คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 157

ตอนที่ 157 ขุดผักป่า

หลิวซื่อรีบโบกมือ “ท่านแม่ บ้านข้ามีสถานการณ์อย่างไร ท่านใช่ว่าจะไม่รู้ แล้วข้าจะเอ่ยปากกับพวกเขาได้อย่างไรเจ้าคะ พวกเขายังคิดจะมายืมที่บ้านเราอยู่เลย”

จางซื่อเห็นว่าพูดเรื่องแยกบ้านไปก็ไม่มีหวัง จึงทำได้เพียงเก็บความคิดนี้เอาไว้ก่อน เรื่องนี้ยังต้องพูดกันอีกยาว และถ้าหากตั้งใจทำแล้ว บนโลกนี้ก็ไม่มีเรื่องใดที่ยาก ไป๋จื่อและจ้าวหลานก็แยกบ้านออกไปจากสกุลเฮงซวยนี้แล้ว มีชีวิตที่ดีแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ช้าก็เร็วนาง จางซูเหมยก็จะต้องทำให้ได้สมดังใจเช่นกัน

หญิงชรามองตาขวางใส่หลิวซื่อ ลอบต่อว่านางว่าไร้ประโยชน์เสียครั้งหนึ่ง

ดวงตาหลายคู่ในบ้านมองไปที่หญิงชรา รอนางตัดสินใจ

ในบ้านไม่มีข้าวและน้ำมัน อย่างไรก็ต้องคิดหาทางนำข้าวมาให้ได้สักหน่อย ถ้าไม่ยืมก็ต้องซื้อมา

หญิงชราเสียดายเศษเงินเล็กน้อยในกล่องนั้น ทั้งหมดรวมกันแล้วยังไม่ถึงสองตำลึงด้วยซ้ำ นางเก็บหอมรอมริบมาตั้งนานอย่างยากลำบาก หากจะให้นางนำออกมาใช้ นั่นไม่ต่างอะไรกับเฉือนเนื้อของนางเลย

นางโบกมือ “ไม่มีข้าวแล้วอยู่ไม่ได้หรือไร ไปขุดผักป่า ขุดมามากหน่อย พวกเรากินผักป่าก็เหมือนกันแหละ ใช่ว่าไม่เคยกินเสียที่ไหน”

จางซื่อกลับไม่สนใจ ถึงอย่างไรทุกคนล้วนเหมือนกัน ไม่ได้มีใครอยู่ดีกว่าใครทั้งนั้น

ไป๋เสี่ยวเฟิงถอนใจเสียงหนึ่ง แล้วหมุนตัวกลับไปที่ห้องของตนเอง เขาต้องไปทบทวนบทเรียน จะต้องสอบได้ระดับซิ่วไฉ จะต้องได้เป็นจู่เหริน[1] จะต้องได้เป็นขุนนาง มีเพียงแต่เป็นเช่นนั้น เขาถึงจะหลุดออกจากชีวิตที่ยากจนจนทำให้ชีวิตแทบบ้าพรรค์นี้

ไป๋ต้าเป่าก็อยากจะปลีกตัวไป ทว่าจางซื่อผู้มีสายตาเฉียบแหลมกลับเรียกเขาไว้ “ต้าเป่า เจ้าจะไปไหน”

หลิวซื่อเห็นต้าเป่าทำสีหน้าเลิ่กลั่ก จึงรีบพูดช่วยบุตรชาย “ต้าเป่าจะไปที่ไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าไม่มีลูกชายต้องดูแลหรือ เหตุใดต้องมายุ่งกับลูกของคนอื่นด้วย”

จางซื่อแค่นหัวเราะ “ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะทำงานอะไร พวกเราสองบ้านต้องแบ่งกันทำอย่างยุติธรรม อย่าได้คิดว่าจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน พวกเจ้าบ้านใหญ่ไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะทำให้ อย่าได้คิดจะกินข้าวโดยไม่ทำอะไรเลย อีกอย่างนะ ใต้หล้านี้ไม่มีเรื่องง่ายๆ อย่างนั้นหรอก เมื่อก่อนมีจ้าวหลานเป็นวัวเป็นม้าให้ ยอมให้พวกเจ้าเรียกใช้ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีจ้าวหลานแล้ว ในบ้านก็ไม่มีคนที่สามารถเรียกใช้ได้ตามใจชอบเช่นนั้นได้อีกเช่นกัน”

หลิวซื่อเท้าสะเอวเตรียมจะเปิดศึก แต่หญิงชรากลับดับไฟสงครามที่กำลังคุกรุ่นนี้ทิ้งเสีย “ขืนพวกเจ้าทะเลาะกันต่อไป วันนี้คงจะต้องหิวอีก มีเวลาก็ไปขุดผักป่ามาสักหม้อหนึ่ง อย่าเอาแต่ทะเลาะกัน ไปกันทั้งหมด ขอเพียงขยับได้ ก็ไปกันให้หมด”

เจ้าใหญ่รีบกล่าว “มือของข้าขยับไม่ได้ ข้าไปไม่ไหว”

ไป๋ต้าเป่าเอามือกุมท้อง ร้องโอดโอยว่าปวดท้อง ร้องไปพลาง วิ่งไปยังเพิงหญ้าคาไปพลาง

หลิวซื่อรีบไปยืนข้างๆ เจ้าใหญ่ “ข้าต้องดูแลเจ้าใหญ่ ไปไม่ได้”

สายตาของหญิงชราเลื่อนไปมองใบหน้าของหลิวซื่อ “เช่นนั้นพวกเจ้าบ้านรองก็ไป ทั้งบ้านล้วนแข็งแรงดี ไม่เหมือนพวกเขา สภาพย่ำแย่อย่างกับผีไปทั้งบ้าน”

จางซื่อยิ้มเย็นไม่พูดจา เจ้ารองรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งจิตใจ ส่วนไป๋ฟู่กุ้ยโมโหจนฟันหระทบกัน นี่ชัดเจนแล้วว่าเป็นการรังแกพวกเขาบ้านรอง

นางกล่าวว่า “เอาล่ะ เช่นนั้นพวกข้าบ้านรองจะไป แต่จะขุดมาได้หรือไม่ก็พูดยาก พวกท่านรออยู่ที่บ้านก็แล้วกัน”

ครั้นกล่าวจบ จางซื่อก็ขยิบตาให้เจ้ารอง ฟู่กุ้ย และเจินจูครั้งหนึ่ง ก่อนจะสะพายตะกร้าออกไปพร้อมกันทั้งครอบครัว

ในใจของหญิงชรารู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง เหตุใดเห็นสายตาของจางซื่อแล้วถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางเดินตามไปหลายก้าว แล้วตะโกนบอกเจ้ารองว่า “เจ้ารอง รีบกลับมาหน่อยนะ แม่หิวแล้ว”

เจ้ารองไม่ได้ตอบรับ และไม่ได้หันกลับมามองนาง เมื่อพวกเขาเดินไปไกลแล้ว เขาถึงเร่งตามจางซื่อจนทัน ก่อนจะรีบถามภรรยา “ภรรยา พวกเราจะไปขุดผักป่ามาให้พวกเขากินจริงหรือ”

……….