คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 45

"กลับกับผมได้หรือยัง" ชายหนุ่มรวบมือของหญิงสาวเข้าหากัน

"ฉันไม่ไป คุณผิดสัญญา"

"ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้สัญญาอะไรไว้กับคุณ"

"ถ้าคุณไม่ยอมสัญญามา..ว่าจะไม่แตะเนื้อต้องตัวฉัน ฉันก็จะไม่กลับไป"

"ได้..ขึ้นรถได้หรือยัง เห็นไหมว่ารถติดยาวขนาดไหนแล้ว"

ดาวพระศุกร์มองกลับไปดูด้านหลังเป็นอย่างที่เขาพูด ตอนนี้รถกำลังแย่งกันออกจากเลนที่รถของเขาขวางอยู่

ที่รถทุกคันไม่บีบแตรไล่ ก็เพราะคิดว่าเกิดอุบัติเหตุ

@บ้านหิตายะ

พอชายหนุ่มรับปากหญิงสาวก็เลยยอมกลับมาที่บ้านพร้อมเขา

และในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานข้าวอยู่นั้นก็ได้มีสายเข้า

{"แม่ได้ยินตายะบอกว่ายาจะมาแทนน้องเหรอลูก"} พิมพ์ประไพโทรทางไกลมาหาลูกชายเพราะความสงสัย ทีแรกคิดว่าลูกชายคนเล็กจะอำ

{"ครับแม่"}

ดาวพระศุกร์แอบฟังอยู่ว่าเขาคุยโทรศัพท์กับใคร แต่พอได้ยินคำที่เขาเรียกคนในสายว่าแม่ เธอยิ่งให้ความสนใจมากขึ้น

"ทำไมวันนี้คุณทานน้อยจังคะ" ป้าแม่บ้านถามเมื่อเห็นเธอวางช้อน

{"ป้าพูดกับใครเหรอลูก"}

{"แค่นี้ก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวผมโทรกลับไปใหม่"}

"คุณผู้หญิงจะกลับมาเมื่อไหร่คะ" แม่บ้านหันไปคุยกับหิตายะบ้าง เมื่อเห็นเขาวางสายแล้ว

"คุณพ่อต้องได้ผ่าตัดอีกครั้ง ครั้งนี้ผมคงต้องได้ไปเอง" แทนที่เขาจะพูดกับคู่สนทนา แต่สายตาของชายหนุ่มกลับมองมาที่ผู้หญิงอีกคน

"ถ้าไปคราวนี้คงจะนานเลยนะคะ" แม่บ้านยังชวนคุยต่อ

พวกเขาคุยอะไรกัน..ที่จริงเธอน่าจะดีใจมากกว่าเมื่อได้ยินว่าเขาจะไปหลายวัน แต่ทำไมหัวใจของเธอห่อเหี่ยวแบบนี้ แต่ก็ไม่มีคำถามใดหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว

"คุณจะขึ้นไปนอนแล้วเหรอคะ" แม่บ้านถามเมื่อเห็นเธอลุกขึ้น

"ค่ะ" ดาวพระศุกร์พูดแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง โดยมีสายตาของหิตายะมองตามไป

02 : 00 น.

"ใคร?!" หญิงสาวตื่นขึ้นมาเพราะปวดปัสสาวะ

"ฉันถามว่าใคร" ดาวพระศุกร์ยื่นมือไปที่หัวเตียงเพื่อที่จะเปิดไฟดูว่าใครที่กอดเธออยู่

"เสียงดังทำไม ง่วงจะตายอยู่แล้ว" เขาพูดโดยที่ไม่ลืมตาขึ้นมาเพราะกว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน

"คุณเข้ามานอนในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

แต่เขาก็ไม่ตอบ..ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแบบสม่ำเสมอเหมือนหลับต่อ

"ไหนคุณสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้"

"ถ้าคุณไม่หยุดพูด ผมจะไม่ทนแล้วนะ" ดวงตาคมลืมขึ้นมาสบเข้ากับดวงตาของหญิงสาว ถึงแม้ว่าในห้องนี้จะมืด แต่ก็พอมีแสงสว่างจากหลอดนีออนที่อยู่ด้านนอก

ดาวพระศุกร์รีบหลับตาลง จนลืมไปเลยว่ากำลังปวดเบาอยู่

แต่หลับได้เพียงไม่นานเธอก็ดิ้น เพราะกลั้นไว้จนเริ่มจะเจ็บท้อง

ดาวพระศุกร์ค่อย ๆ จับมือหนาของชายหนุ่มที่พาดทับตัวเธออยู่ออกแบบเบาที่สุด

"กรี๊ด!! ขะ..คุณยังไม่หลับเหรอ" หญิงสาวตกใจเพราะคิดว่าเขาหลับไปแล้ว แต่อยู่ดี ๆ เขาก็กระโดดขึ้นคร่อมตัวเธอไว้

"ผมเตือนแล้วนะ"

"ฉะ..ฉัน..อื้มมม!!" เธอกำลังจะบอกเขาว่าที่ดิ้นเพราะปวดปัสสาวะ แต่ก็ถูกบดขยี้ริมฝีปากด้วยจูบของเขาก่อน

หญิงสาวตัวสั่นระทวยในอ้อมกอดของคนร่างหนา ยิ่งเธอพยายามห้ามใจตัวเองมันก็ยิ่งคิด เพราะสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันคืออะไรกันแน่ มือเรียวผลักคนร่างหนาออก

"คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเราไม่ใช่สามีภรรยากัน คุณแค่ต้องการบางสิ่งบางอย่างในตัวฉัน และตอนนี้ก็แค่รอเวลา คุณอย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ"

หิตายะปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอด เขายันกายลุกขึ้นยืน..จริงด้วยเรากำลังทำอะไรอยู่ ทำไมเราถึงลืมเรื่องนั้นไปได้..ชายหนุ่มเดินออกจากห้องนั้นไปทันที ด้วยหัวใจที่โหยหาในร่างกายของเธอ แต่ก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้

หญิงสาวได้แต่มองตามไป มันควรเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอดาวพระศุกร์ ถ้าเธอคลอดลูกของเขาออกมาแล้ว เธอก็เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเขา

..หลายวันต่อมา..

วันนี้เป็นวันที่แจกจ่ายโบนัสให้กับพนักงาน พนักงานทุกคนต่างก็ใจจดใจจ่อคิดว่าจะได้จริงหรือไม่ พอถึงวัน..เห็นยอดเงินในบัญชีแล้วต่างก็ดีใจ และคิดว่าจะทุ่มเทกำลังกายกำลังใจให้กับบริษัทนี้ต่อไป

และบริษัทก็หยุดปีใหม่ตามวันที่กฎหมายกำหนด

"พรุ่งนี้ผมจะต้องได้เดินทางแล้ว..ผมฝากป้าดูแลเธอด้วยนะ" ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ทั้งสองก็ไม่ค่อยคุยกัน แม้เวลาทานข้าว ยังไม่ค่อยทานพร้อมกันเลย เพราะเหมือนมีอะไรขวางกั้นระหว่างพวกเขาทั้งสองอยู่

"ได้ค่ะ" ป้าแม่บ้านมีความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้มากมายที่อยากจะถาม แต่ถ้าเจ้านายไม่อยากจะเล่าอะไรให้ฟัง ป้าก็ได้แค่รับคำสั่งไปวัน ๆ

"นั่นคุณจะไปไหนคะ" พิมพ์ญาดาเห็นสามีเดินออกจากบ้านมาก็เลยเดินตาม

"จะไปบ้านหลังนั้นหน่อย"

"คะ?"

"ผมมีธุระจะคุยกับพี่ชาย เรื่องการผ่าตัดของคุณพ่อ"

"ฉันไปด้วยค่ะ" ที่จริงพิมพ์ญาดาก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมหิตายะถึงยอมปล่อยบริษัทให้สุขายะเป็นคนดูแลเอง