คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 มาก่อนได้ก่อน

จางซื่อไม่ได้พูดอะไร ไม่ว่าอย่างไรไป๋จื่อก็เป็นคนนอก จะเป็นหรือตายไม่เกี่ยวข้องกับนางแม้สักนิด บุตรสาวตนเองมีความสุขสิถึงจะสำคัญที่สุด

“เจินจู บัดนี้ไป๋จื่อไม่อยู่แล้ว งานในบ้านคงจะต้องให้เจ้าเป็นคนทำ ไม่อาจเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”

เจินจูพยักหน้าหงึกหงัก “ได้เจ้าค่ะ ต้องการให้ข้าทำอะไร ท่านแม่บอกข้าก็พอ สิ่งที่ไป๋จื่อทำได้ ข้าก็ทำได้เหมือนกัน มีหรือข้าจะทำได้ด้อยกว่านาง”

ผู้เป็นมารดาถอนใจเสียงหนึ่ง ในใจของนางรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง เจินจูเด็กคนนี้ ตั้งแต่เล็กไม่เคยได้ทำงานอะไร ทุกครั้งเวลาที่มีเรื่องก็จะเรียกไป๋จื่อ เห็นตนเองเป็นคุณหนูของสกุลไป๋ เห็นไป๋จื่อเป็นสาวใช้ของตนเอง มารดาของตนไม่ได้ว่าอะไร ท่านย่าและหลิวซื่อยิ่งทำเป็นมองไม่เห็น ทำให้เจินจูเคยชิน ตอนนี้เริ่มให้นางทำงานบ้าน ก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะทำได้หรือไม่

…

หลังจากไป๋จื่อส่งเมิ่งหนานและองครักษ์จินไปแล้ว ครั้นกลับถึงสกุลหู จ้าวหลานก็จูงนางเพื่อไปถามไถ่ “จื่อเอ๋อร์ เจ้าพูดเร็ว ใบสั่งยาที่เจ้าเขียนให้ใต้เท้าเมิ่งเมื่อครู่ แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าเขียนหนังสือได้ตั้งแต่เมื่อใด ทั้งยังเขียนใบสั่งยาได้อีก”

ไป๋จื่อกล่าว “ท่านแม่ หลายปีมานี้ข้าอยู่ข้างกายไป๋เสี่ยวเฟิงตลอด จึงเขียนหนังสือเป็นตั้งนานแล้ว ใบสั่งยานี้ก็เป็นสิ่งที่ข้าเรียนมาจากตำราแพทย์ ก็แค่ใช้ตามที่เรียนมาเท่านั้น”

จ้าวหลานเชื่อครึ่ง สงสัยครึ่ง “เป็นเช่นนั้นจริงหรือ”

“เป็นเช่นนั้นจริงเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นท่านคิดว่าอย่างไรเล่า” ไป๋จื่อพยักหน้าอย่างจริงจัง

ฝ่ายมารดามองบุตรสาวตรงหน้า อีกฝ่ายยังคงเป็นบุตรสาวของนาง แต่คล้ายกับไม่ใช่บุตรสาวคนที่นางคุ้นเคย ดีที่นางยังคงจิตใจดีและเชื่อฟังเฉกเช่นเมื่อก่อน

“เอาล่ะ ท่านแม่ อย่าคิดเพ้อเจ้อเลยเจ้าค่ะ ท่านไปพักผ่อนเถอะ ตอนบ่ายยังต้องไปดูที่นาของพวกเราอีกนะเจ้าคะ”

จ้าวหลานรับคำเสียงหนึ่ง ก่อนจะหมุนกายไปที่เรือนไม้ด้านหลัง

ครั้นมองส่งจ้าวหลานจากสกุลหูไปแล้ว คราวนี้ไป๋จื่อก็หันไปมองโถงเรือน ยิ้มกล่าวว่า “ออกมาเถอะ”

เงาร่างของหูเฟิงเดินออกมาจากเงามือด้านหลังประตูโถงเรือน เพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงตรงหน้าของไป๋จื่อ เขาจ้องไป๋จื่อเขม็งด้วยสายตาเย็นชา “ดูท่าทางเจ้าคงจะรู้แล้วว่าข้าจะพูดอะไร”

ไป๋จื่อยักไหล่ “แน่นอน นอกเสียจากเจ้าจะเร่งให้ข้ารักษาเจ้าแล้ว เจ้ายังจะพูดอะไรกับข้าอีกเล่า”

หูเฟิงมีสีหน้าไม่พอใจ “ตอนนี้เข็มเงินก็มีแล้ว เงินซื้อยาก็มีแล้ว เจ้ายังรออะไรอยู่อีก”

เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย บนใบหน้าตรงหน้านางเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ราวกับเด็กที่ยากนักจะได้ลูกกวาดสักเม็ดหนึ่ง ทว่าจู่ๆ ลูกกวาดก็ถูกคนแย่งไป ช่างน่าน้อยใจนัก

นางอดไม่อยู่ หัวเราะก๊ากออกมาเสียงหนึ่ง ดวงตาโตโค้ง เผยฟันที่เรียงตัวสวยแถวหนึ่ง ลักยิ้มเล็กๆ ตรงพวงแก้มคล้ายกับปรากฏออกมา

ไป๋จื่อชี้หูเฟิง พลางหัวเราะว่า “เจ้าคงไม่ได้รู้สึกอิจฉา ที่ข้ารักษาให้ใต้เท้าเมิ่งก่อนกระมัง”

ชายหนุ่มก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเลิกคิ้วก่อนจะกล่าวว่า “ธรรมดาแล้วใครมาก่อนย่อมได้ก่อน ข้ามาก่อนชัดๆ แต่เจ้ากลับปล่อยปละไม่สนใจข้า แล้วรักษาให้เขาก่อน”

บัดนี้นางยิ่งหัวเราะมากขึ้นไม่ยอมหยุด คนผู้นี้ ยามที่พูดล้อเล่นด้วยสีหน้าจริงจัง ช่างน่าหัวร่อเสียจริงๆ เลย

“เอาล่ะๆ เจ้าอย่าโกรธเลย วันนี้ข้าจะรักษาให้เจ้า”

หูเฟิงกอดอก ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย “วันนี้หรือ? กี่ยาม?”

เหอะ…ช่างไม่อดทนเอาเสียเลย

“ตอนนี้ ตอนนี้ได้หรือไม่” นางยอมแพ้แล้ว ด้วยสายตากดอัดของเขาในตอนนี้ นางเลือกที่จะยอมแพ้

เขากลับหลังหันไป แล้วกล่าวกับนางสองคำอย่างเฉยชา “ตามมา”