คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 เถ้าแก่เฉียน

อาอู่เริ่มลุกลี้ลุกลน “ไม่ได้ๆ เช่นนั้นไม่ได้หรอก ข้าเป็นคนไม่ใช่สัตว์ ที่ให้กำเนิดลูกแล้วจะนำภรรยาของตนเองไปชดใช้หนี้ได้ รถม้าคันนั้นก็ไม่ใช่ของข้า เป็นของลูกค้าที่ฝากข้าไว้ อีกเดี๋ยวข้าจะต้องนำไปคืน จะนำรถม้าของผู้อื่นมาใช้หนี้ได้อย่างไรกัน”

“นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำอย่างไร คิดจะเบี้ยวหนี้อย่างไม่จบสิ้นรึ” เสียงเขาเถ้าแก่เฉียนเย็นชาขึ้นหลายส่วน ลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก้าวขึ้นมาสองก้าวในทันที พลางยืดเส้นเอ็นที่คอด้วยท่าทางน่ากลัว

ภรรยาของอาอู่ตกใจจนต้องกอดลูกสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ตัวสั่นงันงกเป็นอย่างยิ่ง

อาอู่กล่าว “ไม่ใช่เช่นนั้น ข้าจะคิดเบี้ยวหนี้ได้อย่างไร ข้าอาอู่ไม่ใช่คนเช่นนั้นอย่างแน่นอน เถ้าแก่เฉียน ท่านยืดระยะเวลาให้ข้าอีกสักสองสามวันเถิด ข้าจะต้องนำเงินมาคืนท่านแน่”

เถ้าแก่เฉียนแค่นหัวเราะเสียงหนึ่ง “เจ้าไม่ได้พูดกับข้าเช่นนี้เป็นครั้งแรก ข้าเคยให้โอกาสเจ้าไปแล้ว แต่เจ้าไม่คืนเงินเอง ตอนนี้ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน”

ครั้นกล่าวจบ เถ้าแก่เฉียนก็ส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างกาย

ลูกน้องทั้งสองคนรู้กัน พุ่งไปข้างหน้าในทันที คนหนึ่งจับอาอู่ไว้ ส่วนอีกคนหนึ่งจับภรรยาของอาอู่

ในมือภรรยาของอาอู่อุ้มเด็กหญิงคนหนึ่งเอาไว้ด้วย เดิมทีนางก็กลัวจนตัวสั่นไม่ยอมหยุดอยู่แล้ว บัดนี้จู่ๆ ถูกลูกน้องคนนั้นฉุดกระชากอย่างแรง จึงไม่อาจกอดบุตรสาวของตนไว้ได้ชั่วขณะหนึ่ง ทำให้เจ้าตัวเล็กหลุดจากมือนางไป

นางร้องเสียงแหลม บุตรสาวของนางยังป่วยอยู่ หากตกลงพื้นครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องดี จะยังมีชีวิตต่อไปได้หรือ

อาอู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นดังนั้นก็อยากกระโจนตัวไปช่วยลูกของตนเอง แต่กลับถูกลูกน้องที่อยู่ข้างๆ จับไว้ เขาออกแรงผลักอีกฝ่ายออกอย่างบ้าคลั่ง ครั้งกลับหลังหันไปแล้วถึงพบว่ามีใครบางคนอุ้มลูกเขาเอาไว้ในอก

บุตรสาวของเขาไม่ได้ตกลงบนพื้น ขอบคุณสวรรค์!

คราวนี้เขาถึงจะช้อนสายตามองไปยังคนที่ช่วยบุตรสาวของเขาไว้ได้ทันกาล อีกฝ่ายเป็นบุรุษผู้หนึ่ง รูปงามสูงใหญ่ สายตาเย็นชาและดุดัน

เป็นเขา? บุรุษที่ฝากรถม้าไว้อย่างนั้นหรือ

“คะ คุณชาย? ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ…”

หูเฟิงพยักหน้าให้อาอู่ ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็หมุนกายอุ้มเด็กน้อยในมือไปวางไว้ที่รถม้า จากนั้นก็กลับหลังหันเดินไปถึงเบื้องหน้าภรรยาของอาอู่ แล้วกล่าวกับลูกน้องที่จับนางไว้ “ปล่อยมือ”

ลูกน้องคนนั้นกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ในใจรู้สึกเครียดเกร็งอยู่บ้าง ทว่าอยู่ต่อหน้าเจ้านาย เขาไม่อาจขลาดกลัวได้เป็นอันขาด ทำได้เพียงยืดคอว่า “เด็กหนุ่มจากที่ใดกัน นี่เป็นธุระของเถ้าแก่เฉียน เจ้าอย่าเข้ามายุ่งเลยเสียจะดีกว่า”

สีหน้าของหูเฟิงไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เสียงเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จะปล่อยมือหรือไม่”

อีกฝ่ายกล่าวอย่างหนักแน่น “ไม่ปล่อย แล้วเจ้าจะทำอะไรข้า”

เจ้าจะทำอะไรข้า คำพูดนี้ยังไม่ทันจบลง ก็ได้ยินเสียงลูกน้องคนนั้นร้องโอดครวญ พลางล้มลงไปบนพื้น สองมือกุมท้องน้อย เจ็บจนสีหน้าซีดขาวไปหมด

ภรรยาของอาอู่ก็ตกใจจนใบหน้าซีดขาวเสียยิ่งกว่ากระดาษ ตัวสั่นระริก

ไป๋จื่อเข้าไปใกล้นาง “พี่สะใภ้ ขึ้นไปดูแลลูกบนรถก่อนนะเจ้าคะ ที่นี่ให้พวกข้าจัดการเถิด”

เมื่อภรรยาของอาอู่ได้ยินดังนั้น นางก็น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้ง ด้วยไม่รู้ว่าควรจะกล่าวขอบคุณอย่างไรดี จึงไม่พูดออกมาเสียเลย เพียงก้าวขึ้นรถม้าไปอย่างว่าง่าย

“พวกเจ้าเป็นใครกัน กล้ายุ่งแม้กระทั่งเรื่องของเถ้าแก่เฉียนหรือ” ลูกน้องคนที่ถูกอาอู่ผลักออกกล่าวขึ้น