คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 121

ตอนที่ 121 หมอซ่ง

ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง

เมิ่งหนานมององครักษ์จิน ฝ่ายหลังสายหน้าพร้อมทำหน้าตาตื่นกลัว “ไม่ได้ คุณชาย หวงไฉอยู่กับข้ามันเป็นสิบปีแล้ว ข้าไม่ยอมขายมันแน่”

เดิมทีเมิ่งหนานก็ไม่คิดจะขายหวงไฉ เพียงแค่มองเขาครั้งเดียว เขาจำต้องตื่นตัวขนาดนี้เลยหรือ

“แม่นางไป๋ หวงไฉนี้เป็นม้าคู่ใจขององครักษ์จิน คงจะขายไม่ได้ เอาเช่นนี้ดีกว่า ข้ากลับไปใช้ใบสั่งยาของเจ้า สามวันให้หลังหากใบหน้าของข้าดีขึ้น ข้าจะให้คนส่งม้ามาให้เจ้าตัวหนึ่ง ถือเป็นค่าจ้างและขอบคุณ เป็นอย่างไร” เมิ่งหนานกล่าว

ไป๋จื่อดีใจนัก ไม่ต้องใช้เงินซื้อม้านับว่าเป็นเรื่องดี นางย่อมไม่ปฏิเสธ ยิ่งไม่กว่านั้น นี่เป็นค่าตอบแทนที่นางควรจะได้

“ใต้เท้าจะทำดีแล้ว ก็ทำให้ถึงที่สุดเลยสิเจ้าคะ เชื่อมรถเตรียมไว้ให้ข้าเลย ข้าจะได้ไม่ต้องไปขอให้คนอื่นทำ”

องครักษ์จินหัวเราะออกเสียง “เด็กคนนี้ ยอมหยวนให้เจ้าเสียสามส่วน เจ้ากลับไม่ไว้หน้า ได้คืบจะเอาศอก!”

เด็กสาวยักไหล่ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ ชัดขึ้น “ข้ากับใต้เท้าพบกันครั้งแรกรู้สึกถูกชะตา ใต้เท้าช่วยเหลือข้า ข้าก็ช่วยเหลือใต้เท้า คิดดูแล้วก็นับว่าเป็นสหายแล้วล่ะเจ้าค่ะ ระหว่างเพื่อน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ใต้เท้าไม่ปฏิเสธหรอกกระมัง”

เมิ่งหนานก็ยินดีนัก เด็กคนนี้ช่างน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ

เขาชี้ใบหน้าของตนเอง “ข้ายอมรับเงื่อนไขของเจ้าก็ได้ แต่เจ้าอย่าได้ลืมเสียล่ะ นอกเสียจากใบหน้าของข้าจะดีขึ้น ไม่เช่นนั้นทุกอย่างถือเป็นโมฆะ”

ไป๋จื่อย่อมมั่นใจในวิชาแพทย์ของตนเอง “ใบสั่งยาที่ข้าออกให้ หลังจากใต้เท้ากลับไปใช้ คืนนี้ก็จะเห็นผลแล้ว รับรองว่าท่านหลับสบายแน่เจ้าค่ะ” ส่วนที่เน่าเปื่อยบนใบหน้า ไม่เพียงแต่ส่งกลิ่นเหม็น แต่ยังคันคะเยอ เกรงว่าเขานอนไม่หลับมาหลายวันแล้วกระมัง

เมิ่งหนานพยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวขึ้นรถมา เร่งเดินทางกลับเมิ่ง

ครั้นเข้าเมืองแล้ว เขามุ่งหน้าไปยังร้านยาที่ใหญ่ที่สุดในเมือง โถงสมุนไพร

ในร้านยามีหมอท่านหนึ่งนั่งอยู่ เป็นหมอที่มีชื่อเสียงอยู่บ้างในเมือง ผู้คนเรียกเขาว่าซ่งซานเฉียน

“หมอซ่งอยู่หรือไม่” เมิ่งหนานถามเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านจำเมิ่งหนานได้ จึงรีบเดินออกมาจากด้านหลังตู้ ก่อนจะประสานมือคารวะ “เหตุใดใต้เท้าถึงมาด้วยตนเองเล่า มีคำสั่งอะไร แค่บอกมาก็พอแล้วขอรับ”

“ข้าผ่านมาพอดี เรียกหมอซ่งของพวกเจ้าออกมาสักหน่อยสิ” เมิ่งหนานกล่าว

เจ้าของร้านรีบไปยังห้องด้านข้างที่หมอซ่งอยู่ เพื่อเชิญหมอซ่งที่กำลังผสมสมุนไพรออกมา

ใบหน้าของเมิ่งหนาน ปกติแล้วหมอซ่งเป็นคนรักษา ใช้ยาและเวลามาระยะหนึ่งแล้ว แต่กลับไม่เคยเห็นผล ในใจของเขาร้อนรนยิ่งนัก วันนี้ใต้เท้าเมิ่งมาด้วยตนเอง ทำเอาเขาหวั่นใจจนขนสั่นไปหมดแล้ว

“ตะ ใต้เท้า”

เมิ่งหนานเหลือบตามองเขาครั้งหนึ่ง ก่อนจะหยิบผ้าที่ไป๋จื่อให้เขาออกจากในกระเป๋าแขนเสื้อ แล้วส่งไปยังตรงหน้าของหมอซ่ง “ท่านดูใบสั่งยานี้หน่อย”

หมอซ่งเห็นเขาไม่ได้กล่าวตำหนิอะไร จึงวางใจลงบ้าง รีบรับผ้ามากางออก บนผ้าขี้ริ้วที่ซักจนขาวเขียนใบสั่งยาเอาไว้ คล้ายกับใบสั่งยาที่ตนออกให้ใต้เท้าเมิ่งมาก แต่ก็มีส่วนที่แตกต่างกันอยู่ เพียงเพิ่มปริมาณยาขึ้นมาเท่านั้น รวมถึงยาที่ในชีวิตนี้เขาไม่กล้าใช้

“น่ะ นี่มัน ท่านได้มามันจากที่ใดหรือขอรับ” หมอซ่งถาม

“เจ้าดูก่อนสิ ว่าใบสั่งยานี้รักษาโรคอะไร” เมิ่งหนานไม่ตอบ กลับย้อนถามเสียด้วยซ้ำ

“เรียนใต้เท้า ใบสั่งยานี้คลับคล้ายคลับคลากับใบสั่งยาที่ข้าออกให้ท่าน เป็นยาถอนพิษขอรับ”

เมิ่งหนานถามอีก “พิษของข้า ใบสั่งยานี้รักษาได้หรือไม่” เขากล่าวพลางมองหมอซ่งอย่างเย็นชา

หมอซ่งพยักหน้าก่อน จากนั้นก็ส่ายหน้า สีหน้าหวาดหวั่นนัก