คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 123

ตอนที่ 123 น้ำเข้าสมอง

หลิวซื่อรีบเอ่ย “ท่านแม่ ท่านเลอะเลือนแล้ว วันนี้ไป๋จื่อและจ้าวหลานได้เงินหนึ่งร้อยตำลึงไป และพวกนางยังแบ่งที่ดินอยู่อาศัยและที่นาจากท่านหัวหน้าหมู่บ้านได้อีก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นทรัพย์สมบัติ หากคืนดีกับพวกนางได้ ของเหล่านี้ไม่ใช่ว่าล้วนเป็นของสกุลไป๋หรือ”

เมื่อเจ้าใหญ่ได้ยินดังนั้น เขาก็รีบเข้ามาใกล้ “ใช่ๆๆ ภรรยาของข้าพูดไม่ผิด ขอเพียงพวกเราคืนดีกับไป๋จื่อและจ้าวหลานได้ แล้วรับพวกนางกลับมา ของเหล่านี้ย่อมต้องยึดมาไม่ใช่หรือ ต่อไปหากพวกนางคิดแยกบ้านอีก พวกเราก็ให้พวกนางไปดังเดิม”

หญิงชราแค่นหัวเราะ “พวกนางช่างได้เปรียบนัก หากไม่ใช่เพราะเห็นเงินและที่นา ชีวิตนี้ของพวกนางก็อย่าได้คิดจะเหยีบเข้าสกุลไป๋ของพวกเราอีกเลย”

บัดนี้จางซื่อและไป๋เจินจูหอบกระเป๋าเข้ามาในลานบ้าน ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาพอ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ย “พูดเหมือนไป๋จื่อกับจ้าวหลานฝันอยากจะกลับมาอย่างไรอย่างนั้น”

หลิวซื่อถลึงตามองจางซื่อ ก่อนจะกล่าวด้วยความโมโห “เจ้ายังรู้จักกลับมาด้วยหรือ เหตุใดรีบไปนัก”

จางซื่อก็มีไฟโทสะอยู่เต็มเปี่ยม “ทำไม เห็นข้าไม่ได้ถูกโบยเช่นเดียวกับพวกเจ้า ก็เลยไม่พอใจอย่างนั้นหรือ”

หญิงชราปวดหัวกับการต่อแกต่อคำของพวกนาง จึงตำหนิว่า “หุบปากให้หมด บ้านนี้ยังคึกคักไม่พอหรืออย่างไร”

นางหันหน้าไปถลึงตามองจางซื่อ “ในเมื่อกลับมาแล้วก็ไปทำอาหาร อย่าจงใจหาเรื่องที่นี้”

จงใจหาเรื่อง?

จางซื่ออยากจะหมุนกายจากไปเสียจริง หากไม่ใช่เพราะนางรู้ว่าฟู่กุ้ยถูกโบยสิบไม้ และเพราะในใจนางยังนึกถึงบุตรชาย ไม่เช่นนั้นนางคงไม่กลับมา

นางเดินไปถึงข้างกายบุตรชาย ครั้นเห็นใบหน้าซีดขาวของเขา อีกทั้งท่าทางที่แม้แต่จะยืนให้ตรงยังไม่ได้ ขอบตาของนางก็แดงขึ้นมาทันที “ฟู่กุ้ย เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บหรือไม่”

ฟู่กุ้ยส่ายหน้า “ท่านแม่ ท่านกลับมาก็ดีแล้ว ข้าไม่เจ็บหรอก”

หัวใจของจางซื่อมีแต่ความคั่งแค้น หากไม่ใช่เพราะหญิงชราและหลิวซื่อเอาแต่ได้ ฟู่กุ้ยของนางคงไม่ถูกพัวพันจนถูกตีไปด้วย

“ไป แม่จะประคองเจ้าเข้าไป” ในใจเจ้ารองเจ็บปวดเช่นกัน บุตรชายต้องมารับผิดที่ไม่ได้ก่อกับพวกเขา ช่างไม่คุ้มกันเอาเสียเลย

ครั้นหลับถึงห้อง จางซื่อก็วางกระเป๋าผ้าลงบนเตียง กาอนจะหันไปถลึงตากล่าวกับเจ้ารอง “เจ้ามีสมองเหมือนหมูหรือ? รู้อยู่แท้ๆ ว่าท่านแม่และหลิวซื่อจะไปขู่เอาเงิน เจ้าก็ยังพาฟู่กุ้ยไปด้วย น้ำเข้าสมองเจ้าไปแล้วหรืออย่างไร”

เจ้ารองถูกตีไปสิบห้าครั้ง บั้นท้ายแตกไปหมดแล้ว เจ็บจนเขาอยากจะด่าทอ เดิมคิดตะนอนคว่ำบนเตียง กลับถูกจางซื่อขวางทางไว้ เขาจึงพูดอย่างไม่พอใจว่า “แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร หากข้าไม่ไป พวกเขาได้ประโยชน์อะไรจากจ้าวหลาน ยิ่งไม่มีทางแบ่งให้บ้านรองของพวกเรา แล้วข้าจะไม่ไปได้หรือ”

“ประโยชน์?” นางหัวเราะเสียงเย็น แล้วชี้ไปที่บั้นท้ายของเขา “นี่คือประโยชน์ที่เจ้าได้รับ”

สามีมีสีหน้าจนใจ “ใครจะคิดได้ว่านางเด็กน่าตายไป๋จื่อจะไปฟ้องร้องที่ศาลาว่าการ อีกทั้งยังนำใต้เท้าตัดสินคดีมาคนหนึ่ง หากข้าคิดถึงเรื่องพวกนี้ได้ ถึงจะตีข้าให้ตาย ข้าก็ไม่ตามไปหรอก”

จางซื่อชี้ไปที่หัวสมองของเขา “หัวสมองของเจ้าเนี่ย คิดถึงอะไรได้บ้าง เจ้าไม่รู้สึกหรือว่านางเด็กไป๋จื่อนั่นไม่เหมือนกับเมื่อก่อน เจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะสั่งสอนนางได้ตามใจหรือ” นางหันไปมองข้างนอก หญิงชรากำลังซุบซิบอะไรบางอย่างเสียงเบาอยู่ในโถงกับหลิวซื่อ นางจึงแค่นหัวเราะอีกเสียง “ตอนที่ไล่คนออกจากประตูตระกูลไป ช่างไม่มีน้ำใจสักนิด ตอนนี้พวกนางเจริญก้าวหน้า ก็คิดจะไปรับกลับมา บนโลกนี้มีเรื่องดีเช่นนี้อยู่จริงหรือ เจ้ารอง หากเจ้าเป็นไป๋จื่อกับจ้าวหลาน เจ้าจะยังกลับมาอีกหรือ”