คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 เป็นผู้พิทักษ์ของนางให้ดี

เขาชี้พวกนางสองคน แล้วกล่าวด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง “ดียิ่งนัก พวกเจ้าสองคนร่วมมือกันหลอกข้า สนุกหรือไม่”

ไป๋จื่อก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะดึงแขนเสื้อของเมิ่งหนาน “พี่เมิ่ง ข้ารู้ว่าท่านหวังดี แต่ตอนนี้ข้ามีเรื่องที่ตนเองอยากทำ และมีชีวิตที่ข้าอยากใช้ เมืองหลวงยังไม่เหมาะกับข้า เอาอย่างนี้นะเจ้าคะ ข้ารับปากท่านว่าต่อไปหากมีเวลาว่าง ข้าจะพาท่านแม่ของข้าไปเที่ยวเมืองหลวง ถึงเวลานั้นจะไปร่ำสุรากับท่าน ดีหรือไม่เจ้าคะ”

หูเฟิงที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเห็นท่าทางทีเล่นทีจริงของนาง เขาก็พลันหน้าบึ้งตึง เมื่อครู่เขาโกรธนางชัดๆ เหตุใดนางไม่ใช่ลูกไม้เช่นนี้ง้อเขาบ้าง

เมิ่งหนานก็รู้ว่าอารมณ์โกรธเช่นนี้ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เขากับไป๋จื่อเป็นสหายกัน เขาเคยช่วยชีวิตไป๋จื่อ และไป๋จื่อก็เคยช่วยชีวิตเขาเช่นกัน อีกทั้งนางก็รักษาใบหน้าเขาจนหาย รวมถึงรักษามือของเขาจนหายดีเช่นกัน บางครั้งนางก็ทำอาหารให้เขากิน ความสัมพันธ์ของพวกเขาเท่าเทียมกัน เขาไม่มีสิทธิ์ลขอร้องให้นางตามเขาไปที่เมืองหลวงตามใจชอบ

และไม่มีสิทธิโกรธเคืองนางอย่างไม่มีเหตุผลอยู่ที่นี่เช่นกัน

“จริงหรือ เจ้าจะไปหาข้าที่เมืองหลวงจริงหรือ” เขาถาม

ไป๋จื่อพยักหน้า “แน่นอนเจ้าค่ะ ขอเพียงข้าไปเมืองหลวง ก็จะต้องไปหาท่านอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นท่านอย่าทำเป็นไม่รู้จักข้านะเจ้าคะ” นางยิ้มกล่าว

เมิ่งหนานรีบพูด “ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร จื่อยาโถว เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย แต่เจ้าต้องมาหาข้าที่เมืองหลวงนะ”

เด็กสาวพยักหน้าอีกครั้ง พลางกล่าวในใจ ‘ข้าบอกแล้ว ขอเพียงข้าไปเมืองหลวง จะต้องไปหาท่านอย่างแน่นอน แต่หากชีวิตนี้ข้าไม่ไปเมืองหลวง…เช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้แล้ว…’

แน่นอนว่านางไม่กล้าพูดในตอนนี้ หากพูดออกไป เมิ่งอาจจะโกรธขึ้นมาอีกก็ได้

บุรุษผู้นี้เมื่อน้อยใจขึ้นมาแล้ว นับว่าร้ายแรงกว่าสตรีเสียอีก

“พี่เมิ่ง วันนี้ข้ามาเพราะอยากขอให้ท่านช่วย”

“มีเรื่องอะไรอยากให้ข้าช่วย หรือคนสกุลไป๋รังแกเจ้าอีกแล้ว” เมิ่งหนานรีบถาม

ไป๋จื่อส่ายหน้า “ไม่ใช่เจ้าค่ะ พวกเขาไม่กล้าหรอก ข้ามีหูเฟิงอยู่ด้วยทั้งคน พวกเขาไม่กล้าทำกับข้าเช่นนั้นแน่”

เมิ่งหนานปรายตามองหูเฟิงที่ยืนอยู่ข้างนอกเรือน ก่อนจะมีเสียง ‘ชิ’ ดังตามขึ้นมา “เขาช่างมีประโยชน์เสียจริง นอกจากต่อยตีและเข่นฆ่าได้แล้ว เขายังทำอะไรได้อีก รับมือกับคนเลวพรรค์นั้น ต้องให้คนอย่างข้าไปจัดการสิถึงจะถูก”

เดิมทีหูเฟิงก็มีไฟสุมอยู่ในอกอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งโมโหจนต้องก้าวไปข้างหน้า แย่งพูดในทันทีว่า “เจ้าเก่งถึงเพียงนั้นก็อย่ากลับเมืองหลวงเสียสิ อยู่ที่เมืองชิงหยวนเป็นผู้พิทักษ์ของนางให้ดี”

ทันใดนั้น เมิ่งหนานพลันหมดคำพูดจะโต้เถียง หากเขาไม่ใช่คุณชายของสกุลเมิ่ง หากเขาไม่ใช่ใต้เท้าเมิ่งที่ชาวบ้านรู้จักกันไปทั่ว เขาก็ไม่อยากจากที่นี่ไปยังเมืองหลวงเช่นกัน

ไป๋จื่อรีบหัวเราะแห้งๆ “หูเฟิงแค่ล้อเล่นกับท่านเท่านั้น พี่เมิ่ง วันนี้ข้ามาหาท่าน เพราะอยากขอให้ท่านช่วยแนะนำข้าให้กับคนจำนวนหนึ่ง”

เมิ่งหนานมุ่นคิ้ว แนะนำให้กับคนจำนวนหนึ่ง? นางอยากจะทำอะไรกัน

“เจ้าอยากพบใครหรือ” เมิ่งหนานถาม

“พี่เมิ่ง แตงดินที่ข้าปลูกเริ่มขายได้แล้ว ก่อนหน้าที่จะเก็บแตงดินได้ ข้าต้องการติดต่อปูทางค้าขายเอาไว้ให้ดีเสียก่อน” ไป๋จื่อกล่าว

“ข้าช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง” เมิ่งหนานไม่เข้าใจ

“พี่เมิ่งอาศัยอยู่ที่เมืองชิงหยวนนางถึงสองปี น่าจะมีร้านอาหารน้อยใหญ่ในเมืองนี้สนิทสนมกับท่านเป็นอย่างมากกระมัง”

เมิ่งหนานพยักหน้า “นับว่าสนิทสนมอยู่ แล้วอย่างไร เจ้าอยากนำแตงดินไปขายให้ที่ร้านอาหารหรือ”

ไป๋จื่อพูดต่อ “วันนี้ข้านำแตงดินมาด้วยจำนวนหนึ่ง ท่านเพียงช่วยแนะนำข้ากับเถ้าแก่ร้านอาหาร ข้าจะนำแตงดินทำเป็นอาหาร แล้วขอให้พวกเขาชิม หากพวกเขาซื้อแตงดินของข้า ข้าจะบอกวิธีทำอาหารให้กับพวกเขา ให้พวกเขาเพิ่มอาหารใหม่ลงไปในรายการของที่ร้าน”

ใต้เท้าเมิ่งเข้าใจในทันที เขายิ้มขึ้นมาโดยพลัน “ความคิดนี้ดีนัก ด้วยฝีมือการทำอาหารของเจ้า จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน”