คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 239

ตอนที่ 239 คนรู้หน้าไม่รู้ใจ

เมื่อออกจากร้านสือเค่อ เมิ่งหนานก็เชิญไป๋จื่อไปนั่งเล่นที่ที่ว่าการอำเภอ

ทว่าไป๋จื่อยังไม่ทันจะตอบว่าไปหรือไม่ หูเฟิงก็กระแอมอย่างแรงเสียงหนึ่ง แล้วใช้สายตาเยือกเย็นมองเด็กสาว แววตาของเขาดูเผินๆ แล้วคล้ายกับไม่ยี่หระ แต่ในสายตาของไป๋จื่อ นั่นกลับเต็มไปด้วยเจตนาข่มขู่มากมายทีเดียว

ไป๋จื่อยิ้มเจื่อน “วันนี้ข้าต้องกลับแล้วเจ้าค่ะ เพราะข้ายังต้องไปหาคนเก็บเกี่ยวแตงดินอีก พรุ่งนี้เถ้าแก่เฉินจะส่งคนไปรับแตงดินแต่เช้า ข้าไม่อาจเที่ยวเล่นได้กระมัง”

เมิ่งหนานรู้สึกผิดหวังอย่างมาก ทว่าก็ได้แต่ตอบรับด้วยความน้อยใจ

รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกไปไกลจากสายตาของพวกเขา ก่อนที่จินเสี่ยวอันจะถอนหายใจยาวเสียงหนึ่ง “คิดไม่ถึงเลยว่าแตงดินจะมีรสชาติเช่นนั้นได้ เกรงว่าคงจะมีแต่แม่นางไป๋ที่มีฝีมือเช่นนี้ เมื่อพวกเราไปจากเมืองชิงหยวนแล้ว ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทั้งชีวิตนี้จะได้กินอาหารเลิศรสเช่นนี้อีกหรือไม่”

เมิ่งหนานถลึงตามองจินเสี่ยวอันครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “จื่อยาโถวรับปากข้าแล้ว ว่าหลังจากนี้จะไปหาข้าที่เมืองหลวง เจ้าไม่ได้ยินหรือ”

จินเสี่ยวอันอยากพูดนัก เด็กสาวพูดไว้ว่าหากไปเมืองหลวง จะต้องไปหาเขาอย่างแน่นอน แต่หากนางไม่ไปเมืองหลวงเล่า

แต่เมื่อเห็นท่าทางของคุณชาย เขาก็ไม่อยากพูดในแง่ลบ ไม่เช่นนั้นเมิ่งหนานจะต้องรู้สึกผิดหวังอีกครั้งอย่างแน่นอน

ขณะที่ผ่านถนนอันคึกคัก ไป๋จื่อก็เสนอว่าให้ซื้อของสักเล็กน้อยก่อนกลับไป หูเฟิงจึงจอดรถตรงหัวโค้งถนน ที่นี่มีคนทำงานดูแลรถม้าโดยเฉพาะ เพื่อให้สะดวกต่อเจ้าของรถที่อยากไปซื้องในตลาด และไม่ต้องกลัวว่ารถม้าจะถูกผู้ใดขโมยไป

เมื่อรถม้าหยุดลง ก็มีบุรุษสี่ห้าคนล้อมเข้ามา ทั้งหมดมีอายุตั้งแต่ยี่สิบกว่า จนถึงอายุสี่สิบถึงห้าสิบปี

ทุกคนล้วนทำงานของตนเอง พยายามจะทำการค้าขายกับหูเฟิง

สายตาของหูเฟิงกวาดมองทุกคนเบื้องหน้า ก่อนที่เขาจะส่งแส้ในมือให้กับชายหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ คนหนึ่ง “รบกวนเจ้าดูแลสักครู่”

ชายหนุ่มดีใจมาก กล่าวขอบคุณไม่ยอมหยุด

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในตลาด ไป๋จื่อถามหูเฟิงว่า “เมื่อครู่คนมากมายเช่นนั้น เหตุใดเจ้าถึงเลือกบุรุษที่ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยสุภาพอ่อนโยนเล่า” นางถามเช่นนี้ได้ เพราะบุรุษผู้นั้นเพิ่งอายุได้สามสิบปี บนใบหน้ามีรอยดาบ รอยยิ้มไม่ได้เบ่งบานเหมือนกับคนอื่น ทั้งยังระคนไปด้วยความขู่เข็ญสายหนึ่ง แววตาก็ค่อนข้างน่ากลัวเช่นเดียวกัน

แต่หากเป็นนาง นางก็จะเลือกบุรุษผู้นี้ ทว่าตอนนี้นางอยากรู้ว่าเหตุใดหูเฟิงถึงเลือกเขา

หูเฟิงมองไป๋จื่อที่อยู่ข้างๆ อย่างเฉยชา “คนรู้หน้าไม่รู้ใจ เหมือนน้ำทะเลมหาศาลเหนือประมาณ ยิ่งเป็นคนที่ชอบทำหน้าตาสุภาพอ่อนโยนที่ภายนอก แต่จิตใจข้างในยิ่งชั่วช้า คนที่สุภาพอ่อนโยนอย่างแท้จริง ไม่จำเป็นต้องสนใจการแสดงความรู้สึกของตนเองหรอก”

“เท่านั้นหรือ” นางเลิกคิ้ว หูเฟิงดูไม่ใช่คนที่มองจากหน้าตาเท่านั้น

ชายหนุ่มกล่าวอีกว่า “ย่อมไม่ใช่ เมื่อครู่มีทั้งหมดเจ็ดคน อายุยี่สิบต้นๆ สามคน อายุประมาณสี่สิบสองคน และอายุประมาณห้าสิบอีกหนึ่งคน ส่วนคนที่อายุสามสิบต้นๆ มีเพียงเขา”

ไป๋จื่อยิ้มจางที่มุมปาก เขาคิดเหมือนกับที่นางคิดไม่มีผิด

หูเฟิงย้อนถามว่า “ตอนนี้เจ้าน่าจะถึงตาเจ้าพูดบ้างแล้ว ว่าเหตุใดข้าถึงเลือกคนผู้นี้”