คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 41
"คุณก็รู้ว่าหลักทรัพย์ของฉัน กู้เงินได้ไม่มากขนาดนี้ แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาคืนคุณ!!"
"ในเมื่อไม่มีเงินคืนผม..คุณก็เอาอย่างอื่นมาให้ผมแทนสิ"
"คุณหมายความว่ายังไง"
"ก็ในเมื่อคุณไม่มีเงิน.. คุณก็คืนผมด้วยวิธีอื่น..มันเข้าใจยากตรงไหน"
"คุณต้องการอะไรกันแน่คุณหิตายะ! คุณพูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า" ดาวพระศุกร์รู้ดีว่าผู้ชายแบบเขามันเจ้าเล่ห์
"คุณก็เป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง คงจะรู้ดี อะไรที่ลงทุนไปแล้วถ้ามันขาดทุน ผมคงไม่ยอมลงทุนหรอก" มึงพูดอะไรไปวะไอ้ยา.. พอพูดจบถึงรู้ตัวว่าไม่น่าพูดออกไปเลย แล้วเธอจะคิดยังไง
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น มันไม่เคยทำให้หิตายะหยุดคิดถึงผู้หญิงคนนี้ได้เลย มันเป็นเพราะอะไรเขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ทำไมเธอถึงมีอิทธิพลมาควบคุมจิตใจและความคิดของเขาได้ถึงขนาดนี้
"คุณหมายถึงตัวฉันงั้นเหรอ?" หญิงสาวพอจะตีความหมายของเขาออกแล้ว ถ้าไม่ใช่ตัวเธอมีอะไรอีกที่จะแลกได้ เพราะเธอไม่มีอะไรอีกแล้ว
"ก็แล้วแต่คุณจะคิด"
"คุณพูดให้ฉันคิดทำไมล่ะ คุณต้องการตัวฉันไปอีกทำไม? ในเมื่อคุณก็ได้มันไปแล้ว" ดาวพระศุกร์ไม่คิดจะทนกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เธอยิ่งอารมณ์แปรปรวน คงเพราะฮอร์โมนที่เปลี่ยนไป
"คุณพูดผิดหรือเปล่า? คุณต่างหากที่ได้ตัวผม.." เพราะวันนั้นเขาแทบจะไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยด้วยซ้ำ พอมันแข็งตัว..เธอก็ขย่มเอาๆ จบคำพูดชายหนุ่มถึงกับควบคุมรอยยิ้มตัวเองไม่ได้
"คุณ!!" และมันก็ทำให้หญิงสาวอายจนหน้าแดง อุตส่าห์จะไม่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้วยังพูดขึ้นมาให้คิดอีก
"จะไปไหน"
"จะไปหาเงินมาคืนคุณไง" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็รีบเดินมาที่ประตู
"เดี๋ยว" หิตายะรีบเดินตามมา แล้วคว้าตัวเธอไว้ทันทีก่อนที่เธอจะออกจากห้อง
"ปล่อยนะ!"
"คุณจะไปหาเงินที่ไหนตั้งหลายล้าน"
"ยังไม่รู้" หญิงสาวจับมือของเขาออกแล้วเธอก็เปิดประตู
ยังไงตอนนี้เขาต้องหยุดเธอไว้ก่อนที่จะทำอะไรลงไป
"ผมให้เวลาคุณ 24 ชั่วโมง ถ้าคุณยังหาเงินมาไม่ได้ ผมจะเอาบริษัทคุณไป...ทำอะไรดีน้าาา" จบกับคำพูดชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
" 24 ชั่วโมง? คุณจะบ้าเหรอ!! ฉันหาเงินมานี่เกือบครึ่งปีแล้วยังไม่ได้ คุณจะให้เวลาฉันแค่วันเดียวเนี่ยนะ!!" ดาวพระศุกร์รีบเดินตามมาด้วยความโมโห
"นั่นมันก็เรื่องของคุณเห็นเก่งไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาพอดี
"คุณ! โอ้ย" หญิงสาวหยุดไม่ทันชนเข้ากับร่างหนาจนเกือบจะล้ม
"ทำอะไรระวังหน่อยสิ" เขารีบคว้าเธอเข้ามากอดไว้
"ปล่อย!!"
"ยังทำเป็นเก่ง ถ้าล้มลงไปจะทำยังไง"
"คุณคงเป็นห่วงลูกของคุณมากสินะ"
"ใช่..ผมเป็นห่วงลูกมาก"
"ฉันขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้ระวังตัว" อุตส่าห์หลงดีใจคิดว่าเขาเป็นห่วงเรา..แล้วเขาจะเป็นห่วงเราทำไมล่ะ
"ผมไม่รับคำขอโทษ กลับบ้านแล้วเก็บกระเป๋าเท่าที่จำเป็น ผมจะให้คนไปรับ"
"ไหนคุณบอกให้เวลาฉัน 24 ชั่วโมงไง ทำไมให้ฉันกลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วล่ะ"
"คุณคิดเหรอว่า 24 ชั่วโมงคุณจะหาเงินมาให้ผมได้"
"นั่นมันเรื่องของฉัน" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็เดินออกจากห้องนั้นมาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ในความรู้สึกตอนนี้ เธอคิดว่า..จะไปอยู่กับเขาในฐานะอะไร
"โธ่เอ๊ย! อะไรของมึงวะไอ้ยา!!" พอเธอออกไปแล้วเขาก็ไม่เป็นอันทำงาน ชายหนุ่มวางงานทุกอย่างแล้วรีบตามลงมาข้างล่าง
แต่ก็ลงมาไม่ทัน เพราะเธอได้ขับรถออกไปแล้ว หิตายะรีบวิ่งไปที่รถตัวเอง แล้วขับตามดาวพระศุกร์ออกมา
"จะไปไหนของเธอ" ทางที่ดาวพระศุกร์ขับไปนั้น ไม่ใช่ทางกลับบริษัทหรือบ้านของเธอเลย ชายหนุ่มก็เลยขับตามไปเรื่อย ๆ
พอถึงจุดหมายปลายทาง ดาวพระศุกร์ก็เลี้ยวรถเข้าไปในบริษัทแห่งหนึ่ง...
"สวัสดีค่ะฉันมาขอพบอานัย"
"เชิญขึ้นไปพบท่านได้เลยค่ะ" เหมือนทุกครั้งที่เธอมาขอพบ พนักงานด้านล่างก็จะอนุญาตให้ขึ้นไปข้างบนได้เลย
"อุ๊ย!" ดาวพระศุกร์ยังไม่ก้าวเข้าไปในลิฟท์เลยด้วยซ้ำ ก็ถูกใครบางคนกระชากตัวออกมาก่อน
"เธอคิดจะทำอะไร" หิตายะถามออกไปด้วยความโมโห
"ฉันก็จะมาหาเงินใช้หนี้คุณไง"
"ฉันรู้นะ ว่าเธอจะหาเงินด้วยวิธีไหน" เขารู้จักอานัยของเธอดี ถ้าไม่งั้นเขาคงไม่ยื่นเงินมหาศาลเพื่อที่จะซื้อบริษัทของเธอคืนมา
"ฉันจะหาเงินด้วยวิธีไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันมีปัญญาใช้หนี้คุณแล้วกัน"
ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาพาตัวของเธอออกมาจากบริษัทนั้น พนักงานต่างก็มองตาม แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
"ปล่อยนะคุณหิตายะ ฉันไม่ไปกับคุณ!" ดาวพระศุกร์ไม่ยอมขึ้นรถกับเขา
"ถ้าคุณไม่ไปกับผม แล้วคุณจะไปยังไง"
"รถฉันไง"
"คุณแน่ใจเหรอว่ามันคือรถของคุณ ตอนนี้อะไรที่เป็นชื่อของคุณ มันคือของผมทุกอย่าง"
"คุณหมายความว่ายังไง"
"คุณไม่หิวก็เรื่องของคุณ..แต่ลูกผมหิว"
สายตางามคู่นั้นมองจ้องไปที่พ่อของลูก..เหมือนอย่างที่เขาพูด เขาเป็นเจ้าของในตัวเราทุกอย่าง เขาสั่งให้กินเราก็ต้องกินใช่ไหม
ดาวพระศุกร์ยอมเดินตามเขาลงมาแต่โดยดี และตอนนี้แม่บ้านก็ได้จัดเตรียมอาหารไว้เป็นที่เรียบร้อย
"นั่งตรงนี้" หิตายะขยับเก้าอี้ออกเล็กน้อยเพื่อให้เธอนั่งได้สะดวก
เขาเคยทำแบบนี้ให้ชมพู่เป็นประจำ มันยิ่งทำให้แม่บ้านสงสัย ว่าผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะอะไร
"กินให้หมด"
เธอทำตามแต่โดยดีโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวตักอาหารนั้นเข้าปาก
อึ้บ! อึ้บ!! พออาหารเข้าไปในปาก ดาวพระศุกร์ก็เป็นพะอืดพะอมอยากจะอ้วก แต่ต้องได้พยายามกลืนมันลงไป
"เป็นอะไร"
ดาวพระศุกร์ไม่ตอบ เธอยังพยายามกินคำต่อไป
อึบ..อ้วกกก~ ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่จริง ๆ ที่เธอไม่อยากกินอะไร เพราะรู้สึกเหม็นไปหมดทุกอย่าง อาการนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่รู้ตัวเองว่าท้อง หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ
"คุณเป็นอะไรคะ" แม่บ้านตกใจรีบวิ่งตามเธอเข้ามา ส่วนหิตายะได้แต่นั่งมอง
"ทำไมอาหารกลิ่นแปลก ๆ ล่ะคะป้า"
"คุณท้องเหรอคะ" ตอนนี้แม่บ้านถึงบางอ้อแล้ว เพราะอาการแบบนี้มีอย่างเดียวคือคนท้อง..คนที่เคยท้องรู้ดี
ดาวพระศุกร์ไม่ตอบ..ยังไงสักวันแม่บ้านของเขาต้องรู้เรื่องนี้แน่ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่จะปิดบังกันได้ เธอเดินกลับออกมานั่งลงที่เดิม
พอนั่งลงหญิงสาวก็จับช้อนขึ้นมาแล้วตักอาหารเข้าใส่ปากอีกครั้ง
เขายังนั่งมองเธออยู่แบบนั้น
"พอแล้วค่ะ เดี๋ยวป้าจะหาอาหารชุดใหม่มาให้ อาหารพวกนี้คนท้องกินไม่ได้หรอก เพราะมันมีกลิ่นฉุน"
อะไรกัน..ที่เธอกินไม่ได้เพราะเหม็นอาหารงั้นเหรอ เรายังบังคับให้กินให้หมด บ้าหรือเปล่าเนี่ย เขาคิดว่าเธอจะประชดเขาด้วยการไม่กินอะไร แต่พอได้ยินแม่บ้านพูด ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวว่าทำเกินไป
"ไม่เป็นไรค่ะป้า ดาวจะกินให้หมด" หญิงสาวยังตักอาหารนั้นเข้าปากแล้วเคี้ยว..
"พอแล้ว" เขานั่งมองอยู่แบบนั้นสักพักจนทนไม่ไหว เพราะเห็นเธอเหมือนจะอ้วกทุกครั้งที่กลืนมันลงไป
"ฉันจะกิน" จบคำพูดดาวพระศุกร์ก็ตักอาหารนั้นกำลังจะใส่ปาก แต่ถูกเขาแย่งช้อนออกมาก่อน
"บอกว่าให้หยุดไง"
"คุณจะเอายังไงอีก! คุณสั่งให้ฉันกิน..ฉันก็กินแล้วไง!!"
"แต่ตอนนี้ผมสั่งให้คุณหยุด"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่หมั้นคู่หมาย