คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 255

ตอนที่ 255 เงินสำคัญกว่าชีวิต

จางซื่อสายตาแหลมคม มองเห็นเจ้ารองแบกเจ้าใหญ่ขึ้นหลังมาแต่ไกล แต่นางก็มุ่นคิ้วในทันที “ข้าว่าคงไม่ใช่เช่นนั้นแล้ว หากไม่เป็นอะไร จะยังต้องให้เจ้ารองของข้าแบกเขากลับมาหรือ”

บัดนี้เจ้ารองเดินเข้ามาใกล้แล้ว หญิงชราและหลิวซื่อก็มองเห็นทุกอย่างชัดเจน จึงรีบเดินไปหาพวกเขา

“ไอ้หยา เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เจ้ารองเหนื่อยจนพูดไม่ออกแล้ว เขาอดกลั้นความโมโหของตน พาเจ้าใหญ่เข้าไปส่งในเรือน

เจ้าใหญ่อธิบายกับผู้เป็นมารดาและหลิวซื่อว่า “ข้าล้มขาหัก ตอนนี้เจ็บเป็นอย่างยิ่ง”

หญิงชราและหลิวซื่อ รวมถึงจางซื่อเอง ล้วนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ทั้งสามมีความคิดที่แตกต่างกัน ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่รีบร้อนเข้าไปในเรือน

เจ้ารองวางพี่ใหญ่ไว้บนเตียง การเคลื่อนไหวครั้งนี้ทำให้เจ้าใหญ่เจ็บจนร้องเสียงหลง น่าเวทนายิ่งกว่าเสียงหมูที่ถูกเชือดอีก

หลิวซื่อพุ่งเข้าไปในเรือนเป็นคนแรก ถลันไปที่หน้าเตียงของเจ้าใหญ่ “เจ้าใหญ่ เจ้าล้มขาหักได้อย่างไร เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน หากเจ้าพิการขึ้นมา ครอบครัวของพวกเราจะทำอย่างไร!”

จางซื่อและเจ้ารองที่มีเหงื่อไคล โคลนเลนเต็มหน้าสบตากันครั้งหนึ่ง สีหน้าของพวกเขาทั้งสองต่างก็ไม่สู้ดี ทว่าไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นกัน

หญิงชราขมวดคิ้วเป็นปม แล้วถลึงตาใส่สะใภ้ใหญ่ กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เหตุใดต้องร้องไห้โหยหวนด้วย บิดามารดาเจ้าตายหรืออย่างไร สามีของเจ้ายังนอนอยู่ตรงนี้ ยังไม่ตายเสียหน่อย เจ้าร้องไห้คร่ำครวญเช่นนี้ คนข้างนอกได้ยินเข้าคงจะได้คิดว่าเจ้ากลายเป็นหญิงหม้ายแล้วจริงๆ”

นางไม่อาจระบายโทสะที่อยู่ในใจออกมาได้ จึงหาที่ระบายอารมณ์

ไหนเลยหลิวซื่อจะกล้าโต้เถียง ตอนนี้แม่สามีต่อว่าอะไรนางก็รับได้ทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นขาของเจ้าใหญ่คงจะได้พิการเป็นแน่แท้

“ท่านแม่ เจ้าใหญ่เป็นบุตรชายคนโตของสกุลไป๋ เสาหลักของสกุลไป๋พวกเรา ไม่อาจปล่อยให้เขากลายเป็นคนพิการได้ ท่านแม่ ท่านต้องช่วยเขาด้วยนะเจ้าคะ” หลิวซื่อคุกเข่าอยู่ต่อหน้าแม่สามี ร้องไห้โอดครวญพลางกล่าว

หากเป็นคนอื่น ไม่ว่าใครจะได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บที่ขาหรือมือ ขอเพียงมีเงิน นำเงินออกมาก็รักษาบาดแผลและอาการป่วยไข้ได้แล้ว นี่ล้วนเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ยังต้องขอร้องกันอีกหรือ

ทว่าสกุลไป๋กลับไม่เหมือนครอบครัวไหน ความใจดำของหญิงชราเลื่องชื่อไปไกล หลิวซื่อเป็นสะใภ้ของนางมาสิบกว่าปี จะไม่รู้นิสัยของแม่สามีตนเองได้อย่างไร อย่างไรสำหรับนางเงินก็สำคัญกว่าชีวิตอยู่แล้ว

“เจ้าใหญ่เป็นบุตรชายของข้า เขาได้รับบาดเจ็บ ข้ายิ่งรู้สึกปวดใจมากกว่าเจ้า ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร? อย่างกับข้าจะไม่ยอมช่วยเขาอย่างนั้นแหละ” หญิงชรากล่าว

‘เจ้าสามก็เป็นบุตรชายของท่านเช่นกัน แล้วท่านช่วยเขาหรือไม่? สามีของตัวท่านเอง ท่านได้ช่วยไว้หรือไม่?’ จางซื่อพูดอยู่ในใจ

ไป๋เสี่ยวเฟิงที่เดิมทีนอนหลับอยู่ในห้องของตนเอง เมื่อได้ยินเสียงเอะอะดังลั่นบ้าน เขาจึงลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะพบว่าในห้องของท่านพ่อและท่านแม่จุดตะเกียงไว้ นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือท่านพ่อจะนำแตงกดินกลับมาแล้ว พวกเขากำลังกินมันโดยที่ไม่มีเขาหรือนี่

เด็กหนุ่มรีบถลันไปที่ห้องของพวกเขา แต่ก็เห็นเพียงท่านพ่อนอนโอดโอยอยู่บนเตียง ส่วนท่านแม่น้ำตานองหน้าอยู่ข้างๆ พี่ชายของเขาที่ตัวเลอะโคลนจนดูไม่ได้ ส่วนน้าสะใภ้รองมีสีหน้าเคร่งขรึม

“ทุกคนเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น” ไป๋เสี่ยวเฟิงเบียดตัวเองเข้าไปถึงหน้าเตียงของเจ้าใหญ่

เมื่อเห็นบุตรชายคนสุดท้องเข้ามา หลิวซื่อก็รีบลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ “เสี่ยวเฟิง พ่อของเจ้าขาหักเพราะหาของกินกับมาให้พวกเรา บัดนี้เขาเจ็บมาก หากยังไม่ตามหมอมารักษาอีก เกรงว่าขาของเขาคงจะต้องพิการแล้ว หากเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไรดี”

ไป๋เสี่ยวเฟิงเลิกคิ้ว “ทำอย่างไร? ขาหักไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หาหมอมารักษาสิ บาดแผลเช่นแขนและขาหักเช่นนี้ พวกหมอเชี่ยวชาญเป็นอย่างยิ่ง ขอเพียงไม่ใช่บาดแผลที่สาหัสอะไร ส่วนใหญ่แล้วล้วนรักษาได้”

……….

ตอนที่ 256 ใครเป็นขโมย

ไป๋เสี่ยวเฟิงเห็นผู้เป็นมารดาไม่พูดจา เขาก็พูดต่ออีก “นักเรียนในโรงเรียนของข้ามีคนเคยขาหักอยู่สามคน ตอนนี้ต่างก็กระโดดโลดเต้นกันได้ทั้งนั้น ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”