คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 เถ้าแก่เฉียน

อาอู่เริ่มลุกลี้ลุกลน “ไม่ได้ๆ เช่นนั้นไม่ได้หรอก ข้าเป็นคนไม่ใช่สัตว์ ที่ให้กำเนิดลูกแล้วจะนำภรรยาของตนเองไปชดใช้หนี้ได้ รถม้าคันนั้นก็ไม่ใช่ของข้า เป็นของลูกค้าที่ฝากข้าไว้ อีกเดี๋ยวข้าจะต้องนำไปคืน จะนำรถม้าของผู้อื่นมาใช้หนี้ได้อย่างไรกัน”

“นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำอย่างไร คิดจะเบี้ยวหนี้อย่างไม่จบสิ้นรึ” เสียงเขาเถ้าแก่เฉียนเย็นชาขึ้นหลายส่วน ลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก้าวขึ้นมาสองก้าวในทันที พลางยืดเส้นเอ็นที่คอด้วยท่าทางน่ากลัว

ภรรยาของอาอู่ตกใจจนต้องกอดลูกสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ตัวสั่นงันงกเป็นอย่างยิ่ง

อาอู่กล่าว “ไม่ใช่เช่นนั้น ข้าจะคิดเบี้ยวหนี้ได้อย่างไร ข้าอาอู่ไม่ใช่คนเช่นนั้นอย่างแน่นอน เถ้าแก่เฉียน ท่านยืดระยะเวลาให้ข้าอีกสักสองสามวันเถิด ข้าจะต้องนำเงินมาคืนท่านแน่”

เถ้าแก่เฉียนแค่นหัวเราะเสียงหนึ่ง “เจ้าไม่ได้พูดกับข้าเช่นนี้เป็นครั้งแรก ข้าเคยให้โอกาสเจ้าไปแล้ว แต่เจ้าไม่คืนเงินเอง ตอนนี้ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน”

ครั้นกล่าวจบ เถ้าแก่เฉียนก็ส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างกาย

ลูกน้องทั้งสองคนรู้กัน พุ่งไปข้างหน้าในทันที คนหนึ่งจับอาอู่ไว้ ส่วนอีกคนหนึ่งจับภรรยาของอาอู่

ในมือภรรยาของอาอู่อุ้มเด็กหญิงคนหนึ่งเอาไว้ด้วย เดิมทีนางก็กลัวจนตัวสั่นไม่ยอมหยุดอยู่แล้ว บัดนี้จู่ๆ ถูกลูกน้องคนนั้นฉุดกระชากอย่างแรง จึงไม่อาจกอดบุตรสาวของตนไว้ได้ชั่วขณะหนึ่ง ทำให้เจ้าตัวเล็กหลุดจากมือนางไป

นางร้องเสียงแหลม บุตรสาวของนางยังป่วยอยู่ หากตกลงพื้นครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องดี จะยังมีชีวิตต่อไปได้หรือ

อาอู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นดังนั้นก็อยากกระโจนตัวไปช่วยลูกของตนเอง แต่กลับถูกลูกน้องที่อยู่ข้างๆ จับไว้ เขาออกแรงผลักอีกฝ่ายออกอย่างบ้าคลั่ง ครั้งกลับหลังหันไปแล้วถึงพบว่ามีใครบางคนอุ้มลูกเขาเอาไว้ในอก

บุตรสาวของเขาไม่ได้ตกลงบนพื้น ขอบคุณสวรรค์!

คราวนี้เขาถึงจะช้อนสายตามองไปยังคนที่ช่วยบุตรสาวของเขาไว้ได้ทันกาล อีกฝ่ายเป็นบุรุษผู้หนึ่ง รูปงามสูงใหญ่ สายตาเย็นชาและดุดัน

เป็นเขา? บุรุษที่ฝากรถม้าไว้อย่างนั้นหรือ

“คะ คุณชาย? ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ…”

หูเฟิงพยักหน้าให้อาอู่ ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็หมุนกายอุ้มเด็กน้อยในมือไปวางไว้ที่รถม้า จากนั้นก็กลับหลังหันเดินไปถึงเบื้องหน้าภรรยาของอาอู่ แล้วกล่าวกับลูกน้องที่จับนางไว้ “ปล่อยมือ”

ลูกน้องคนนั้นกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ในใจรู้สึกเครียดเกร็งอยู่บ้าง ทว่าอยู่ต่อหน้าเจ้านาย เขาไม่อาจขลาดกลัวได้เป็นอันขาด ทำได้เพียงยืดคอว่า “เด็กหนุ่มจากที่ใดกัน นี่เป็นธุระของเถ้าแก่เฉียน เจ้าอย่าเข้ามายุ่งเลยเสียจะดีกว่า”

สีหน้าของหูเฟิงไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เสียงเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จะปล่อยมือหรือไม่”

อีกฝ่ายกล่าวอย่างหนักแน่น “ไม่ปล่อย แล้วเจ้าจะทำอะไรข้า”

เจ้าจะทำอะไรข้า คำพูดนี้ยังไม่ทันจบลง ก็ได้ยินเสียงลูกน้องคนนั้นร้องโอดครวญ พลางล้มลงไปบนพื้น สองมือกุมท้องน้อย เจ็บจนสีหน้าซีดขาวไปหมด

ภรรยาของอาอู่ก็ตกใจจนใบหน้าซีดขาวเสียยิ่งกว่ากระดาษ ตัวสั่นระริก

ไป๋จื่อเข้าไปใกล้นาง “พี่สะใภ้ ขึ้นไปดูแลลูกบนรถก่อนนะเจ้าคะ ที่นี่ให้พวกข้าจัดการเถิด”

เมื่อภรรยาของอาอู่ได้ยินดังนั้น นางก็น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้ง ด้วยไม่รู้ว่าควรจะกล่าวขอบคุณอย่างไรดี จึงไม่พูดออกมาเสียเลย เพียงก้าวขึ้นรถม้าไปอย่างว่าง่าย

“พวกเจ้าเป็นใครกัน กล้ายุ่งแม้กระทั่งเรื่องของเถ้าแก่เฉียนหรือ” ลูกน้องคนที่ถูกอาอู่ผลักออกกล่าวขึ้น

ไป๋จื่อเดินไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะยืนอยู่ตรงหน้าของหูเฟิง เชิดใบหน้าเล็กพูดว่า “เห็นเรื่องไม่ยุติธรรมบนท้องถนน ผู้ใดล้วนต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวทั้งนั้น”

เถ้าแก่เฉียนหัวเราะเย้ย “เด็กสาวผู้นี้ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง เรื่องไม่ยุติธรรม? เจ้ารู้หรือว่าผู้ใดพบความไม่ยุติธรรมที่สุด นั่นตงก็ต้องเป็นข้าแล้ว” บนใบหน้าอวบอ้วนของเขาสั่นสะเทือนเพราะความโกรธขึ้งไม่ยอมหยุด

……….

ตอนที่ 244 พบเจอเรื่องอยุติธรรม ต้องชักดาบเข้าช่วยเหลือ

เขาชี้ไปที่อาอู่ “เขาผู้นี้อาศัยอยู่ในบ้านของข้าสามเดือน สามเดือนเต็มๆ ทว่าไม่เคยจ่ายค่าเช่าให้ข้าแม้สักแดงเดียว ข้าต่างหากที่เป็นผู้เคราะห์ร้าย พวกเจ้าทำความเข้าใจกับสถานการณ์หน่อยเถอะ”

“เขาติดค่าเช่าบ้านของเจ้า เจ้ามาทวงเงินกับเขานับว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปนำภรรยาของเขามาชดใช้หนี้” ไป๋จื่อกล่าวถาม

เถ้าแก่เฉินแค่นหัวเราะอีกครา “เขาคืนเงินข้าไม่ได้ นำภรรยาของเขามาชดใช้หนี้ก็ถือว่าข้าเมตตาเขาแล้ว หาเรื่องนี้ไปถึงที่ว่าการอำเภอ ข้าว่าเขาต้องถูกตัดสินให้เข้าคุกเป็นแน่”

“เจ้าเป็นเจ้าของที่ว่าการอำเภอสินะ แต่ติดหนี้เจ้าไม่เท่าไร ก็ถูกตัดสินเข้าคุกได้แล้วหรือ” ไป๋จื่อย่อมไม่เชื่อ

ลูกน้องข้างกายเถ้าแก่เฉียนกล่าว “แม้ที่ว่าการอำเภอจะไม่ใช่ของเถ้าแก่ แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับเป็นสถานที่ของเถ้าแก่ ใต้เท้ากู้เป็นน้องเขยของเจ้านายข้า หากพวกเจ้ารู้จักเอาตัวรอด ข้าว่าพวกเจ้าอย่าได้ยุ่งไม่เข้าเรื่องเสียดีกว่า”

ไป๋จื่อกล่าว “จริงหรือ ที่แท้ที่ว่าการอำเภอที่ตั้งขึ้นโดยราชสำนัก ล้วนเป็นลานบ้านด้านหลังสกุลเฉียนของพวกเจ้า ดียิ่งนัก พรุ่งนี้ใต้เท้าเมิ่งกลับเมืองหลวง ข้าจะบอกเรื่องนี้ให้เขารู้สักหน่อย หากมีโอกาสได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท ก็จะทูลให้ฝ่าบาททรงทราบ ว่าในเมืองชิงหยวนที่อยู่ไกลสุดขอบโลกนี้ไม่ใช่ผืนแผ่นดินของพระองค์อีกแล้ว แต่ล้วนเป็นกรรมสิทธิ์ของสกุลเฉียน”

เถ้าแก่เฉียนเมื่อได้ยินดังนั้น ก็ร้องว่าแย่แล้วในใจในทันที รีบถามว่า “ใต้เท้าเมิ่งที่เจ้าพูดถึง คงไม่ใช่เมิ่งหนานที่เพิ่งจะได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้กลับไปเมืองหลวงกระมัง”

เด็กสาวพยักหน้า “ย่อมเป็นเขา เมื่อครู่พวกข้ายังร่วมกินข้าวด้วยกันที่ร้านสือเค่ออยู่เลย ทั้งยังนัดแนะกันว่าพรุ่งนี้จะส่งเขาออกจากเมืองชิงหยวนด้วย”

เถ้าแก่เฉียนและใต้เท้ากู้สนิทสนมกันเหมือนญาติ เขาจึงเคยได้ยินฐานะของเมิ่งหนานมาก่อน ผู้อื่นอาจจะข่มขู่เขาไม่ได้ แต่ฐานะของเมิ่งหนานกลับไม่ธรรมดาโดยสิ้นเชิง ยิ่งเป็นตระกูลสูงศักดิ์ที่มีชื่อเสียงจากเมืองหลวง หากเมิ่งหนานกลับไปทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทที่เมืองหลวงจริง เช่นนั้นน้องเขยของเขาคงจะน่าเวทนานัก ส่วนตัวเขาเองก็ต้องพบกับหายนะไปด้วย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ บนใบหน้าอ้วนๆ ของเถ้าแก่เฉียนก็พลันฉีกยิ้มออกมา “แม่นางน้อย เมื่อครู่พวกข้าเพียงล้อเล่นเท่านั้น เจ้าก็รู้ว่าเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเช่นนี้ ย่อมไม่จำเป็นต้องกล่าวหนักนัก ข้าทำรุนแรงไปหน่อย ทว่าข้าไม่ได้มีเจตนาอื่นนะ เจ้าอย่าบอกเรื่องนี้กับใต้เท้าเมิ่งเลย”

สายตาของไป๋จื่อกวาดมองอาอู่อย่างเย็นชา “ไม่พูดย่อมได้ แต่จะจัดการเรื่องของอาอู่อย่างไร”

“ข้าไม่เอาแล้ว ไม่ต้องการแม้สักเฉียนเดียว ตกลงหรือไม่” เถ้าแก่เฉียนกล่าว

ไป๋จื่อส่ายหน้า “ค่าบ้านควรจ่ายเท่าไรก็เท่านั้น ข้าจะจ่ายให้เอง แต่เจ้าจำต้องขอโทษอาหู่”

ในใจของเถ้าแก่เฉียนรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่กล้ามีเรื่องกับเด็กสาวน่าตายผู้นี้ จึงทำเป็นอ่อนข้อไปก่อน เมื่อเมิ่งหนานไปแล้ว คอยดูเถอะว่าเขาจะจัดการกับนางอย่างไร

“ตกลง ข้าจะขอโทษเขา เดิมทีก็เป็นความผิดของข้าอยู่แล้ว ข้าก็ควรขอโทษเขาถึงจะถูก” เขาปั้นหน้ายิ้ม แต่กลับทำให้คนที่เห็นรู้สึกอยากอาเจียน

หลังจากเถ้าแก่เฉียนขอโทษแล้ว ไป๋จื่อก็นับค่าเช่าบ้านที่อาอู่ค้างไว้ส่งให้เขา “นำเงินแล้วไปเสีย พวกเขาไม่ต้องการเช่าบ้านของเจ้าแล้ว” ขืนอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้าอ้วนน่าตายผู้นี้ เรื่องพรรค์นี้ก็คงต้องเกิดขึ้นอย่างไม่จบสิ้นเป็นแน่

เถ้าแก่เฉียนเกลียดแค้นนัก อยากจะจัดการเด็กสาวน่าเกลียดผู้นี้สักยกเสียตอนนี้

ทว่าตอนนี้เขาทำได้เพียงพาลูกน้องสองคนของตนจากไปอย่างเร็วรี่ ส่วนอาอู่หมุนกายจะคุกเข่าลงตรงหน้าของไป๋จื่อและหูเฟิง

ทว่าไป๋จื่อกลับประคองเขาไว้ ยิ้มกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้หรอก พบเจอเรื่องอยุติธรรม ก็ต้องชักดาบเข้าช่วยเหลือ นี่เป็นสิ่งที่พวกข้าควรจะทำ”

อาอู่พูดในทันที “ข้านำรถม้าของพวกท่านมาที่นี่ พวกท่านไม่เพียงไม่กล่าวโทษข้า ยังออกเงินและออกแรงช่วยข้าอีก ข้า…ข้าไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนพวกท่านอย่างไรเลยจริงๆ” ตอนนี้เขาไม่มีอะไรทั้งนั้น หากต้องการจะตอบแทนพวกเขา ก็นับว่าไร้ความสามารถจะทำได้