คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 159

ตอนที่ 159 ใบจื่อม่านเถิง

ไป๋จื่อตะลึงลาน คราวนี้ถึงจะรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากออกไป เฮ้อ…ไม่อาจปล่อยเนื้อปล่อยตัวได้เลยจริงๆ ครั้นทำตัวตามใจขึ้นมา ก็มักจะหลุดพูดจาออกไปเช่นนี้

นางยิ้มแห้งๆ “ข้าก็แค่ล้อเล่น เหตุใดจริงจังเช่นนี้”

ล้อเล่น? เมื่อครู่นางดูไม่เหมือนพูดเล่นเลย

หูเฟิงไม่ได้ถามอีก เมิ่งหนานเองก็ไม่ได้คิดถาม เพราะหัวใจเขาเต้นแรงอยู่ตลอด พลางปลอบใจตนเองไม่ยอมหยุด แม้ป่านี้จะดูมืดทึบน่ากลัว แต่น่าจะเป็นแค่ป่าขนาดเล็กธรรมดาเท่านั้น ไม่มีทางมีเสืออยู่ภายใน ไม่มีทางเด็ดขาด

หูเฟิงนำทางอยู่ข้างหน้า องครักษ์จินคุ้มกันอยู่ข้างหลัง ไป๋จื่อและเมิ่งหนานถูกทั้งสองคนขนาบอยู่ตรงกลาง การเดินแถวเช่นนี้ ถึงแม้จะเดินอยู่ในป่าเขาลึก แต่ก็ทำให้คนสบายใจขึ้นมาได้ ไม่ได้น่ากลัวถึงเพียงนั้น

อย่างน้อยไป๋จื่อก็รู้สึกเช่นนั้น นางเข้าป่ามาเป็นครั้งที่สอง จึงไม่ได้ลุกลนหวาดกลัวเมื่อตอนมาครั้งแรกอย่างเห็นได้ชัด

เมิ่งหนานเดินอยู่ข้างหลังไป๋จื่อ ในมือกำกริชติดตัวแน่น ทุกย่างก้าวที่เดินไปข้างหน้า ใบหน้าของเขาราวกับซีดขาวลงไปหนึ่งส่วน

“ยะ ยังไม่ถึงอีกหรือ” ยิ่งเดินเข้าไปในป่า หัวใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น ราวกับข้างหน้ามีเสือตัวใหญ่กำลังรอเขาอยู่

ไป๋จื่อมองไปรอบๆ “ใกล้แล้วเจ้าค่ะ อยู่แถวๆ นี้แหละ ครั้งก่อนข้าเห็นมันอยู่บริเวณนี้”

องครักษ์จินถาม “รอบๆ ป่านี้ดูคล้ายกันไปหมด เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าสถานที่ที่เห็นในครั้งก่อนจะอยู่บริเวณนี้”

เด็กสาวชี้ไปที่วัชพืชที่อยู่ข้างทาง นั่นเป็นเพียงวัชพืชในสายตาขององครักษ์จิน แต่ในสายตาของไป๋จื่อ พวกมันเป็นสมุนไพรที่มีคุณสมบัติลดไข้ “นี่คือหญ้าตั้นหยิน ตอนที่ข้ามาครั้งก่อน ข้าเห็นมันอยู่บริเวณนี้ ส่วนใบจื่อม่านเถิงก็คือสิ่งที่ข้าเห็นอยู่ด้านหลังหญ้าตั้นหยิน ไม่ผิดแน่”

เมิ่งหนานเห็นหน้าพูดด้วยความมั่นใจ ก็เริ่มรู้สึกวางใจลง ดูท่าทางไม่จำเป็นต้องเข้าไปในป่าลึกอีก และวันนี้ไม่น่าได้เจอเสือแล้ว

หลังจากเดินไปอีกหลายก้าว จู่ๆ ไป๋จื่อก็หยุดฝีเท้า นางชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ทางซ้ายมือด้านหน้าด้วยความตื่นเต้น “ดูสิ นั่นคือใบจื่อม่านเถิงล่ะ”

ทั้งสามคนมองตามนิ้วมือนางไป เห็นเถาวัลย์สีม่วงยั้วเยี้ยพันอยู่บนต้นไม้เก่าแก่ขนาดยักษ์ใหญ่ ใบไม้บนเถาเป็นรูปทรงสามเหลี่ยม มีสีม่วงอ่อนและสีม่วงเข้ม ระหว่างใบปรากฏให้เห็นดอกไม้เล็กๆ สีม่วงแดงอยู่ประปราย แม้จะไม่ได้อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์สาดส่อง แต่ดอกไม้เหล่านั้นก็ยังคงเบ่งบานงดงามอย่างยิ่ง เห็นได้ถึงการเจริญเติบโตที่ยอดเยี่ยม

เมิ่งหนานมองอยู่พักหนึ่ง เพราะเขาไม่เห็นว่ามีจุดใดพิเศษเลยจริงๆ “นี่คือสมุนไพรอะไร รักษาโรคอะไรได้หรือ”

ไป๋จื่อก้าวไปข้างหน้า เด็ดใบของเถาวัลย์มาดมเล็กน้อย เป็นกลิ่นนั้นจริงๆ อีกทั้งหอมเข้มข้นยิ่งกว่าที่นางเคยดมในยุคปัจจุบันด้วยซ้ำไป ดูท่าทางประสิทธิภาพในการเร่งการเจริญเติบโตน่าจะดีกว่า อาจจะไม่ต้องใช้เวลาถึงสามสิบวัน มันฝรั่งก็น่าจะออกผลได้แล้ว

“นี่เรียกว่าใบจื่อม่านเถิงเจ้าค่ะ ไม่ได้ใช้รักษาโรค ข้าจะใช้มันปลูกลงดิน ทุกคนอย่าได้อยู่เฉยเจ้าค่ะ ช่วยข้าหารากของใบจื่อม่านเถิง ขอเพียงหารากของมันเจอ เมื่อตัดรากของมันได้ พวกเราก็จะดึงเถาวัลย์เหล่านี้ลงจากต้นไม้ได้อย่างง่ายดาย และไม่ทำลายใบเถาวัลย์ด้วยเจ้าค่ะ”

รอบๆ ต้นไม้เต็มไปด้วยเถาวัลย์ ทั้งสี่คนเริ่มเคลื่อนไหว แต่ละคนจับจ้องต้นไม้ มองตามเถาวัลย์บนต้นไม้เพื่อตามหาราก

หลังจากทั้งสี่คนตามหาและเดินวนรอบต้นไม้อยู่สักพักหนึ่ง พวกเขาก็ไปรวมตัวกันตรงเนินดิน เถาวัลย์ที่อยู่ในมือของพวกเขารวมอยู่บนก้านไม้หนาเท่าแขนของบุรุษ

ก้านไม้หนาอย่างยิ่งนั้นยื่นเหยียดไปยังด้านหลังเนินดิน ดูท่าทางรากที่แท้จริงของใบจื่อม่านเถิงจะอยู่ด้านหลังเนินดินนั่น