คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 167

ตอนที่ 167 เช่าบ้าน

นายช่างซ่งมีสีหน้าตะลึงลาน “ยังไม่ทันได้ทำงานก็จ่ายเงินแล้วหรือ”

ไป๋จื่อยิ้ม “ในเมื่อพวกท่านมาถึงที่บ้าน ทั้งยังอยากรับงานนี้ของข้าจากใจจริง ในเมื่อท่านจริงใจ ข้าเองก็ต้องมอบความจริงใจของข้าให้เช่นกัน ท่านลุงซ่ง ข้าเชื่อใจท่านนะเจ้าคะ ท่านก็เชื่อใจข้าเช่นกัน เช่นนั้นพวกเราทำงานด้วยกันจะต้องมีความสุขแน่ มีแต่ทำงานอย่างมีความสุขเท่านั้น ถึงจะทำงานที่ดีเยี่ยมออกมาได้”

จำต้องกล่าวว่าบัดนี้นายช่างซ่งรู้สึกซาบซึ้งมาก เขาทำงานช่างมาหลายปีแล้ว ครอบครัวที่มีเงินมากกว่านี้เขาก็เคยพบมาก่อน แต่กลับไม่เคยเจอคนเช่นไป๋จื่อมาก่อน พบเจอกันครั้งแรก กลับมอบความเชื่อใจเช่นนี้ให้เขาแล้ว สิบตำลึงเงินไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ นางก็มอบให้เขาแล้ว

เขารับเงินอย่างเอาจริงเอาจัง ในใจสาบานว่าเขาจะต้องทำงานนี้ด้วยฝีมือทั้งหมอของเขา สร้างบ้านที่ดีที่สุดให้กับนางหลังหนึ่ง

ไป๋จื่อกล่าวอีกว่า “หากท่านสะดวกล่ะก็ ท่านลุงซ่งหาคนเพิ่มหน่อยก็ได้ ระยะนี้ข้ากับท่านแม่อาศัยอยู่ในบ้านของท่านลุงหู แม้จะเหมือนกับบ้านของตนเอง แต่อย่างไรก็ใช้สถานที่ของบ้านท่านลุงหู หากเข้าไปอยู่บ้านใหม่ได้เร็วขึ้นหน่อย ก็ย่อมดีไม่น้อยเจ้าค่ะ”

ลุงซ่งรีบพยักหน้า “ได้ ไม่มีปัญหา ข้าจะจัดการตามนี้” เขาทำงานช่างมานานแล้ว รู้จักช่างดินและช่างกระเบื้องมากมาย หาคนมามากหน่อยไม่ใช่ปัญหา

หลังจากเจรจาการอย่างสบายอกสบายใจเสร็จ ไป๋จื่อก็ไปส่งพวกเขาที่หน้าประตู

“อย่างช้าที่สุดสามวันพวกข้าถึงจะมา เพราะแต่ละคนล้วนเป็นคนต่างเมือง ถึงตอนนั้นปูพื้นนอนในลานบ้านนี้ รวมกับกินข้าวสามมื้อจะได้หรือไม่ น่าจะใช้เวลาไม่นาน หากหาคนได้มากหน่อย สิบวันจนถึงครึ่งเดือนก็ทำโครงเสร็จแล้ว ที่เหลือข้ากับชิงเฟิงทำต่อก็พอ ส่วนคนอื่นกลับบ้านได้”

ไป๋จื่อมองลุงหู อีกฝ่ายพลันพยักหน้า “ได้ แค่ปูพื้นนอนในลานบ้านไม่ใช่หรือ แต่ใกล้จะเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว น้ำค้างลงหนักขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าจะเป็นหวัดกันได้ง่าย”

เด็กสาวคิดดูแล้วก็ถามลุงหูอีก “ในหมู่บ้านของพวกเรามีใครมีบ้านเหลือไม่มีใครอาศัยอยู่บ้างหรือไม่”

ลุงหูส่ายหน้า “บ้านใครๆ ก็อยู่กันไม่พอทั้งนั้น ไหนเลยจะมีบ้านว่างไม่มีคนอาศัยอยู่ เฮ้อ…เดี๋ยวก่อน มีบ้านหลังหนึ่งไม่มีคนอยู่จริงๆ”

“บุตรชายคนโตของท่านหัวหน้าหมู่บ้านมีบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านของพวกเรา เขาย้ายไปอยู่ในเมืองตั้งแต่หลายปีก่อน น้อยครั้งนักจะกลับมาที่หมู่บ้าน มีแค่ช่วงเทศกาลเท่านั้นถึงจะกลับมาสักครั้ง แต่สองปีมานี้แม้แต่ช่วงเทศกาลก็ไม่ได้กลับมา บ้านจึงว่างมาโดยตลอด ปกติแล้วท่านหัวหน้าหมู่บ้านและภรรยาของเขาจะคอยทำความสะอาดไว้”

ไป๋จื่อดีใจนัก “เช่นนั้นก็เยี่ยมเจ้าค่ะ ข้าจะไปขอเช่าบ้านหลังนี้จากท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ถึงเวลาก็ให้พวกคนงานเข้าไปอยู่ก่อน จะได้ไม่ต้องปูที่นอนอยู่ข้างนอก”

นายช่างซ่งยิ่งรู้สึกซาบซึ้ง พวกเขาทำงานที่ต้องเลอะไปทั้งตัวเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีนายจ้างคนใดเห็นคุณค่า แล้วจะมีใครสนใจว่าพวกเขาจะนอนบนพุ่มไม้หรือต้นหญ้ากันเล่า

เขาพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น เพียงประสานมือคารวะไป๋จื่อ “แม่นางไป๋ ข้าจะสร้างบ้านหลังนี้ให้เจ้าอย่างดีแน่นอน ขอลา!”

เมื่อส่งนายช่างซ่งไปแล้ว ไป๋จื่อก็ไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านด้วยกันกับลุงหู ครั้นเล่าเรื่องนี้ให้หัวหน้าหมู่บ้านฟังแล้ว เขาก็ตอบรับทันที อีกทั้งไม่ยอมรับเงินเช่าด้วย

“อย่างไรบ้านหลังนี้ก็ว่างอยู่แล้ว มีคนมาอยู่ย่อมดีกว่า จะยังต้องเก็บค่าเช่าอะไรกัน เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ ไม่จำเป็นต้องเห็นเป็นคนนอกถึงเพียงนั้น”

ไป๋จื่อจะยอมได้อย่างไร นางคิดหาทางขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านไว้แล้ว โอกาสอันดีที่ยากจะหามาได้เช่นนี้ นางจะพลาดไปได้อย่างไร สุดท้ายนางก็ยัดเงินสองตำลึงใส่มือของหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วจูงมือลุงหูรีบร้อนจากไป

ในมือหัวหน้าหมู่บ้านเป็นเงินก้อนหนึ่ง เขามองเงาหลังอันรีบร้อนของจื่อยาโถวแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เด็กสาวผู้นี้ช่างจริงใจเหลือเกิน เช่าบ้านผุพังสักหลัง ไหนเลยจะต้องใช้เงินมากขนาดนี้

……….

ตอนที่ 168 ไม่ว่าง

เขาก็ไม่ใช่คนโง่ จะไม่รู้เจตนาของไป๋จื่อได้อย่างไร ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งเช่นกัน เด็กสาวผู้นี้ช่างเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคน ทั้งยังรู้จักตอบแทน นับว่าเขาไม่ได้สายตาฝ้าฟาง และไม่ได้ช่วยคนผิด