คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 259

ตอนที่ 259 ยืมแต่ไม่คืน

หญิงชราเข้าไปใกล้หูจ่างหลิน พลันปั้นยิ้มปลอมๆ กล่าวว่า “จ่างหลิน ข้าขอพูดตามตรงไม่ปิดบัง พวกข้าร้อนใจมาหาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้า เป็นเพราะมีเรื่องเร่งด่วนจริงๆ เจ้าใหญ่ของข้าขาหัก เขานอนรออยู่ที่บ้านมาทั้งคืน เจ็บปวดมาทั้งคืน ทนมาถึงฟ้าสางได้อย่างยากลำบาก พวกข้าไปเชิญท่านหมอลู่มารักษาเจ้าใหญ่แล้ว แต่เจ้าเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

หูจ่างหลินมีสีหน้าดังเดิม “เขาเป็นหมอ พวกเจ้าเชิญเขาไปรักษาเจ้าใหญ่ เขาย่อมไปอย่างแน่นอน แต่ข้าเดาว่าเขาจะต้องขอให้พวกเจ้าจ่ายเงินก่อนรักษา ถูกต้องหรือไม่”

หลิวซื่อตะลึงงัน “เจ้ารู้ได้อย่างไร”

บนใบหน้าของหูจ่างหลินมีแต่ความเย้ยหยันและถากถาง เขาหัวเราะเสียงเบา “เจ้าลองชั่งใจดู คิดในมุมมองของคนอื่นดูก็จะรู้ หากข้าเป็นเขา ข้าก็จะขอให้พวกเจ้าจ่ายเงินก่อน แล้วค่อยทำการรักษาให้เช่นเดียวกัน”

ใครใช้ให้พวกเจ้ามีประวัติไม่ดีมาก่อนเล่า!

หญิงชราและหลิวซื่อต่างก็มีสีหน้าอึดอัดใจ ในใจรู้สึกแค้นเคืองนัก ทว่าก็ไม่กล้าแสดงอารมณ์โกรธออกมาในตอนนี้

“เจ้าพูดถูก ก่อนหน้านี้พวกข้าทำไม่ถูกต้องจริงๆ แต่ข้าคืนเงินที่ติดค้างลู่จ่างชุนไว้จนหมดแล้ว ใช้เงินทั้งหมดที่พวกข้ามีเลยทีเดียว ตอนนี้ที่บ้านไม่มีเงินอีกแม้สักแดงเดียวแล้ว ข้าวในถังข้าวก็หมดเกลี้ยงไปนานแล้วเช่นกัน อย่าว่าแต่รักษาให้เจ้าใหญ่เลย แม้แต่ข้าวสักมื้อก็ยังกินไม่อิ่ม” หญิงชรายิ้มเจื่อน ขณะพูดก็ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหางตาที่แห้งกรังของนาง ราวกับว่ามีน้ำตาไหลอาบลงมาจริงๆ อย่างไรอย่างนั้น

หูจ่างหลินไม่ตกหลุมพรางนาง เขาโบกมือกล่าวว่า “พวกเจ้าอย่ามาพูดกับข้าเลย เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลยสักนิด”

หญิงชราพลันกล่าวขึ้นมาทันควัน “ข้ารู้ๆ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าจริงๆ นั่นแหละ แต่เจ้าก็เห็นสภาพของพวกข้าแล้ว เจ้าให้ข้ายืมเงินก่อนสักสิบตำลึงได้หรือไม่ เมื่อรักษาเจ้าใหญ่หายดี พวกข้าจะคิดหาวิธีนำเงินมาคืนเจ้า”

“คิดหาวิธีนำเงินมาคืนข้า? คิดหาวิธีอะไร คืนอย่างไร อาศัยข้าวสาลีสองหมู่ที่ตอนนี้มีแต่วัชพืชทั้งผืนของพวกเจ้ารึ เมื่อเก็บเกี่ยวข้าวสาลีสองหมู่นั้นได้แล้ว จะขายได้เป็นเงินถึงสิบตำลึงเลยหรือ” หูจ่างหลินพูด

ให้พวกนางยืมเงิน ก็ไม่ต่างอะไรกับให้เนื้อไปกับสุนัข ย่อมไม่มีทางได้กลับคืนมา

หลิวซื่อก็ยิ้มเจื่อนๆ เช่นกัน “เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน ถึงพวกข้าจะคืนไม่ได้ แต่จ้าวหลานมีเงินไม่ใช่หรือ นางคืนเงินแทนพวกข้าได้ เจ้าวางใจเถอะ”

หูจ่างหลินรู้อยู่แล้วว่าพวกนางจะมาไม้นี้ แต่ฝันไปเสียเถอะ

“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอีกแล้ว ข้าไม่มีเงินให้ยืม ไปเสีย พวกข้าสกุลหูไม่ต้อนรับพวกเจ้า” หูจ่างหลินพูดจบก็ไล่พวกนางออกไป

สำหรับคนเช่นนี้แล้ว ยิ่งไม่จำเป็นต้องไว้หน้าอะไรทั้งนั้น พวกนางก็ไม่หวังให้ใครไว้หน้าพวกหน้าเช่นกัน ทว่าเวลาที่พวกนางได้รับผลประโยชน์แล้ว ก็ย่อมเหยียบย่ำผู้อื่นอย่างลำพองใจ

หญิงชราและหลิวซื่อถูกไล่ออกมาเช่นนี้ ทั้งสองรู้สึกโกรธขึ้งเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจคิดบัญชีกับหูจ่างหลินได้ ยิ่งไม่อาจให้บุตรชายของสกุลไป๋มาจัดการเขาได้

หลิวซื่อเกิดความคิดเฉียบแหลมขึ้นบางอย่าง “ท่านแม่ ตอนนี้จ้าวหลานจะต้องไปยังพื้นที่สร้างบ้านเป็นแน่ ครั้งก่อนข้าเห็นนางกับไป๋จื่อที่นั่น กำลังเข็นรถเข็นคันหนึ่งไปส่งข้าวเช้าให้พวกคนงาน”

แม่สามีรีบจูงมือหลิวซื่อเดินไปยังพื้นที่สร้างบ้านทันที ตรงนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านของหูจ่างหลิน ห่างกันเพียงร้อยก้าวเท่านั้น

ทว่าเพิ่งจะเข้าใกล้ต้นฉัตรจีนเก่าแก่ พวกนางก็เห็นจ้าวหลานและบุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังพูดคุยกันอยู่ข้างๆ รถเข็น ทั้งสองสนทนาไปพลาง ยิ้มหัวเราะไปพลาง หน้าตาทั้งคู่ดูเบิกบานใจเป็นอย่างยิ่ง ส่วนเหล่าคนงานชายกำลังกินข้าวเช้า อันได้แก่หมั่นโถวและโจ๊กที่ข้าวเยอะกว่าน้ำเป็นไหนๆ

พวกนางสองคนท้องว่าง เมื่อได้กลิ่นหมั่นโถวกับโจ๊กแล้ว ก็ย่อมรู้สึกหิวจนหน้าอกติดกับแผ่นหลังในทันที

ทันใดนั้น พวกนางถลาไปถึงหน้ารถเข็นอย่างเร็วรี่ ไม่สนใจว่าสายตาของจ้าวหลานและบุรุษผู้นั้นจะมีความตกใจมากมายเพียงใด ทั้งสองคนเปิดผ้าฝ้ายบางๆ ที่ปิดอยู่บนถังไม้ออกด้วยความร้อนใจ ก่อนจะยื่นมือไปคว้า ทั้งห้านิ้วกางออกอย่างสุดกำลัง หวังว่าจะคว้าหมั่นโถวสักแปดถึงสิบลูกออกมาได้ในคราวเดียว

……….

ตอนที่ 260 ลืมบุญคุณ? เนรคุณคน?