คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 271

ตอนที่ 271 กรรมตามสนอง

ไป๋จื่อนึกถึงมันฝรั่งสองถุงที่หลี่เฉิงและอู๋เจียงนำมาให้เมื่อเช้า ดูท่าทางเรื่องราวจะกระจ่างแจ้งขึ้นมาแล้ว เจ้าใหญ่ขโมยมันฝรั่งไม่สำเร็จ มิหนำซ้ำยังขาหักอีกต่างหาก…

ช่างเป็นกรรมตามสนองโดยแท้…

“ท่านรักษาขาให้เขา ไม่กลัวพวกเขาติดเงินอีกหรือเจ้าคะ” ไป๋จื่อถามยิ้มๆ

ท่านหมอลู่หัวเราะเสียงดัง “แน่นอนว่ากลัว ข้าจึงเสนอให้พวกเขาจ่ายเงิน แล้วจึงค่อยรักษาให้ ทีแรกยายเฒ่าไม่ยอม ได้ยินมาว่านางไปขอเงินจากแม่ของเจ้าด้วย ทว่าไม่สำเร็จ นางถึงขั้นใส่ร้ายว่าแม่ของเจ้าทุบตีนาง ต้องการจะขูดรีดเงินเป็นค่าชดเชย แต่ผลสุดท้ายสะใภ้ใหญ่ปากเปราะก็ทำเสียเรื่อง พวกนางจึงต้องจ่ายเงินให้ข้าก่อนด้วยความจนใจ ทั้งหมดสองตำลึงเงิน ขาดไม่ได้แม้แต่แดงเดียว”

ไป๋จื่อสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “ท่านแม่ของข้าคงไม่เป็นอะไรกระมัง”

อีกฝ่ายโบกมือ “นางไม่เป็นไร มีท่านหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ ทั้งยังมีอาอู่ที่พวกเจ้าพากลับมาอยู่ด้วย รวมถึงเหล่าคนงานสร้างบ้านมากมายคอยจับตามอง พวกนางจะทำอะไรได้”

เด็กสาวพยักหน้า นี่นับเป็นเหตุผลที่นางกล้าออกจากหมู่บ้านไปอย่างสบายใจ เมื่อคนเหล่านี้อยู่ด้วย ต่อให้คนสกุลไป๋ใจกล้าอยากทำอะไรขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

เมื่อกลับไปถึงสกุลหู ขณะเพิ่งเข้าประตูลานบ้านก็เห็นหัวหน้าหมู่บ้านกำลังพูดคุยอยู่กับลุงหู ทั้งสองคนต่างก็หัวร่อต่อกระซิก ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องน่าสนุกเป็นพิเศษอยู่

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านลุงหู พวกท่านกำลังคุยอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ ดูท่าทางน่าสนุกเชียว!” ไป๋จื่อเร่งฝีเท้าเข้าไปทักทายพวกเขา

ท่านหัวหน้าหมู่บ้านเห็นนางกลับมาแล้ว จึงรีบกวักมือเรียก “จื่อยาโถวกลับมาแล้ว รีบมานี่สิ ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า”

ไป๋จื่อรีบเข้าไปใกล้ “ที่แท้ก็กำลังรอข้าอยู่นี่เอง”

ฝ่ายหัวหน้าหมู่บ้านยิ้มไม่หุบ “ย่อมรอเจ้าอยู่ แต่รอไม่นานเท่าไรเจ้าก็กลับมาแล้ว คืออย่างนี้ วันนี้ข้าเพิ่งรู้สถานการณ์ของอาอู่ เขาน่าสงสารทีเดียวจริงๆ ทว่าครอบครัวของพวกเขาจะใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ที่อยู่อาศัยของเจ้ากับแม่ของเจ้าก็ใช่ว่าจะใหญ่โต เรือนไม้ขนาดเล็กแค่นั้นจะมีเตียงกว้างขวางแค่ไหนกันเชียว หลับนอนร่วมกันอยู่สี่คนได้อย่างไรกัน”

เด็กสาวยิ้มถาม “ท่านหัวหน้าหมู่บ้านวางแผนอะไรไว้หรือเจ้าคะ”

ท่านหมู่บ้านยิ่งมองไป๋จื่อก็ยิ่งรู้สึกชอบใจ เพราะนางฉลาดและรู้ประสายิ่งนัก

“ข้ามีความคิดหนึ่งจริงๆ นั่นแหละ เจ้าก็รู้ว่าบ้านของข้ามีเพียงข้าและภรรยาอาศัยอยู่ร่วมกันสองคน บุตรชายและลูกสะใภ้ต่างก็แยกบ้านออกไปนานแล้ว ในบ้านของข้าจึงยังเหลือห้องว่างๆ อยู่ห้องหนึ่ง ข้ากำลังคิดว่าไหนๆ มันก็ว่างอยู่แล้ว ให้ครอบครัวของอาอู่ไปอาศัยอยู่น่าจะดีเสียกว่า นอกจากช่วยให้พวกเจ้ามีที่นอนกว้างขวางขึ้นบ้างแล้ว ก็ยังช่วยให้ครอบครัวของอาอู่มีที่อยู่อาศัยที่สะดวกสบายขึ้นหนึ่ง พวกเขาได้อยู่ร่วมกันพร้อมย่อมดีกว่าอะไรทั้งนั้น เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”

ไป๋จื่อวางใจได้อย่างสมบูรณ์แบบ หัวหน้าหมู่บ้านอายุมากแล้ว ลูกชายและลูกสะใภ้ต่างก็มีครอบครัวของตนเอง ไม่สามารถดูแลเขาได้ แม้เขาจะมีชีวิตสุขสบายทีเดียว แต่ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกอ้างว้างจริงๆ เมื่อได้ยินว่าอาอู่และภรรยาพาลูกมาด้วย คนในวัยเช่นพวกเขา ไหนเลยจะไม่ชอบการมีเด็กเล็กมาสร้างความคึกคักอยู่ข้างกายเล่า

“เห็นด้วยเจ้าค่ะ ทำเช่นนี้ดีกับทุกคนที่สุด อีกเดี๋ยวข้าจะพูดกับอาอู่ให้ เช่นนั้นก็ถือเสียว่าข้าเช่าห้องของท่านนะเจ้าคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านรีบโบกมือ “ไม่ๆ ข้าไม่ได้ต้องการให้พวกเขาเช่าอยู่ ข้าจะให้พวกเขาอยู่โดยไม่ต้องจ่ายเงินต่างหาก”

เด็กสาวส่ายหน้า “เช่นนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ท่านลุงหัวหน้าหมู่บ้าน บุตรชายและลูกสะใภ้ของท่านยังอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน หากพวกเขารู้ว่าคนที่ข้าพามาได้กินข้าวและอาศัยอยู่ในบ้านของท่านโดยไม่เสียเงิน แล้วพวกเขาจะคิดอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

ครั้นเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเริ่มเข้าใจ นางก็พูดต่ออีกว่า “ในเมื่อจะอาศัยอยู่ เช่นนั้นก็ต้องอาศัยอยู่อย่างสบายใจ ไม่อาจสร้างความไม่พอใจให้กับทุกคนด้วยเรื่องพรรค์นี้ได้ ท่านว่าข้าพูดถูกต้องหรือไม่”