คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 เรื่องบัดสีในบ้าน

เมิ่งหนานมองผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนที่ซักจนเริ่มเป็นสีเหลือง นอกเสียจากตัวอักษร ‘จื่อ’ ที่ปักไว้อย่างประณีตตรงมุมผ้าเช็ดหน้าแล้ว ก็ไม่มีลวดลายอื่นใดอยู่อีก

เมื่อเห็นไป๋จื่อก้มหน้าก้มตากินข้าว เขาจึงยัดผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เข้าไปในอกเสื้อของตนเองเสียเลย

เดิมทีคิดว่าการกระทำนี้ของตนเป็นธรรมชาติมาก ไร้พิรุธใดๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาอยู่ตลอด

หลังจากกินข้าวเสร็จ ไป๋จื่อก็ลุกขึ้นบอกลา ก่อนจะไปยังกำชับให้เมิ่งหนานกินยาและทายาอย่างต่อเนื่อง อย่าได้หยุด ห้าวันหลังจากนี้นางจะมาตรวจซ้ำ รวมถึงตัดไหมที่บาดแผลของเขาด้วย

เมิ่งหนานส่งพวกเขาออกไปด้วยตนเอง จนกระทั่งเห็นรถม้าหายไปไม่เห็นร่องรอย เขากับจินเสี่ยวอันถึงจะกลับหลังหัน เดินเข้าไปในลานบ้าน

เขายื่นมื่อไปจับผ้าเช็ดหน้าในอกเสื้อ ทว่าจับและคลำหาดูแล้วกลับไม่พออะไร เขาพลันหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะยื่นมือเข้าไปควานหาในอกเสื้ออย่างละเอียดอีกครั้ง

“คุณชาย เป็นอะไรไปหรือขอรับ คันหรือ ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่” จินเสี่ยวอันเดินเข้าไปใกล้ ครั้นเห็นคุณชายกำลังขมวดคิ้ว ทำท่าทางเหมือนเกาหน้าอกอย่างแรง และทุกครั้งที่เกา คิ้วของอีกฝ่ายก็จะยิ่งขมวดมุ่นกว่าเดิม

“หายไปได้อย่างไร ข้าใส่ไว้ตรงนี้แท้ๆ” เขาพลันหยุดค้นหา ตอนที่เพิ่งออกจากเรือน หูเฟิงชนเขาครั้งหนึ่ง มือของอีกฝ่ายคล้ายจะชนหน้าอกของตนด้วย หรือว่าเป็นฝีมือของหูเฟิง

“อะไรหายไปหรือขอรับ” จินเสี่ยวอันถาม

เมิ่งหนานโมโหขึ้นมา “ไม่มีอะไร”

…

เมื่อรถม้ากลับถึงหมู่บ้าน ก็เจอกับเฒ่าหลี่ที่กำลังบังคับรถเทียมวัวออกไปข้างหน้า ชายชรากล่าวกับหูเฟิงว่า “หูเฟิง เจ้ารีบกลับไปเร็วหน่อยเถอะ หลายคนเอะอะออกันอยู่ในบ้านของเจ้า”

หัวคิ้วของหูเฟิงขมวดมุ่นเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึมขึ้น เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ยกมือขึ้นฟาดแส้ลงบนบั้นท้ายของม้า ทำให้ม้าห้อตะบึงออกไปในทันที ไม่นานก็มาถึงด้านนอกบ้านสกุลหูแล้ว

ในลานบ้านมีคนอยู่ไม่น้อยจริงๆ หูจ่างหลินและจ้าวหลานถูกคนเหล่านี้ล้อมไว้ แต่ละคนพูดจาต่อเนื่องกันไม่ขาดปาก ส่วนหูจ่างหลินและจ้าวหลานทำหน้าเคร่งไม่พูดจา ปล่อยให้ผู้อื่นชี้มือชี้ไม้ไม่หยุด เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ หูจ่างหลินที่แต่ไหนแต่ไรซื่อสัตย์ กลับต้องการร่ำรวยในขณะที่ผู้อื่นลำบากยากเข็ญ เจ้ายังมีศีลธรรมอยู่บ้างหรือไม่”

“นั่นสิ จนป่านนี้แล้ว พวกเจ้ายังตุนเสบียงอาหารในราคาต่ำ แล้วขายให้ผู้อื่นในราคาสูงได้อย่างไร นี่ไม่เท่ากับปล้นกันหรอกหรือ”

“ทุกคนล้วนลำบากกันทั้งนั้น เหตุใดพวกเข้าถึงได้ทำเรื่องขาดศีลธรรมเช่นนี้ พวกข้าไม่ได้จะขอร้องให้พวกเจ้าให้ข้าวพวกข้าเปล่าๆ เพียงแต่ขายให้พวกข้าในราคาตลาดตอนแรก แค่นี้ก็ไม่ยอม พวกเจ้าช่างใจดำนัก หรืออยากจะเห็นพวกข้าอดตายเพราะซื้อข้าวในราคาแพงไม่ได้”

“เป็นคนหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เหตุใดถึงทำกันได้ลงคอ สบายแล้วไม่เห็นคนลำบากอยู่ในสายตา จะทำอะไรต้องมีขอบเขต อย่างไรวันหน้าก็ต้องพบหน้ากันอีก!”

หูจ่างหลินกล่าวด้วยความโมโห “สวี่เหล่าซาน เจ้าหมายความว่าอย่างไร ขู่ข้าหรือ ข้าทำอะไรตามหลักครรลองคลองธรรมอยู่แล้ว คิดว่าข้าจะกลัวคำขู่ของเจ้าหรือ”

สวี่เหล่าซานแค่นหัวเราะเสียงเย็น “มีใครบ้างไม่รู้ ว่าสกุลหูของพวกเจ้าอยู่ด้วยกันกับสองแม่ลูกจ้าวหลานแล้ว ทั้งยังสนิทสนมกับใต้เท้าตัดสินคดีในอำเภอ เจ้ามีคนให้พึ่งพิง ย่อมไม่จำเป็นต้องกลัวชาวบ้านอย่างพวกข้าแล้ว”