คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 โจ๊กมันเทศ

เสบียงอาหารที่ขายได้ส่วนหนึ่งทุกปี ล้วนใช้ซื้อดินสอ น้ำหมึก และตำราให้กับไป๋เสี่ยวเฟิง เป็นเช่นนั้นเรื่อยมา เสบียงอาหารของสกุลไป๋จึงตึงมือยิ่งนัก

ส่วนบ้านของลุงหูมีที่ดินอยู่สองหมู่ แม้ว่าในตระกูลจะมีเพียงสองคน กินใช้นับว่าเพียงพอ แต่ก็ต้องซื้อของใช้ประจำวันเข้ามาในบ้าน บางครั้งยังป่วยไข้ เสบียงอาหารนี้ก็ตึงมือยิ่งเช่นกัน

นางถอนใจเสียงหนึ่ง แล้วตั้งไฟบนเตาดินก่อน จากนั้นค่อยต้มน้ำหม้อหนึ่ง ก่อนจะโยนข้าวสองกำมือที่ล้างเรียบร้อยแล้วเข้าไปในหม้อ

หลังจากเติมฟืนเข้าไปในเตาแล้ว นางถึงจะเดินออกจากห้องครัว กล่าวถามหูเฟิงที่ยืนตากเสื้อผ้าอยู่ใต้ชายคาเรือนว่า “หูเฟิง ผักที่บ้านนี้อยู่ที่ใดหรือ”

หูเฟิงหันกลับมาชำเลืองมองนางครั้งหนึ่ง เขาชี้ไปยังสิ่งของที่คล้ายกับก้อนตะปุ่มตะป่ำสีดำในมุมของห้องครัวโดยไม่ใส่ใจ

นั่นคือผักหรือ? นางหยิบจากในมุมออกมากำมือหนึ่ง แล้วเดินออกมาถามหูเฟิง “นี่คือผักอะไร”

หูเฟิงไม่ได้สนใจนาง เขาเดินเข้าไปในเรือนแล้ว

เฮอะ! หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นใบ้?

นางล้างก้อนตะปุ่มตะป่ำสีดำ เปลือกของมันหนามากจริงๆ จึงใช้มืดปอกเปลือกของมันออก หลังจากปอกเปลือกเรียบร้อยแล้ว กลิ่นหอมสดชื่นสายหนึ่งก็โชยเข้าสู่จมูก ซึ่งกลิ่นนั้นช่างเหมือนกับมันเทศอย่างยิ่ง

เด็กสาวหั่นมาชิมชิ้นเล็กๆ เหมือนกับมันเทศอย่างที่คิดไว้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดเปลือกของมันเทศนี้ถึงน่าเกลียดและเป็นสีดำเช่นนี้

มีมันเทศก็ใช้ได้ ไม่ถึงกับต้องดื่มน้ำแกงข้าวเพียงอย่างเดียว

นางล้างมันเทศอีกสองสามหัว หลังจากปอกเปลือกแล้วก็หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะโยนเข้าไปต้มกับข้าวในหม้อที่น้ำเพิ่งเดือด

นางชอบกินโจ๊กมันเทศมากมาแต่ไหนแต่ไร มันทั้งหอมหวานและนุ่มนวล ทั้งยังทำให้อิ่มท้องได้ง่าย เหมาะกับคนยากจนที่สุด

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม นางก็ยกโจ๊กมันเทศหอมฉุยมาขึ้นโต๊ะ หลังจากเติมมันเทศในข้าวที่มีน้ำเยอะๆ แล้ว มันก็ข้นขึ้นมาก ดูแล้วทำให้อยากอาหารอย่างยิ่ง ผนวกกับกลิ่นหอมๆ นี้ ก็ทำให้คนยากจะความคุมความอยากอาหารได้

ไม่ต้องรอให้ลุงหูไปเรียกกินข้าว หูเฟิงก็เดินออกมาด้วยตัวเอง ครั้นเห็นโจ๊กมันเทศบนโต๊ะ เขาก็เลิกคิ้วขึ้น พลางกวาดสายตามองไป๋จื่อ

ลุงหูยิ้มพลางกล่าว “ที่แท้ก้อนนี้ก็ทำอาหารได้เช่นนี้ด้วย พวกข้าต้มน้ำสะอาดแล้วก็กินเลยมาแต่ไหนแต่ไร”

“ก้อน? นี่ไม่ใช่มันเทศหรอกหรือ? เหตุใดท่านถึงเรียกมันว่าก้อนเล่า” ไป๋จื่อมีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

ฝ่ายลุงหูสงสัย “ที่แท้เจ้านี้เรียกว่ามันเทศหรือนี่? พวกข้าก็เพิ่งเคยกินเป็นครั้งแรก นี่เป็นสิ่งที่หูเฟิงขุดมาได้จากในป่า ทีแรกยังไม่กล้ากิน ทว่าข้าวในถังไม่พอแล้วจริงๆ ถึงได้ต้มมันกินอยู่สองครั้ง ครั้นกินเข้าไปแล้วไม่เป็นอะไร ก็เลยวางใจได้”

ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะไม่รู้ ว่านี่คือมันเทศ…

ขณะที่นางถือมันเทศในครั้งแรก ก็เหลือบสิ่งที่เหมือนกับหน่ออ่อนมากมายอยู่ข้างใต้ จึงกล่าวอีกว่า “มันเติบโตได้ด้วยตนเอง ข้าเห็นสองหน่ออ่อนในห้องครัว พรุ่งนี้ขุดดินปลูกมันไว้ในสวน ผ่านไปสองสามเดือนก็จะออกผล ไม่จำเป็นต้องใส่ปุ๋ยบ่อยนัก ปลูกง่ายยิ่ง”

ครั้นลุงหูฟังแล้วก็กระจ่างแจ้ง เขายิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ยอดเยี่ยมยิ่ง พรุ่งนี้หลังจากลงเมล็ดในดินแล้ว ก็จะเกลี่ยดินในสวน ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ก็ไม่ถือว่าเสียแรงไปมากเท่าไร ไม่ได้เสียหายอะไร”

หูเฟิงจับจ้องโจ๊กเบื้องหน้า พลางกล่าว “กินได้หรือยัง” เมื่อได้กลิ่นหอมๆ นี้แล้ว ท้องของเขาก็ส่งเสียงจ๊อกๆ อย่างไม่พอใจ