คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 ศพอัปยศที่บ้าคลั่ง

หูเฟิงวางเด็กสาวลง ก่อนจะมีสตรีนางหนึ่งร้องไห้กระโจนเข้ามา นางยื่นมืออันสั่นเทาไปสำรวจลมหายใจของเด็กสาวผู้นั้น แต่กลับพบว่าไร้ลมหายใจ จึงร้องไห้จนแทบจะขาดใจในทันที

สัญชาตญาณของหมอที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติกระตุ้นให้ไป๋จื่อวางกะละมังไม้ในมือลง แล้วมุ่งหน้าเข้าไปตรวจสอบสภาพของเด็กสาว

บัดนี้เด็กสาวอยู่ในสภาวะหยุดหายใจชั่วคราวอันเกิดจากการจมน้ำ จำเป็นต้องปั๊มหัวใจ ผายปอดกู้ชีพในทันที ไม่เช่นนั้นก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

นางกล่าวกับสตรีที่กำลังเจ็บปวดอยู่บนร่างของเด็กสาวว่า “รีบหลีกไป ข้าจะช่วยนาง”

สตรีนางนั้นช้อนสายตามองไป๋จื่อทั้งน้ำตา กล่าวด้วยความงุนงง “เจ้าว่าอะไรนะ?”

ไป๋จื่อรู้สึกร้อนใจ น้ำเสียงจึงดูไร้ความอดทนอย่างมาก “ท่านรีบหลีกไป ขืนชักช้าไม่ช่วยอีก ลูกสาวของท่านคงจะไม่มีชีวิตเหลือแล้ว”

อีกฝ่ายมองไป๋จื่ออย่างตะลึงลาน เด็กคนนี้กำลังพูดอะไรกันแน่? อิงจื่อตายไปแล้วแท้ๆ นางกลับบอกว่าช่วยได้อย่างนั้นหรือ?

ไป๋จื่อสนใจการช่วยคน จึงไม่ได้สนใจเรื่องอื่นมากนัก นางออกแรงดันสตรีนางนั้นออกไป ก่อนจะคร่อมระหว่างเอวของเด็กสาว สองมือสอดประสาน แล้วกดลงตรงหน้าอกของอีกฝ่ายอย่างแรง อีกทั้งเปิดริมฝีปากเพื่อผายปอดให้เด็กสาวด้วย

การกระทำนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึงจนต้องอ้าปากค้าง โดยเฉพาะบิดาของอิงจื่อที่เพิ่งมาถึง เขาโมโหจนจะเข้าไปตีไป๋จื่อ

กำปั้นราวกับก้อนเหล็กเงื้อขึ้นสูง ขณะที่กำลังจะกระแทกถูกพวงแก้มของไป๋จื่อ มือใหญ่ที่มีเต็มไปด้วยผิวหนังแห้งกระด้างก็คว้ากำปั้นบิดาของอิงจื่อเอาไว้

“เจ้าทำอะไร?” บิดาของอิงจื่อตวาดใส่หูเฟิงด้วยความเดือดดาลสุดขีด

หูเฟิงมีสีหน้าเรียบเฉย พลางกวาดสายตามองไป๋จื่อที่ยังคงกดหน้าอกและผายปอดไม่ยอมหยุด แล้วกล่าวเสียงทุ้ม “นางกำลังช่วยลูกสาวของท่านอยู่”

“นางกำลังช่วยด้วยวิธีใด? เห็นชัดๆ ว่านางกำลัง…” บิดาของอิงจื่อพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

ทว่าเขายังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นอิงจื่อที่เดิมทีใบหน้าไร้ชีวิตชีวาพลันสำลักน้ำออกมาเต็มหน้าไป๋จื่อคำหนึ่ง จากนั้นนางก็ไออย่างรุนแรง ขณะเดียวกันก็สำลักน้ำออกมาไม่หยุดหย่อน…

คนที่ไร้ลมหายใจไปแล้วแท้ๆ แต่บัดนี้กลับมามีชีวิตแล้ว

บิดาและมารดาของอิงจื่อ รวมไปถึงทุกคนที่มุงดูอยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

ที่แท้ไป๋จื่อก็กำลังช่วยคนจริงๆ และไม่ใช่ศพอัปยศที่บ้าคลั่งด้วย…

ในดวงตาของหูเฟิงที่แต่เดิมเคร่งขรึมและอ้างว้าง พลันเปล่งประกายที่ต่างไปจากเดิม ราวกับบนเส้นทางรกชัฏที่มืดมนและไม่เคยมีปลายทาง กลับมีตะเกียงนำทางสว่างจ้าผุดขึ้นมา

เขามองไป๋จื่ออย่างลึกซึ้งครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากฝูงชนไป

“ฟื้นแล้วจริงๆ หรือ? จื่อยาโถวช่างมีความสามารถเหลือเกิน คนตายไปแล้วแท้ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะช่วยกลับมาได้”

“แปลกประหลาดยิ่งนัก เด็กสาวไป๋จื่อผู้นี้เมื่อกลางวันก็ตายไปแล้วรอบหนึ่ง แต่กลับมีชีวิตคืนกลับมาอย่างน่าประหลาด ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องบังเอิญหรือ?”

“ไอ้หยา! ไม่ต้องพูดแล้ว เงียบปากเร็ว ข้าฟังแล้วขนลุกไปแล้ว ไปๆๆ รีบไปเถิด นี่ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน”