัย"

"เชิญขึ้นไปพบท่านได้เลยค่ะ" เหมือนทุกครั้งที่เธอมาขอพบ พนักงานด้านล่างก็จะอนุญาตให้ขึ้นไปข้างบนได้เลย

"อุ๊ย!" ดาวพระศุกร์ยังไม่ก้าวเข้าไปในลิฟท์เลยด้วยซ้ำ ก็ถูกใครบางคนกระชากตัวออกมาก่อน

"เธอคิดจะทำอะไร" หิตายะถามออกไปด้วยความโมโห

"ฉันก็จะมาหาเงินใช้หนี้คุณไง"

"ฉันรู้นะ ว่าเธอจะหาเงินด้วยวิธีไหน" เขารู้จักอานัยของเธอดี ถ้าไม่งั้นเขาคงไม่ยื่นเงินมหาศาลเพื่อที่จะซื้อบริษัทของเธอคืนมา

"ฉันจะหาเงินด้วยวิธีไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันมีปัญญาใช้หนี้คุณแล้วกัน"

ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาพาตัวของเธอออกมาจากบริษัทนั้น พนักงานต่างก็มองตาม แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

"ปล่อยนะคุณหิตายะ ฉันไม่ไปกับคุณ!" ดาวพระศุกร์ไม่ยอมขึ้นรถกับเขา

"ถ้าคุณไม่ไปกับผม แล้วคุณจะไปยังไง"

"รถฉันไง"

"คุณแน่ใจเหรอว่ามันคือรถของคุณ ตอนนี้อะไรที่เป็นชื่อของคุณ มันคือของผมทุกอย่าง"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"คุณไม่หิวก็เรื่องของคุณ..แต่ลูกผมหิว"

สายตางามคู่นั้นมองจ้องไปที่พ่อของลูก..เหมือนอย่างที่เขาพูด เขาเป็นเจ้าของในตัวเราทุกอย่าง เขาสั่งให้กินเราก็ต้องกินใช่ไหม

ดาวพระศุกร์ยอมเดินตามเขาลงมาแต่โดยดี และตอนนี้แม่บ้านก็ได้จัดเตรียมอาหารไว้เป็นที่เรียบร้อย

"นั่งตรงนี้" หิตายะขยับเก้าอี้ออกเล็กน้อยเพื่อให้เธอนั่งได้สะดวก

เขาเคยทำแบบนี้ให้ชมพู่เป็นประจำ มันยิ่งทำให้แม่บ้านสงสัย ว่าผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะอะไร

"กินให้หมด"

เธอทำตามแต่โดยดีโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวตักอาหารนั้นเข้าปาก

อึ้บ! อึ้บ!! พออาหารเข้าไปในปาก ดาวพระศุกร์ก็เป็นพะอืดพะอมอยากจะอ้วก แต่ต้องได้พยายามกลืนมันลงไป

"เป็นอะไร"

ดาวพระศุกร์ไม่ตอบ เธอยังพยายามกินคำต่อไป

อึบ..อ้วกกก~ ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่จริง ๆ ที่เธอไม่อยากกินอะไร เพราะรู้สึกเหม็นไปหมดทุกอย่าง อาการนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่รู้ตัวเองว่าท้อง หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ

"คุณเป็นอะไรคะ" แม่บ้านตกใจรีบวิ่งตามเธอเข้ามา ส่วนหิตายะได้แต่นั่งมอง

"ทำไมอาหารกลิ่นแปลก ๆ ล่ะคะป้า"

"คุณท้องเหรอคะ" ตอนนี้แม่บ้านถึงบางอ้อแล้ว เพราะอาการแบบนี้มีอย่างเดียวคือคนท้อง..คนที่เคยท้องรู้ดี

ดาวพระศุกร์ไม่ตอบ..ยังไงสักวันแม่บ้านของเขาต้องรู้เรื่องนี้แน่ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่จะปิดบังกันได้ เธอเดินกลับออกมานั่งลงที่เดิม

พอนั่งลงหญิงสาวก็จับช้อนขึ้นมาแล้วตักอาหารเข้าใส่ปากอีกครั้ง

เขายังนั่งมองเธออยู่แบบนั้น

"พอแล้วค่ะ เดี๋ยวป้าจะหาอาหารชุดใหม่มาให้ อาหารพวกนี้คนท้องกินไม่ได้หรอก เพราะมันมีกลิ่นฉุน"

อะไรกัน..ที่เธอกินไม่ได้เพราะเหม็นอาหารงั้นเหรอ เรายังบังคับให้กินให้หมด บ้าหรือเปล่าเนี่ย เขาคิดว่าเธอจะประชดเขาด้วยการไม่กินอะไร แต่พอได้ยินแม่บ้านพูด ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวว่าทำเกินไป

"ไม่เป็นไรค่ะป้า ดาวจะกินให้หมด" หญิงสาวยังตักอาหารนั้นเข้าปากแล้วเคี้ยว..

"พอแล้ว" เขานั่งมองอยู่แบบนั้นสักพักจนทนไม่ไหว เพราะเห็นเธอเหมือนจะอ้วกทุกครั้งที่กลืนมันลงไป

"ฉันจะกิน" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็ตักอาหารนั้นกำลังจะใส่ปาก แต่ถูกเขาแย่งช้อนออกมาก่อน

"บอกว่าให้หยุดไง"

"คุณจะเอายังไงอีก! คุณสั่งให้ฉันกิน..ฉันก็กินแล้วไง!!"

"แต่ตอนนี้ผมสั่งให้คุณหยุด"