คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 161

ตอนที่ 161 เหตุใดหูเฟิงถึงโกรธ

องครักษ์จินไม่ได้ตอบ ส่วนหูเฟิงถลึงตามองนาง กล่าวด้วยความโมโหว่า “เมื่อครู่เจ้าทำอะไร อยากตายหรือ”

ไป๋จื่อตะลึงงัน เมื่อครู่? เมื่อครู่นางทำอะไร โยนหินใส่เสือน่ะหรือ

องครักษ์จินรีบโน้มน้าว “เจ้าอย่าไปดุนางเลย แม่นางไป๋ก็เป็นห่วงเจ้าเหมือนกัน นางเพียงอยากช่วยเจ้า และนางทำไปแล้ว อีกทั้งนางยังคลายวิกฤตให้เจ้าตั้งหลายครั้งไม่ใช่หรือ”

หูเฟิงเพียงรู้ว่าหากยั่วโมโหเสือเข้า แล้วมันกระโจนเข้าไปกัดนาง เขาอาจจะช่วยนางไม่ทันกาลก็เป็นได้

ครั้นคิดถึงอันตรายในตอนนั้น คิดถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นเพราะนางไม่ดูแลตัวเอง หัวใจของเขาก็พลันเต็มไปด้วยความโกรธ

“เจ้าเป็นลมไปอย่างคนแซ่เมิ่งนั่นไม่ได้หรือ เป็นแค่แม่นางคนหนึ่ง เหตุใดถึงได้กล้าบ้าบิ่นเช่นนี้”

เหตุใดถึงได้กล้าเช่นนี้ แล้วผิดกฎหมายหรือ

ไป๋จื่อถูกเขาสั่งสอนจนตะลึง ด้วยไม่แน่ใจว่าเขาโกรธเรื่องอะไรกันแน่

หูเฟิงไม่สนใจนางอีก เขายืมกระบี่ยาวจากองครักษ์จิน แล้วฟันรากที่แท้จริงของใบจื่อม่านเถิงออกในครั้งเดียว

หลังจากพวกเขาเก็บใบจื่อม่านเถิงเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดเมิ่งหนานก็ฟื้น ใบหน้าของเขายังคงซีดขาวเหมือนกระดาษ ดวงตาลุกลนมองไปรอบๆ ทั้งซ้ายและขวา ครั้นเห็นทุกคนปลอดภัย เสือก็หายไปแล้วเช่นกัน สุดท้ายเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พวกเจ้า พวกเจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง”

องครักษ์จินรีบนำขวดน้ำที่เหน็บอยู่ตรงเอวส่งให้เมิ่งหนาน พลางยิ้มกล่าว “พวกข้าล้วนสบายดีขอรับ ท่านต่างหาก หลับสบายหรือไม่”

เมิ่งหนานมีสีหน้าเก้อเขิน เขาหลับไม่สบายเลยต่างหาก ในฝันยังถูกเสือวิ่งไล่ จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกเข่าอ่อนอยู่เลย

หูเฟิงใช้เชือกมัดต้นจื่อม่านเถิงกองไว้ด้วยกันจนเรียบร้อย ก่อนจะกล่าวเสียงหงุดหงิดกับเมิ่งหนาน โดยที่ไม่หันไปมองเขาเลยสักนิดว่า “ในเมื่อตื่นแล้วก็แบกมัดต้นไม้นี่ขึ้นหลัง ควรจะลงเขาได้แล้ว”

ท่าทางของหูเฟิงดูแล้วผิดปกติอย่างมาก เมิ่งหนานถามองครักษ์จินเสียงเบา “เขาเป็นอะไรไป”

องครักษ์จินยื่นนิ้วไว้ตรงข้างริมฝีปาก ส่งสัญญาณบอกให้คุณชายของเขาอย่าเพิ่งถาม

ทั้งสองคนเดินมาข้างหน้าหูเฟิง แต่ละคนแบกมัดต้นจื่อม่านเถิงไว้ข้างหลังหนึ่งมัด

ทั้งหมดมีอยู่สี่มัด ตอนนี้เหลืออยู่สองมัด ไป๋จื่อรีบเดินเข้าไป ทว่าเพิ่งคิดจะยื่นมือออกไปหยิบมาสักมัดหนึ่ง กลับเห็นหูเฟิงแบกมัดต้นไม้ทั้งสองไว้บนหลัง แล้วหมุนกายเดินไป

ไป๋จื่อรีบตามเขาไป “ข้ายังมีแรงอยู่ ให้ข้าช่วยมัดหนึ่งเถอะ”

หูเฟิงเดินไปข้างหน้าด้วยความโมโห ไม่สนใจนาง ราวกับไม่ได้ยินเสียงของนางอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าถือไหวจริงๆ ให้ข้าถือมัดหนึ่งเถอะ” นางคิดจะขวางเขาไว้ด้วยความร้อนใจ

หูเฟิงพลันเบี่ยงกายหลบนาง ไม่มองนางสักนิด

“นี่ ข้าก็แค่โยนให้ใส่เสือแค่สองก้อนไม่ใช่หรือ เจ้าจะโกรธก็เรื่องของเจ้าเถอะ ข้าจะไม่โต้เถียงกับเจ้า เจ้าต่างหากได้คืบจะเอาศอก ไม่ยอมจบสิ้นกระมัง”

ชายหนุ่มยังคงไม่สนใจนาง

นางก็โมโหขึ้นมาแล้วเช่นกัน ร้องตะโกนอยู่ข้างหลังเขาว่า “ข้ารู้ เจ้ากลัวข้าถูกเสือทำร้าย ถึงตอนนั้นแล้วจะไม่มีใครรักษาเจ้า แต่เจ้าวางใจเถอะ ต่อให้ข้าเหลือลมหายใจสุดท้าย ข้าก็จะรักษาเจ้าให้หาย”

ในที่สุดหูเฟิงก็หยุดฝีเท้า เขาหันกลับมาโดยพลัน แต่ไป๋จื่อหยุดไม่ทัน ชนกับแผงอกของเขาอย่างจัง จนจมูกของนางรู้สึกเจ็บ