คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 โจรขโมยแตง

พวกเขาไม่รู้หนังสือ แต่ตัวอักษร ‘หลาน’ นั้นเหมือนกับตัว ‘หลาน’ ตรงก้นถ้วยที่ใช้สำหรับส่งข้าวมาให้พวกเขากินในทุกวัน

ลุงหูยิ่งคุ้นเคยกับตัวอักษรนี้ ก้นถ้วยที่ซื้อมาใหม่ รวมถึงบนถุงผ้าที่จ้าวหลานทำกับมือในช่วงนี้ ล้วนปักตัวอักษรหลานเหล่านี้ทั้งสิ้น

เขาชี้ไปที่ปากถุง “นี่ไม่ใช่ถุงผ้าที่แม่ของเจ้าทำหรอกหรือ”

ไป๋จื่อพยักหน้า “ล้วนเป็นถุงผ้าที่แม่ข้าทำเจ้าค่ะ แต่กลับไม่ใช่ถุงผ้าของท่านแม่ พวกมันควรจะอยู่ที่สกุลไป๋ถึงจะถูก”

อู๋เจียงส่ายหน้าพลางถอนใจ “คนสกุลไป๋ช่างหน้าไม่อายจริงๆ พวกเจ้าสองแม่ลูกหวังพึ่งที่ดินผืนนี้ให้มีชีวิตต่อไปได้ พวกเขายังกล้ามาขโมยไปอีก”

หลี่เฉิงกล่าวเช่นกัน “ที่น่าแปลกก็คือ พวกเขามาขโมยไปแท้ๆ แต่เหตุใดทิ้งไว้บนคันนาเล่า”

ทันใดนั้น อู๋เจียงนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาพลันพูดว่า “เมื่อคืนข้าตื่นขึ้นมากลางดึก เหมือนจะได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเจ้าใหญ่ ตอนนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไรนัก ยังคิดว่าพวกเขาทะเลาะกันอยู่ภายในบ้าน แต่ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องขโมยแตงดินอย่างแน่นอน”

“คนเช่นพวกเขา เมื่อขโมยของมาได้แล้วย่อมไม่มีเหตุผลให้ปล่อยมืออย่างแน่นอน นอกเสียจากเกิดเรื่องอะไรที่ทำให้พวกเขาต้องจำใจทิ้งสิ่งของที่ได้มา” ไป๋จื่อกล่าว

ลุงหูพูดขึ้นมาบ้าง “พวกเขาใจกล้าไม่น้อยเลยนะ กลางค่ำกลางคืนเช่นนี้ ยังมีใครกล้าไปยังที่นาบ้าง อย่างไรงูพิษชอบเพ่นพ่านในตอนกลางคืนเป็นที่สุด”

ไป๋จื่อยิ้มจาง ไม่ได้พูดอะไรให้มากความอีก เพียงกล่าวกับอู๋เจียงและหลี่เฉิงว่า “พวกท่านกินข้าวเช้าแล้วหรือยังเจ้าคะ หากยังไม่ได้กิน ก็กินอยู่ที่นี่แล้วค่อยกลับไปเถอะ”

ทั้งสองคนรีบโบกมือ “ไม่ต้องหรอกๆ ที่บ้านข้าทำอาหารไว้รอแล้ว กำลังรอพวกข้ากลับไปกิน พวกเจ้าจัดการอะไรๆ อยู่ที่นี่เถอะ หากมีเรื่องอะไรก็เรียกพวกข้าได้”

เด็กสาวพยักหน้า “ตกลงเจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว”

หลังจากมองส่งทั้งสองคนจากไป ลุงหูก็รีบถาม “เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของคนสกุลไป๋อย่างแน่นอน เจ้าตั้งใจจะทำอย่างไร”

สายตาของไป๋จื่อมองไปยังทิศทางที่สกุลไป๋ตั้งอยู่ มุมปากยกยิ้มอยู่ตลอด “วันนี้ข้าไม่มีเวลาไปคิดบัญชีกับพวกเขาหรอกเจ้าค่ะ อีกเดี๋ยวข้าต้องไปดูร้านสือเค่อของเถ้าแก่เฉิน ถึงอย่างไรก็เป็นการส่งวัตถุดิบวันแรก ข้าต้องไปดูสักหน่อย ป้องกันไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดขึ้น”

นางเก็บสายตากลับมา แล้วพูดกับลุงหูอีกว่า “หลังจากข้าไปแล้ว ไม่ว่าใครจะมาหาข้า จะยืมรถก็ดี หรือยืมเงินก็ช่าง ท่านอย่าได้สนใจเป็นอันขาดเลยนะเจ้าคะ”

ลุงหูเข้าใจในทันที เขายิ้มไม่หุบทีเดียว “ได้ ข้ารู้แล้ว เจ้าวางใจเถอะ มีข้าอยู่ที่บ้านก็เพียงพอแล้ว”

ไม่นานนัก คนที่เถ้าแก่เฉินส่งมาก็มาถึงที่บ้าน

“นี่คือบ้านของหูจ่างหลินใช่หรือไม่” สารถีบังคับรถกล่าวถามหูจ่างหลิน ที่บัดนี้ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

หูจ่างหลินพยักหน้า “ข้าคือหูจ่างหลิน เจ้าเป็นใครกัน”

ครั้นสารถีเห็นว่าสถานที่นี้ถูกต้องแล้ว เขาก็รีบลงจากรถม้า แล้วพูดกับหูจ่างหลินพร้อมรอยยิ้ม “ข้าคือสารถีของร้านสือเค่อ ผู้ดูแลร้านให้ข้ามารับแตงดินที่นี่ เตรียมพร้อมไว้แล้วใช่หรือไม่”

ท่านลุงหูรีบเปิดประตูลานบ้านให้เขาเข้ามา “เตรียมไว้พร้อมแล้ว เจ้ามาเร็วยิ่งนัก ลูกๆ ของข้ายังกินข้าวอยู่เลย ข้าจะไปเรียกให้นะ”

ทว่าหูจ่างหลินยังไม่ทันเข้าไปในเรือน ไป๋จื่อและหูเฟิงก็พากันเดินออกมา “ข้ากินอิ่มแล้ว”

สารถีเคยเห็นไป๋จื่อ ตอนที่เขาขนผักจากตลาดกลับมาที่ครัวเมื่อวานนี้ เขาเห็นไป๋จื่อทำอาหารอยู่ในห้องครัว กลิ่นหอมนั้นช่างยั่วยวน ชวนให้เขาน้ำลายสอแม้กระทั่งยามหลับฝัน

“แม่นางไป๋ ข้ามาขนแตงดิน” สารถีเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มแป้น

ไป๋จื่อรีบนำเขาเดินไปที่มุมกำแพง ก่อนจะชี้ไปที่มันฝรั่งสี่ถุงที่วางอยู่บริเวณนั้น “มันฝรั่งหนึ่งถุงหนักยี่สิบห้าชั่ง ทั้งหมดสี่ถุง เท่ากับหนึ่งร้อยชั่งพอดี ไม่ขาดไม่เกินเจ้าค่ะ”

……….