คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 165

ตอนที่ 165 พิมพ์เขียว

ไม่ว่าอย่างไรองครักษ์จินก็ไม่ยอม เขาเห็นบาดแผลบนข้อมือของคุณชายกับตาตนเอง รูเลือดที่ค่อนข้างใหญ่สองรูนั้น มีเลือดไหลออกมาชุ่มทั้งแขนเสื้อแล้ว

ถนนของหมู่บ้านหวงถัวไม่ราบเรียบ รถม้าวิ่งไปได้ถึงครึ่งทางไป๋จื่อก็ตื่นขึ้นมาแล้ว นางนึกถึงภาพที่ตนเองสลบไปก่อนหน้านี้ เป็นเมิ่งหนานที่กระโจนเข้ามาบนตัวนาง ขวางฟันแหลมคมของเสือที่กำลังจะกัดนางไว้

นางมองภายในรถม้า นอกจากในรถจะมีนางและใบจื่อม่านเถิงสามมัดแล้ว ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น

เมิ่งหนานเล่า?

นางตะเกียกตะกายออกจากรถม้าอย่างร้อนรน ถามหูเฟิงที่กำลังบังคับรถว่า “พี่เมิ่งเล่า? เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

ครั้นเห็นท่าทางร้อนใจของนาง และได้ยินนางเรียกเมิ่งหนานว่าพี่เมิ่ง หัวคิ้วของเขาก็ย่นขึ้นเล็กน้อย “เขาถูกกัดข้อมือ องครักษ์จินพาเขากลับไปแล้ว”

“เจ็บหนักหรือไม่” นางถามพร้อมสีหน้าเป็นห่วง

หูเฟิงส่ายหน้า “ข้าก็ไม่แน่ใจ มีเลือดไหลออกมาไม่น้อย แต่เมิ่งหนานบอกว่าแค่แผลภายนอกเท่านั้น”

นางถอนใจด้วยความโล่งอก แค่บาดแผลภายนอกก็แล้วไป ดูท่าตอนที่เข้าตาจน เป็นหูเฟิงและองครักษ์จินที่เร่งมาช่วยพวกนางได้ทันเวลา

รถม้ากลับเข้าไปในหมู่บ้าน ดึงดูดสายตาอิจฉาริษยาของผู้คนได้ไม่น้อย

เมื่อกลับถึงบ้าน ลุงหูรีบออกมาต้อนรับ หัวเราะเฮฮากล่าวว่า “ในที่สุดพวกเจ้าก็กลับมาแล้ว มีคนจากในเมืองมาสองคน บอกว่าเมื่อวานพบพวกเจ้าในเมือง”

ไป๋จื่อลอดออกมาจากในรถม้า กำลังเตรียมจะกระโดดลงมา แต่กลับเห็นหูเฟิงยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง นางจับมือของเขาไว้ ยืมแรงของเขากระโดดลงจากรถ

ขณะนี้มีคนสองคนออกมาจากในเรือน คนหนึ่งในนั้นคือซ่งชิงเฟิง ชายหนุ่มที่พบเมื่อวานบนถนน ตามมาด้วยชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่องอาจ ใบหน้าคล้ำแดด รูปหน้าของทั้งสองคนคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วน เป็นบิดาบุตรคู่หนึ่ง

“พี่ซ่ง ท่านลุงซ่ง” นางเข้าไปต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

ซ่งชิงเฟิงรีบแนะนำกับบิดา “ท่านพ่อ นี่คือแม่นางไป๋ เมื่อวานนางบอกว่าต้องการสร้างบ้าน”

นายช่างซ่งยิ้มปลื้ม กล่าวกับไป๋จื่อและหูเฟิงว่า “ที่แท้เจ้าก็คือแม่นางไป๋ ก่อนหน้านี้คิดว่าชิงเฟิงล้อข้าเล่นเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง”

จ้าวหลานเดินออกมาจากในเรือน ยิ้มพลางพูดจา “เข้ามาพูดคุยกันข้างในเถอะเจ้าค่ะ ข้าต้มชาหวานๆ ไว้ ดื่มไปคุยไปเถอะ”

ทุกคนเข้าไปในเรือน ไป๋จื่อเชิญพวกเขานั่งลง ก่อนที่ตนเองจะไปที่เรือนไม้ด้านหลัง หยิบพิมพ์เขียวที่เมื่อคืนนางวาดไว้เรียบร้อยแล้วออกมา

นายช่างซ่งนับว่าเป็นช่างดินมาตลอด สร้างบ้านมาทั้งชีวิต ทว่าเขาไม่เคยเห็นพิมพ์เขียวละเอียดเช่นในมือของไป๋จื่อแม้สักครั้ง นางวาดออกมาได้สมจริงอย่างยิ่ง รายละเอียดชัดเจน จุดที่ควรอธิบายอย่างละเอียดก็แจ่มชัดได้มาตรฐาน แม้เขาจะไม่เคยสร้างบ้านเช่นนี้มาก่อน แม้กระทั่งเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ทว่ามีพิมพ์เขียวเช่นนี้ เขาคิดว่าจะต้องสร้างบ้านออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบแน่นอน

“แม่นางไป๋ ใครเป็นคนวาดพิมพ์เขียวนี้หรือ” สายตาของนายช่างซ่งไม่ละไปจากพิมพ์เขียวโดยสิ้นเชิง ราวกับเห็นของล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น

ไป๋จื่อยิ้ม “ข้าเป็นคนวาดเองเจ้าค่ะ แต่วาดได้ไม่ดีนัก ทำให้ท่านหัวเราะเยาะแล้ว”

ในที่สุดนายช่างซ่งก็ละสายตาจากพิมพ์เขียว แล้วมองแม่นางน้อยที่อายุเพียงสิบสองสิบสามปีตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ “เจ้าเป็นคนวาดเองหรือ”

เด็กสาวพยักหน้า “เจ้าค่ะ ที่ดินอยู่อาศัยของบ้านข้าไม่ใหญ่ ข้าคำนวณด้วยตนเองดูแล้ว ขนาดนับว่าใช้ได้ ท่านสร้างตามนั้นก็ได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านลองคำนวณดูว่าจำเป็นต้องใช้อิฐ กระเบื้อง ไปจนถึงวัสดุสิ่งของอื่นเท่าไร หวังว่าท่าจะช่วยข้าจัดการได้อย่างพร้อมสรรพ ทั้งหมดต้องใช้เงินเท่าไร ท่านบอกข้ามาก็พอเจ้าค่ะ”

นายช่างซ่งถอนใจ “แม่นางช่างเปิดโลกของข้าเสียจริงๆ พิมพ์เขียวเช่นนี้ ข้าคิดว่ามีเพียงนายช่างใหญ่ในเมืองหลวงเท่านั้นที่จะวาดออกมาได้ คิดไม่ถึงเลยว่าแม่นางน้อยเช่นเจ้าก็มีฝีมือเช่นเดียวกัน”