คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 ลวนลามนาง?

รุ่งอรุณของวันต่อมา ไป๋จื่อตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ขณะเพิ่งยกอาหารเช้าขึ้นโต๊ะ หูเฟิงก็ออกมาจากในห้องอย่างตรงเวลา เขาไม่ปรายตามองไป๋จื่อแม้สักครั้ง เพียงตรงไปล้างหน้าล้างตาที่ลานบ้านด้านหลัง จากนั้นเขาก็มากินอาหารเช้าบนโต๊ะ เด็กสาวอ้าปากอยู่หลายครั้ง ทว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงก้มหน้าก้มตากินโจ๊กด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

หรือวันนี้จะต้องเดินหรือนั่งรถเทียมวัวเข้าเมืองจริงๆ

หูจ่างหลินออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อไปตรวจสอบระดับความสุกงอมของข้าวสาลีในทุ่งนา จ้าวหลานก็ไปยังที่ดินของตนเองเช่นกัน ถึงอย่างไรแตงดินก็ออกผลแล้ว เมื่อลงพลั่วแล้วสามารถขุดออกมาได้กองใหญ่ อาจจะมีคนมาขโมยไปก็เป็นได้

เช้านี้จึงมีพวกเขาสองคนที่กินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร แม้แต่คนที่ช่วยนางพูดก็ไม่มี นางเองก็ไม่เปิดปากพูดเช่นกัน

หูเฟิงเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ กินข้าวอย่างละเมียดละไม สง่างามนัก ทว่าก็กินมาก…

แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ก็คือ เขาไม่มองไป๋จื่อแม้สักครั้งเดียว ราวกับไม่มีความคิดจะพูดจากับนางเช่นกัน ครั้นกินข้าวเสร็จก็กลับห้องไปในทันที

ไป๋จื่อลอบบ่นว่าตนเองไม่ควรผิดใจกับคนขี้น้อยใจผู้นี้ บุรุษที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ช่างทำให้คนปวดหัวเสียจริง

ช่างเถิด แค่ไม่มีรถม้า นางจะออกจากบ้านไม่ได้เลยหรืออย่างไร

ในหมู่บ้านมีสามครอบครัวที่มีรถเทียมม้า นางจึงเร่งไปถามไถ่ แต่ใครจะรู้ว่ารถเทียมม้าของทั้งสองครอบครัวนั้นล้วนออกจากบ้านไปทั้งหมดแล้ว นางมาช้าไปก้าวหนึ่ง…

หรือนางต้องแบกมันฝรั่งถุงหนึ่งเดินเท้าสามสิบลี้เข้าเมืองจริงๆ

นางลองกะประมาณมันฝรั่งในมือ อย่างน้อยหนักถึงยี่สิบชั่ง เพียงแค่ถือมันฝรั่งหนึ่งถุงจากต้นหมู่บ้าน ไปยังท้ายหมู่บ้านก็หอบแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงระยะทางสามสิบลี้ นี่เป็นภารกิจที่ไม่อาจทำให้สำเร็จได้โดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นประตูห้องของหูเฟิงยังคงปิดสนิท นางก็กัดฟัน เดินหน้าเข้าไปเคาะประตู “หูเฟิง เจ้ายุ่งอยู่หรือไม่”

ไม่มีผู้ใดตอบ

“หูเฟิง เจ้าอยู่ข้างในหรือไม่” นางเคาะประตูอีกครั้ง

ก็ยังคงไม่มีคนตอบ

นางจึงเปิดประตูเดินเข้าไปเสียเลย ขณะกำลังจะเอ่ยปากเรียกอีกครั้ง กลับเห็นใครบางคนกำลังเปลือยท่อนบน ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ในมือถือเสื้อผ้าสะอาดเตรียมจะสวมใส่…

เนื้อหนัง ร่างกายของบุรุษ ใช่ว่านางเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก อีกทั้งนางก็เคยเห็นร่างกายของหูเฟิงมากกว่าหนึ่งครั้งเช่นกัน ความจริงแล้ว นางเคยเห็นหูเฟิงเปลือยท่อนบนมาก่อน ตั้งแต่ตอนที่พบกันในสกุลหูเป็นครั้งแรกแล้ว

ขณะนั้นเพียงคิดว่าบุรุษผู้นี้มีรูปร่างดีนัก ทุกจุดล้วนแข็งแรงได้สัดส่วน เมื่อสวมเสื้อผ้าแล้วดูผอมบางอย่างชัดเจน ทว่าถอดเสื้อแล้วกลับเห็นแต่กล้ามเนื้อ ไม่มีสตรีคนใดไม่ชอบรูปร่างเช่นนี้หรอก

วันนี้ได้เห็นร่างกายของเขาอีกครั้ง นางพลันรู้สึกคอแห้งผาก ใบหน้าแดงไปถึงใบหู แม้จะรู้ดีว่าจ้องมองร่างกายที่เปลือยเปล่าของผู้อื่นเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมและเสียมารยาท แต่ไม่ว่าอย่างไร นางกลับละสายตาไปไม่ได้ หลังจากกลืนน้ำลายไปแล้วหลายครั้ง นางก็ยิ้มเจื่อนว่า “กะ กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นี่เอง ขะ ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

“น่ามองหรือไม่” หูเฟิงก็ไม่ได้รีบร้อนสวมเสื้อผ้า ทั้งยังมองไป๋จื่อที่มีท่าทางชะงักงันอย่างสนอกสนใจ

ไป๋จื่อตะลึงลาน เอาแต่มองกล้ามหน้าท้องของเขาตาไม่กะพริบ “หา? อะไรนะ”

“เจ้ากลืนน้ำลายขณะมองร่างกายของข้า ไม่ใช่เพราะร่างกายของข้าน่ามองหรอกหรือ” เขาเลิกคิ้ว มุมปากยกโค้งเล็กน้อย

นับว่าเด็กสาวตื่นจากภวังค์แล้ว ทั้งยังตื่นเต็มตาอีกต่างหาก คนผู้นี้กำลังหยอกเย้านางชัดๆ แม้กระทั่ง…ลวนลามนางด้วยสินะ

ไม่ถูกต้อง เป็นนางที่ทะเล่อทะล่าเข้ามา และน้ำลายไหลเพราะมองร่างกายของเขา…

“ข้าเปล่าสักหน่อย ใครมองเจ้าแล้วกลืนน้ำลายกัน เจ้าพูดมั่วให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ” นางเบือนหน้าหนี ไม่มองเขาอีก

“จริงหรือ” เขารีบสวมเสื้อผ้า “มาหาข้ามีเรื่องอะไร”

คนผู้นี้จงใจถามนางอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ดีว่านางต้องเข้าเมือง รู้ดีว่านางต้องการรถ แล้วยังจะถามนางว่ามีเรื่องอะไรอีกหรือนี่

……….

ตอนที่ 234 ความแตกต่างของพละกำลัง

“ข้าจะเข้าเมือง เจ้าต้องไปกับข้า!” นางยังคงไม่กล้ามองเขา เอาแต่มองไปที่มุมห้อง