คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 นายช่างซ่งรับลูกศิษย์

ตาเฒ่าจ้าวที่อยู่อีกด้านรีบตอบ “ข้าว่าคนที่ทำงานอยู่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะก่อกำแพงและปูกระเบื้องเป็นทุกคน อย่างน้อยเจ้ากับอู๋เจียงก็ทำไม่เป็น เหตุใดพวกเจ้าทำงานนี้ได้ แต่พวกข้าทำไม่ได้”

นายช่างซ่งสร้างบ้านมาทั้งชีวิต สร้างบ้านมาแล้วไม่รู้กี่หลัง และไม่รู้ว่าเคยไปสถานที่ต่างๆ มามากเท่าใด แต่คนที่ไม่รู้จักพูดจาด้วยเหตุผลแม้สักนิด เช่นคนในหมู่บ้านหวงถัวเหล่านี้ เขาเพิ่งเคยพบเห็นเป็นครั้งแรก

คนเหล่านี้มาดูที่ดินตรงนี้ทุกวัน เห็นอู๋เจียงและหลี่เฉิงทำงานโดยไม่ได้รับค่าจ้างอยู่ที่นี่ทุกครั้ง ก็ล้วนมีท่าทีเหยียดหยามและหัวเราะเยาะ ทั้งยังใช้วาจาไม่น่าฟังถากถางพวกเขาทั้งสองคนอยู่บ่อยๆ ด้วย นายช่างซ่งเห็นพฤติกรรมเหล่านี้อยู่ตลอด ตัวอู๋เจียงและหลี่เฉิงเองก็ไม่เคยยอมแพ้เพราะคำเหยียดหยามของคนในหมู่บ้านเลย นี่เป็นเหตุผลสำคัญที่สุดที่นายช่างซ่งตัดสินใจรับพวกเขาเข้ากลุ่มนายช่าง คนที่ขยันขันแข็ง อย่างไรก็ไม่ควรถูกมองข้ามและหัวเราะเยาะ

นายช่างซ่งพูดกับตาเฒ่าจ้าวว่า “ถูกต้อง ตอนนี้พวกเขาสองเขายังก่อกำแพงและปูกระเบื้องไม่เป็น แต่ไม่นานพวกเขาก็จะทำเป็น วันนี้ข้ารับพวกเขาเป็นลูกศิษย์ ต่อไปจะได้เป็นคนงานประจำของสกุลซ่ง ขอเพียงพวกเขายินยอม มีกลุ่มนายช่างของสกุลซ่งอยู่ที่ใด ก็จะมีพวกเขาอยู่ที่นั่น”

พวกคนในหมู่บ้านได้ยินดังนั้น บนใบหน้าพลันปรากฏแววอิจฉาและแค้นเคือง ย่อมมีความรู้สึกไม่พอใจอย่างแน่นอน

สวี่เหล่าซานว่า “จะรับพวกเขาเป็นลูกศิษย์หรือไม่ นั่นเป็นเรื่องของเจ้า วันนี้พวกเจ้าสร้างบ้านในหมู่บ้านหวงถัวของพวกข้า จะไม่เชิญคนในหมู่บ้านหวงถัวอย่างพวกข้าทำงานได้อย่างไร กฎเกณฑ์เล็กน้อยแค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรือ”

นายช่างซ่งรู้ทันทีว่าวันนี้นับได้ว่าเจออุปสรรคใหญ่ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนท้องที่ พูดหรือทำอะไรล้วนตามแต่ใจปรารถนาไม่ได้ หากไม่ระแวดระวังเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้แล้ว เช่นนั้นไม่เป็นผลดีกับใครทั้งสิ้น

“พวกเจ้ามาออกันทำอะไรอยู่ที่นี่ ว่างนักหรือ” เสียงแหบพร่าเจือความขู่เข็ญอย่างมหาศาล ดังขึ้นมาจากด้านหลังของชาวบ้านหลายคน

เมื่อคนในหมู่บ้านได้ยินเสียงนี้ ไหนเลยจะไม่รู้ว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน จึงรีบหลีกทางให้เขาเดินเข้ามา

หัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าไปในหมู่ฝูงชน ขมวดคิ้วพลางพิจารณาตาเฒ่าจ้าวและคนอื่นๆ “พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่ที่นี่”

ตาเฒ่าจ้าวรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง แต่เขาก็คิดว่าถึงอย่างไรหัวหน้าหมู่บ้านก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน อย่างไรก็ต้องเข้าข้างพวกเขาอย่างแน่นอน พวกเขาเองไม่ได้ต้องการรับเงินจากผู้อื่นโดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเช่นกัน เพียงแต่อยากทำงานหาเงินก็เท่านั้น คิดดูแล้วหัวหน้าหมู่บ้านจะต้องสนับสนุนพวกเขาอย่างแน่นอน

เขาจึงเอ่ยปากออกมาก่อนว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน พวกข้าไม่ได้ก่อเรื่องกันที่นี่นะ แค่เห็นว่าที่แห่งนี้มีงานมากมาย อยากมาดูว่ามีอะไรที่พวกข้าทำได้หรือไม่ อย่างไรตอนนี้ก็เป็นเวลาพักจากการทำไร่นา ได้เงินมาใช้จ่ายในบ้านสักเล็กน้อย ไม่ได้มีเจตนาอื่น”

หัวหน้าหมู่บ้านกวาดสายตามองตาเฒ่าจ้าวอย่างเยือกเย็นครั้งหนึ่ง คนในหมู่บ้านของตนเองเป็นอย่างไร เขาจะไม่รู้เลยหรือ ตาเฒ่าจ้าวผู้นี้ สวี่เหล่าซาน สวี่เหล่าซื่อ และคนอื่นๆ ตรงหน้าก็ไม่มีใครขยันทำงานสักคน ทว่าสนใจเรื่องชาวบ้านและเอาเปรียบคนอื่นรวดเร็วยิ่งนัก คำหนึ่งที่จะบรรยายนิสัยของพวกเขาได้ ก็คงจะมีแต่ ‘ขี้เกียจ’

“พวกเจ้าอยากหางานทำ นับว่าเป็นเรื่องดี แต่หาได้แล้วหรือ” เขาจงใจถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว

ตาเฒ่าจ้าวรีบพูด “หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านตัดสินให้พวกข้าหน่อยเถอะ บ้านนี้อยู่ในหมู่บ้านหวงถัวของพวกเรา ที่ดินตรงนี้ก็อยู่ในหมู่บ้านหวงถัวของพวกเรา คนนอกพื้นที่อย่างพวกเขามาทำงานที่หมู่บ้านของพวกเรา ท่านว่าควรต้องเชิญคนในหมู่บ้านช่วยงานสักหน่อยหรือไม่ ให้ทุกคนได้เงินไปด้วยกัน ไม่อาจให้คนนอกมานำผลประโยชน์ไปได้ ท่านคงคิดเช่นเดียวกันกระมัง”

หัวหน้าหมู่บ้านอยากจะพ่นเสมหะใส่ใบหน้าหนาเท่ากำแพงเมืองของเขาสักคำเสียจริงๆ

เหตุใดคนเหล่านี้ถึงได้หยุดเอาเปรียบผู้อื่นไม่ได้กัน ก่อนหน้านี้ก็อาศัยตอนที่ไป๋จื่อและหูเฟิงไม่อยู่ พากันไปที่สกุลหู ขู่ให้ขายข้าวในราคาถูก แล้วค่อยใช้ข้ออ้างช่วยคนในหมู่บ้านเดียวกันขายต่อในราคาแพง เมื่อจ้าวหลานและหูจ่างหลินไม่ยอมขายให้ ก็ยังหาเรื่องเจ้าบ้านอยู่ในลานบ้านนั้นอีก

……….

ตอนที่ 212 อย่าลดตัวลงไปมีเรื่องกับพวกเขา