คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 11

ตอนที่ 11 พูดเสียหาย

หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหน้า ในใจรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ทว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของสกุลไป๋ ไม่เหมาะที่เขาจะเข้าไปยุ่ง

“เวรกรรม มีบาดแผลไปทั่วทั้งตัว…” เขาเดินเข้าไปดูบาดแผลของสองแม่ลูกจ้าวซื่อ แล้วเรียกลุงหู “พวกนางสองแม่ลูกอาศัยอยู่ในเรือนผุพัง ลมเข้าฝนรั่วเช่นนี้ไม่เหมาะจะรักษาบาดแผลนัก เหล่าหู ทำตามที่เจ้าว่าแล้วกัน พาพวกนางสองคนไปอยู่กับเจ้าสักสองสามวันเถิด”

แม้จ้าวหลานจะเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่ก็ซื่อสัตย์มาโดยตลอด ลุงหูก็เป็นคนมั่นคงเช่นกัน เหล่าเพื่อนร่วมหมู่บ้านเห็นหัวหน้าหมู่บ้านพูดดังนั้น ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากความ ได้แต่กระจายตัวกันไปเป็นกลุ่มๆ

ไป๋จื่อมองความหวังดีที่แท้จริงของลุงหูและหัวหน้าหมู่บ้านออก จากนั้นก็มองจ้าวหลาน ผู้เป็นมารดามีความกังวลอยู่ตลอด นางเป็นหญิงแต่งงานที่ไร้สามี ลูกสาวก็อายุไม่น้อยแล้ว สกุลหูมีเพียงบุรุษสองคน หูจ่างหลินและหูเฟิงอยู่กันตามลำพัง หากนางพาลูกสาวไปอยู่จริงๆ ก็อาจจะมีคำพูดไม่น่าฟังแพร่สะพัดออกไป นางอายุเท่านี้แล้วก็ช่างเถิด เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้ว ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ทว่าไป๋จื่อยังเด็ก ในอนาคตนางยังต้องหาสกุลดีๆ แต่งเข้าไป ไม่อาจถูกคำพูดลมปากทำลายชื่อเสียงได้

นางตัดสินใจ แล้วกล่าวกับลุงหูว่า “พี่หู ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ขอบคุณความหวังดีของพวกท่าน ในเมื่อแยกบ้านไม่ได้ เช่นนั้นพวกข้าก็จะอยู่ต่อ ข้ากับจื่อเอ๋อร์ล้วนบาดเจ็บทั้งคู่ ไปที่ใดล้วนเป็นภาระ อยู่ต่อก่อนก็ดีเหมือนกันเจ้าค่ะ”

หูจ่างหลินและหัวหน้าหมู่บ้านต่างรู้ความกังวลของนาง และต่างก็เข้าใจทางเลือกของนางเช่นกัน ถึงอย่างไรชื่อเสียงของสตรีก็ยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่ง เกี่ยวพันถึงความสุขตลอดชีวิต ไม่อาจทำทีเล่นทีจริงได้แม้สักนิด

ทั้งสองคนกำลังจะบอกลา แต่กลับได้ยินเสียงฟ้าร้องดังลั่นจากบนท้องฟ้า ตามมาด้วยเสียงลมกรรโชกอย่างบ้าคลั่ง พัดเอาเศษดินเศษทรายในลานบ้านขึ้นมา ทำให้คนต้องหรี่ตาลงเลยทีเดียว

หลายคนยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไร เพียงได้ยินเสียงโครมครามและเปราะหักดังขึ้น ตอนที่พวกเขาหันหน้าไปมอง เรือนผุพังที่ยากจะอาศัยอยู่ได้ก็พังทลายจนสิ้นแล้ว

เรือนผุพังนี้ไม่ได้ถูกลมคลั่งโหมพัดเป็นครั้งแรก ทุกครั้งในอดีตล้วนเป็นจ้าวหลานพาจื่อเอ๋อร์ไปหลบฝนหรือนอนหลับสักคืนในห้องโถงของเรือนใหญ่ ครั้นฝนหยุดแล้ว ก็ค่อยซ่อมเรือนผุพังของตนเองเพื่ออาศัยอยู่ต่อ ทว่าวันนี้นางมือหักแล้ว จะยังซ่อมเรือนได้อย่างไร

ไม่ต้องพูดถึงเจ้าใหญ่และเจ้ารองที่ยังไม่กลับมา ถึงจะกลับมาแล้ว เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดยอมช่วยนางเช่นกัน

เห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว หูจ่างหลินก็รีบกล่าวว่า “จ้าวหลาน เกรงว่าเรือนนี้ของเจ้าคงจะซ่อมไม่ได้ในทันที เอาอย่างนี้ ด้านหลังบ้านของพวกข้ามีเรือนเหลืออยู่หลังหนึ่ง แม้จะไม่เรียบร้อยมาก แต่ก็นับว่าอยู่อาศัยได้ อยู่ด้านนอกบ้านของข้าเช่นนี้ คงไม่ทำให้เกิดคำพูดเสียหายอะไร เจ้าไปอยู่ที่นั่นสักสองสามวันไม่ดีกว่าหรือ”

ครั้นหัวหน้าหมู่บ้านได้ยิน เขาก็รีบโน้มน้าว “ความคิดนี้ดีนัก ข้ารู้จักเรือนนั้น เป็นเรือนไม้หลังหนึ่ง อย่างน้อยก็ป้องลมกันฝนได้ อีกอย่างมือของเจ้าก็บาดเจ็บ ไป๋จื่อก็มีแผลทั่วทั้วตัว หากพานางไปนอนที่ชื้นแฉะ คงจะไม่ดีกับอาการบาดเจ็บของพวกเจ้าอย่างยิ่ง”

จ้าวหลานมองเรือนใหญ่ ประตูปิดสนิท ตามสัญชาตญาณของนาง พวกเขาลงกลอนจากด้านในแล้วแน่นอน วันนี้ถึงแม้นางจะพาจื่อเอ๋อร์ไปนอนพื้นชื้นแฉะในห้องโถงก็คงจะไม่เหมาะสม

นางมองจื่อเอ๋อร์อีก ตนเองน่ะช่างเถิด ทว่าบุตรสาวมีบาดแผลเต็มตัว จะทนลมแรงฝนหนาวเย็นทั้งคืนได้อย่างไรกัน

ในที่สุดนางก็กัดฟัน พลางพยักหน้า “พี่หู ข้าขอขอบคุณท่าน”

หูจ่างหลินโบกมือด้วยความเบิกบาน “มีอะไรต้องขอบคุณกันเล่า แค่บ้านเก่าว่างๆ เท่านั้น พวกเจ้ารอเดี๋ยว ข้าจะไปช่วยพวกเจ้านำผ้าห่มฝ้ายมา ในเรือนข้ามีเหลือเฟือทีเดียว” เขาพูดแล้วก็รีบร้อนไปหอบผ้าห่มฝ้ายผืนบางเต็มเตียงออกมา รวมถึงกะละมังไม้เก่าสองใบ

……….

ตอนที่ 12 บุรุษรูปงามน่าดึงดูด

ไป๋จื่อก็ลอดเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่มักจะใส่อยู่บ่อยๆ ออกมาสองสามตัว