คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 241

ตอนที่ 241 เชื่อใจ

ปิ่นหยกธรรมดาแม้เช่นนี้ แต่ก็ยังคงดึงดูดสายตาของเขาได้แม้เพียงมองครั้งเดียว “ราคาเท่าไรหรือ” เขาหยิบปิ่นหยกชิ้นนั้นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ชายชราเจ้าของแผงยิ้มกล่าว “คุณชายตาแหลมเสียจริง เหมาะกับแม่นางน้อยของท่านผู้นั้นยิ่งนัก เพียงห้าเฉียนเท่านั้น”

หูเฟิงรู้สึกร้อนที่ใบหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้มากความ เพียงหยิบถุงเงินออกมาจากในอกเสื้อ แล้วหยิบห้าเฉียนเงินส่งให้เจ้าของแผง

เขาใส่ปิ่นเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนจะไปหาไป๋จื่อที่กำลังซื้อใยฝ้าย

ไป๋จื่อตกลงราคากับเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา นางจึงถามว่า “เจ้าไปไหนมา เหตุใดถึงเพิ่งตามมาเล่า”

ชายหนุ่มไพล่สองมือไว้ด้านหลัง พลางเงยหน้ามองท้องฟ้า “ไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ดูนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย”

เด็กสาวก็ไม่ได้ถามมาก เมื่อจ่ายเงินแล้วก็ให้หูเฟิงแบกถุงใยฝ้ายขึ้น พอดีกับด้านข้างมีร้านขายผ้าอยู่ด้วย จึงเข้าไปซื้อผ้าอีกสองพับ

แม้พับผ้าจะไม่หนัก แต่กลับยาวมาก ไป๋จื่อถืออยู่สองพับเช่นนั้น ครั้นเดินเหินอยู่ในตลาดที่คึกคักเป็นพิเศษแล้ว จึงไม่สะดวกเป็นอย่างยิ่ง

หูเฟิงเห็นเข้าก็พลันคว้าพับผ้าทั้งสองที่นางโอบอุ้มอยู่ในอกมา “ข้าถือเอง ข้างหน้ามีร้านขายผัก ไปซื้อผักกลับไปสักหน่อยสิ”

เมื่อในมือของไป๋จื่อว่างแล้ว นางก็มองหูเฟิงทันที บัดนี้ไหล่ซ้ายของเขาแบกถุงใยฝ้ายขนาดใหญ่ ส่วนมือขวาประคองผ้าสองพับ ตัวนางเองไม่ได้ถืออะไรทั้งสิ้น ภาพฉากนี้ทำให้นางคิดถึงตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบัน นางเคยเห็นหญิงสาวที่มีรอยยิ้มสุขใจเต็มใบหน้ายามชอปปิง ขณะเดียวกันข้างกายก็มีชายหนุ่มที่ถือข้าวของเต็มสองมืออยู่ด้วย

เหมือนกับนางและหูเฟิงในตอนนี้ไม่มีผิด!

นางไม่เคยคบหาดูใจกับผู้ใดมาก่อน แต่ไหนแต่ไรจึงไม่กล้ารับการอุทิศตนของบุรุษอย่างง่ายๆ เรื่องทั่วไปนางล้วนจัดการด้วยตนเอง นางที่เคยอาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก ในใจขาดความรู้สึกมั่นคงเป็นอย่างยิ่ง จึงไม่มีทางเชื่อใจผู้ใดง่ายๆ โดยเฉพาะบุรุษที่ปากพูดจาหวานหยดย้อย และเอาใจหญิงสาวเก่งเสียยิ่งกว่าอะไร

ทว่าตั้งแต่นางมาอยู่ที่โลกใบนี้ นิสัยของนางก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุดหย่อน

นางเริ่มเชื่อใจคนอื่นอย่างเต็มใจแล้ว

เชื่อใจจ้าวหลาน เชื่อใจหูจ่างหลิน เชื่อใจเมิ่งหนานและจินเสี่ยวอัน รวมถึงหูเฟิงด้วย

คนที่นางเชื่อใจมากที่สุด นอกจากจ้าวหลานแล้ว ก็น่าจะเป็นหูเฟิงนี่แหละ!

หูเฟิงแตกต่างจากบุรุษที่นางเคยเจอในยุคปัจจุบัน เขาพูดน้อยกว่าทำเสมอ และมักจะคอยปกป้องอยู่ข้างกายนางอย่างเงียบๆ ทั้งยังปรากฏตัวขึ้นได้ทันกาลยามที่นางต้องการเขามากที่สุดด้วย

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด ที่นางลดความระแวดระวังทั้งหมดที่มีต่อหูเฟิง ความเชื่อใจที่นางมีให้เขานั้น มากมายเสียยิ่งกว่าความเชื่อใจที่นางมีให้หลินหยางอีก

หลินหยางเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของนางตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่หนึ่ง เขาชอบนาง แต่กลับไม่เคยพูดออกมา เขาตามฝีเท้าของนางเสมอ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยห่าง

ต่อมานางใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด จนกลายเป็นแพทย์เวชปฏิบัติทั่วไประดับสูง ที่มีความสามารถเฉิดฉายมากที่สุดในโรงพยาบาลหมิงซิง ส่วนหลินหยางก็เหมือนกับนาง เขากลายเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมที่โดดเด่นที่สุดในโรงพยาบาลหมิงซิงเช่นกัน

หลินหยางชอบนาง ทว่าไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้ง เพียงอยู่ข้างกายเธออย่างสงบเงียบ คอยเป็นห่วงนางในฐานะเพื่อน เพื่อนร่วมรุ่น ไปจนถึงเพื่อนร่วมงาน ยืนมองนางจากข้างหลังอยู่เงียบๆ

นางเคยคิดว่า จนท้ายที่สุดแล้วนางจะเดินร่วมทางกับหลินหยาง ทว่าวันนั้นไม่เคยไม่ถึง หรืออาจจะเป็นเพราะยังขาดอะไรบางอย่างไป แต่แล้วสิ่งนั้นคืออะไรกัน