คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 237

ตอนที่ 237 งานเลี้ยงแตงดิน

เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง ตัวสูงกว่าเตาไฟที่นี่แค่ไม่เท่าไร นางจะทำอาหารอะไรได้ แล้วนางมีความสามารถอะไร เถ้าแก่เฉินถึงให้นางมายังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อย่างห้องครัวด้านหลังร้านอาหารเช่นนี้

“เด็กคนนี้ทำอาหารอะไรได้กัน แต่ขอเพียงอย่าทำลายชื่อเสียงร้านสือเค่อของพวกเราก็พอ”

“ข้าคิดว่านางแค่นำแตงดินมาเท่านั้น แต่กลับหั่นแตงดินว้หลายรูปแบบ หรือนางต้องการใช้แตงดินจัดงานเลี้ยง”

“เมื่อก่อนร้านของเราก็เคยมีแตงดินเช่นกัน แต่ก็แค่นึ่งหรือผัดอยู่สองชนิดเท่านั้น หรือว่านางยังทำอาหารชนิดอื่นได้อีก

ไม่นานนัก ข้อถกเถียงของพวกเขาก็ค่อยๆ หมดลง เพราะมีกลิ่นหอมชวนหลงใหลลอยออกมาจากในห้องครัวเป็นระลอกๆ เข้ามาแทนที่

“นี่คือกลิ่นอะไร” พ่อครัวใหญ่ตัวอวบอ้วนถาม

“ไม่รู้สิ แต่ว่าหอมนัก เป็นกลิ่นของแตงดินหรือ ตอนที่พวกเราทำแตงดินก่อนหน้านี้ เหตุใดถึงไม่มีกลิ่นเช่นนี้กัน”

แต่ไหนแต่ไรไป๋จื่อล้วนทำงานอย่างราบรื่น เพราะมีการคิดคำนวณอยู่ในสมองอย่างมีแบบแผน เรื่องการวางแผนจัดการเวลาก็ถือเป็นความเชี่ยวชาญของนาง ทำให้นางสามารถใช้สามเตา จัดการหม้อและกระทะรวมสามใบในเวลาเดียวกันได้ และไม่มีความผิดพลาดเลยแม้สักนิด

มันฝรั่งเส้นผัดจำเป็นต้องใช้ความเร็ว มันฝรั่งต้มเนื้อวัวจำเป็นต้องตุ๋นอย่างช้าๆ ส่วนมันฝรั่งพริกเกลือจะต้องต้มมันฝรั่งให้สุกก่อน นางจึงนำมันฝรั่งและเนื้อวัวลงหม้อตุ๋นก่อน แล้วค่อยนำหม้ออีกใบขึ้นมาต้มมันฝรั่ง ก่อนจะนำกระทะขึ้นมาผัดเส้นมันฝรั่ง

เมื่อผัดเส้นมันฝรั่งเรียบร้อย มันฝรั่งต้มก็สุกพอดี หลังจากบี้ชิ้นมันฝรั่งเล็กน้อยแล้ว นางถึงใส่มันลงในหม้อ เติมเครื่องปรุงและผัดอีกเล็กน้อย ครั้นผัดมันฝรั่งพริกเกลือเสร็จ คนในห้องครัวต่างล้อมกันเข้ามา เดิมทีอาหารทุกอย่างมีปริมาณไม่มาก นางจึงไม่กล้าให้ทุกคนชิม เพราะเมื่อชิมแล้วอาจจะไม่มีอะไรเหลือเลยก็เป็นได้

นางรีบให้คนนำอาหารสองจานนี้ไปให้พวกเถ้าแก่เฉินก่อน ส่วนตัวนางตีไข่ไก่สองฟอง จากนั้นใช้มันฝรั่งที่เหลือจากการทำมันฝรั่งพริกเกลือ นำมาบดจนละเอียดเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วผสมเข้ากับวัตถุดิบปรุงรสที่หั่นไว้เรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้ เพื่อปั้นมันเป็นก้อนกลม หลังจากชุบไข่ไก่แล้วก็นำลงทอด สุดท้ายเมื่อทอดจนเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทอง นางถึงตักทั้งหมดขึ้นมา ขณะนี้ในห้องครัวมีแต่กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่ว ใครได้กลิ่นเข้าก็น้ำลายสอทั้งสิ้น

นางยิ้มกล่าว “วันนี้ข้านำแตงดินมาไม่มาก ไม่อาจเชิญให้พวกท่านกินด้วยได้ ทว่าวิธีการทำอาหารพวกนี้เรียบง่ายนัก พวกท่านอาจจะทำเป็นแล้วก็ได้ จะทำกินกันเองก็ได้นะเจ้าคะ”

สีหน้าของพ่อครัวหลายคนดูไม่ค่อยพอใจนัก เพราะปกติเวลาที่พวกเขาคิดค้นอาหารใหม่ออกมาได้ ก็ไม่เห็นจะมีใครล้อมเข้ามาน้ำลายสอเช่นนี้มาก่อน

ขณะนี้มันฝรั่งต้มเนื้อที่อยู่ในหม้ออีกใบหนึ่งสุกแล้ว หลังตักขึ้นจากหม้อ ไป๋จื่อก็ให้คนนำไปให้เถ้าแก่เฉินพร้อมๆ กับแผ่นแป้งมันฝรั่ง

ไป๋จื่อวักน้ำสะอาดมาล้างหน้า ครั้นเก็บกวาดทุกอย่างจนสะอาดแล้วถึงจะไปยังห้องรับรอง

ทันทีที่นางเปิดประตูห้องรับรอง ก็เห็นจินเสี่ยวอันคว้าแผ่นแป้งมันฝรั่งชิ้นสุดท้ายในจานไว้ในมือ ส่วนเมิ่งหนานกำลังจะแย่งมันมา ทว่าก็แย่งมาได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

ครั้นเห็นไป๋จื่อเข้ามา เมิ่งหนานก็กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “จื่อยาโถว เจ้าทำอาหารได้หลายชนิดเช่นนี้ เหตุใดก่อนหน้านี้ไม่เคยทำให้พวกข้ากินบ้างเล่า”

ไป๋จื่อกล่าวยิ้มๆ “พูดเหมือนกับว่าข้าทำอาหารให้พวกท่านกินซ้ำๆ อย่างไรอย่างนั้น อาหารชนิดใดที่ข้าทำไม่ได้แปลกใหม่สำหรับพวกท่านบ้าง ข้าไม่ได้ทำอาหารให้พวกท่านกินซ้ำๆ ถึงร้อยครั้งเสียหน่อย หรือพวกท่านอยากจะกินเช่นนั้น”

เถ้าแก่เฉินยังไม่ทันได้เช็ดคราบน้ำมันบนริมฝีปาก เขาก็รีบผุดลุกขึ้นถลันมาถึงเบื้องหน้าของไป๋จื่อ ร่างกายอวบอ้วนดูคล่องแคล่วอย่างคาดไม่ถึง เด็กสาวเห็นแล้วรู้สึกผิดคาดจริงๆ

“แม่นางไป๋ เล่าเรื่องอาหารสี่อย่างที่เจ้าเพิ่งทำให้ข้าฟังได้หรือไม่ ข้าคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าแตงดินธรรมดาเช่นนี้ จะสามารถรังสรรค์อาหารเลิศรสออกมาได้มากมาย อาหารสี่อย่างนี้ล้วนทำจากแตงดิน ทว่ารสชาติแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”