คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 269

ตอนที่ 269 เด็กสาวผู้ใจแข็ง

เขาคีบแผ่นแป้งแตงดินขึ้นกัดคำหนึ่ง แล้วถึงจะเคี้ยวอย่างเชื่องช้า ไม่รู้ว่าเขาเคี้ยวไปนานเท่าไร จนกระทั่งกลืนลงไปแล้ว เขาก็ยังรับรสชาติใดไม่ได้เลยสักนิด

รับรสชาติไม่ได้ ที่แท้เป็นความรู้สึกเช่นนี้เอง

เขาวางตะเกียบในมือลง แล้วลุกขึ้นกล่าวกับเถ้าแก่เฉิน “จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีธุระเร่งด่วนรอให้ข้าไปจัดการที่ศาลาว่าการ ข้าต้องกลับไปก่อนแล้ว วันหลังหากเถ้าแก่เฉินไปเมืองหลวง ก็ไปหาข้าที่จวนสกุลเมิ่งได้ ข้าจะเป็นเจ้ามือให้เอง ไม่เมาไม่เลิก”

เถ้าแก่เฉินรู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ย่อมไม่อยากจะรั้งเขาไว้ จึงรีบตอบรับว่า “ได้สิ หากข้าไปที่เมืองหลวง ข้าจะต้องไปดื่มสุรากับท่านอย่างแน่นอน”

เมิ่งหนานพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองไป๋จื่อ “จื่อยาโถว พรุ่งนี้ข้าจะจากเมืองชิงหยวนไปแล้ว ต่อไปหากเจ้ามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร ก็ให้มาหาเถ้าแก่เฉิน หรือหากเถ้าแก่เฉินช่วยเจ้าไม่ได้ ก็ฝากเถ้าแก่เฉินส่งจดหมายมาให้ข้า ขอเพียงข้าช่วยได้ ข้าจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน”

ไป๋จื่ออมยิ้ม พลางพยักหน้า “เจ้าค่ะ ขอบคุณพี่เมิ่งมาก”

จากนั้นเมิ่งหนานก็ถอนใจเสียงหนึ่ง แล้วกล่าวอีกว่า “พรุ่งนี้ไม่ต้องมาส่งข้าหรอก ข้าไม่ชอบการจากลาสักเท่าไร”

เด็กสาวพยักหน้าอีกครั้ง “ตกลงเจ้าค่ะ”

ตกลง? นางพูดคำว่าตกลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ช่างเป็นเด็กที่ใจแข็งเสียจริง

เมิ่งหนานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก สุดท้ายเขานำจินเสี่ยวอันจากไป

หลังจากเมิ่งหนานไปแล้ว ไป๋จื่อและหูเฟิงก็บอกลาเถ้าแก่เฉิน

ฝ่ายเถ้าแก่เฉินไม่อาจทนมองท่าทีของเมิ่งหนานได้จริงๆ ครั้นเห็นไป๋จื่อออกจากร้านอาหาร และกำลังจะขึ้นรถม้าไป ในที่สุดเขาก็ถลันเข้าไปหานาง เรียกนางไว้ “แม่นางไป๋ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ไป๋จื่อชักเท้าที่เพิ่งยกขึ้นกลับมา แล้วหมุนกายไปเผชิญหน้ากับเถ้าแก่เฉิน “เถ้าแก่เฉินอยากถามอะไรหรือเจ้าคะ”

“เจ้าไม่อยากไปเมืองหลวงกับใต้เท้าเมิ่งจริงหรือ” เถ้าแก่เฉินถาม

คิ้วได้รูปสวยของไป๋จื่อเลิกขึ้นเล็กน้อย นางยิ้มพลางถามกลับไปว่า “คำพูดนี้เถ้าแก่เฉินถามข้าเอง หรือเมิ่งหนานฝากท่านมาถามข้าเจ้าคะ”

เขารีบกล่าว “ข้าถามเจ้าเอง ใต้เท้าเมิ่งไม่รู้”

ไป๋จื่อพยักหน้า กล่าวเสียงเรียบ “เถ้าแก่เฉิน ในเมื่อท่านถามเช่นนี้ ข้าก็จะขอย้อนถามท่านสักคำ หากท่านเป็นข้า ท่านจะทำอย่างไร”

หากเขาเป็นนาง?

เถ้าแก่เฉินพิจารณาเด็กสาวตรงหน้า ผู้ที่มีอายุเพียงสิบสองสิบสามปีเท่านั้น ไม่ว่าจะฉลาดหลักแหลมเพียงใดก็สลัดภาพลักษณ์ของเด็กสาวชาวนาไปไม่ได้ หากนางไปเมืองหลวงกับเมิ่งหนานจริง ต่อไปนางจะมีสภาพเช่นไร

เมืองหลวงไม่เหมือนเมืองชิงหยวน ด้วยไป๋จื่อยากจน ไม่มีฐานะหรือผู้ใดอยู่เบื้องหลัง ทั้งยังไม่มีที่พึ่งพิงที่ไว้ใจได้ แล้วนางจะลงหลักปักฐานได้อย่างไร

อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องอื่นเลย สามนางหกแม่[1]ของสกุลเมิ่งเหล่านั้น เพียงแค่ฝีปากก็เพียงพอจะทำให้นางอับจนหนทางแล้ว เหตุใดนางต้องทิ้งชีวิตอิสระเสรีในเมืองชิงหยวน ไปรับชะตากรรมเลวร้ายเช่นนั้นในเมืองหลวงด้วย

อีกอย่าง นางเหมือนจะไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างชายหญิงใดให้กับเมิ่งหนาน

กลับเป็นหูเฟิงผู้เงียบขรึม ไม่ชอบพูดจาข้างกายนาง ที่ดูเหมือนจะมีความเข้าใจลึกซึ้งต่อกันอยู่หลายส่วน

เถ้าแก่เฉินยิ้มกว้าง “ข้าเข้าใจความหมายของแม่นางไป๋แล้ว เจ้าเลือกถูกต้องแล้ว หากข้าเป็นเจ้า ข้าก็จะเลือกเช่นเดียวกับเจ้า”

ไป๋จื่อยิ้มจางๆ ก่อนจะหมุนกายขึ้นรถม้าไป แล้วหายไปจากถนนสายยาวเหยียดพร้อมกับหูเฟิง

หูเฟิงมองออกว่านางอารมณ์ดีทีเดียว ตอนที่เขาบังคับรถม้า มุมปากของเขามีรอยยิ้มเล็กๆ อยู่ตลอด

“นายท่านดูสิ นางไม่ใช่ชายหนุ่มที่ใช้กำลังต่อหน้านายท่านเมื่อวานหรือ” บุรุษฝีปากกล้าคนหนึ่งชี้ไปยังรถม้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ “เด็กสาวปากดีคนเมื่อวานก็อยู่ด้วย เป็นเขาไม่ผิดแน่”

เถ้าแก่เฉียนช้อนสายตามองไป เป็นชายหนุ่มคนนั้นจริงดังว่า ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะไม่ได้พิจารณาอีกฝ่าอย่างละเอียด แต่หน้าตาของบุรุษเช่นเขา ไหนเลยจะลืมได้ง่ายๆ ภายในเวลาอันสั้น หลังจากมองแค่ครั้งเดียวกัน

……….